The Magical Pistaches G3 Deel 14: Dates

[Queenofmyownfantasy]

Link naar site

Stamboom

► Laat Spoiler zien

Generatie 1 - 2
Delen (enkel forumposts):
Deel 13
Deel 14
Deel 15
Deel 16
Deel 17
Deel 18
Deel 19
Deel 20
Deel 21
Deel 22
Deel 23
Deel 24
Deel 25
Deel 26
Deel 27
Deel 28
Deel 29
Deel 30
Deel 31

Generatie 3
Deel 1
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Deel 5
Deel 6
Deel 7
Deel 8
Deel 9
Deel 10
Deel 11
Deel 12
Deel 13
Deel 14

Oorspronkelijke intropost:
Hallo!

Dit is het "dagboek" van mijn familie, de Pistaches. Of zoals er op mijn weebly site steevast naar het Engels wordt vertaald: de Pistachios (klinkt ook wel goed, beide kunnen gebruikt worden)

Ik ben technisch gezien al sinds begin dit jaar/eind 2023 met deze familie aan het spelen. Ik begon met mijn founder, Jaeda Pistache, als jongvolwassene op de gebruikelijke manier, met de gebruikelijke doelen.



Namelijk: je begint met een jonge, quasi geldloze sim en probeert met die sim en diens afstammelingen tot het oneindige te spelen (minstens 10 zoals de traditionele legacy challenge regels, en hoewel mijn ambities verder gaan zal ik dit voorlopig als doel stellen). Met Jaeda had ik het doel eens goed met de alchemiemogelijkheden van het bovennatuurlijk-uitbreidingspakket te spelen, wat ik nog niet echt deftig had gedaan (ondanks dit een 14 jaar oud spel is...) dus met een zielig hutje en véééél bezoeken aan Aleister's elixers begon ik te spelen.

Van haar heb ik af en toe wel een afbeelding gemaakt, maar ik poste ze nergens en uiteindelijk verdwenen die afbeeldingen in de abyss van verwijderde bestanden. De familie breidde zich echter uit op zo'n manier dat ik gefascineerd raakte door de familieverhoudingen en de karakters. Ik begon het in mijn hoofd te verhalen (letterlijk me tijdens het spelen: "alice deed dit uiteraard omdat ze zich vergeten en bedrogen voelde, beledigd door haar hypocriete vader die jarenlang vreemdging") en het moést eruit! Ik begon op tumblr, maar door de rare manier van posten was het dat niet, dus maakte ik een weeblysite. Ik wissel af tussen engels en Nederlands in het schrijven, de meeste vlamingen en nederlanders begrijpen toch vlot engels laten we eerlijk zijn, maar begin terug naar het Nederlands te gaan aangezien ik me er net een tikkeltje zelfzekerder bij voel en de browservertaling vrij goed is, op enkele uitdrukkingen of specifieke woorden na. (Bv. "mama" wordt vrij neutraal gebruikt waar ik woon - een 20-jarige noemt hun moeder ook mama - maar in het engels wordt dit het toch wel erg kinderlijke "mommy") daarbij zorgt de vertaalde pagina nachecken er ook voor dat ik er nog typ- en zinsbouwfouten uithaal


Ik ben dus met generatie 2 als kinderen en het gros van "generatie 1" voorbij beginnen schrijven. Nu is generatie 2 jongvolwassen, met generatie 3 bestaande, en ben van plan de komende deeltjes hier ook te posten, hoewel ik het ook nog op weebly hou omdat dat er organisatorisch gewoon mooi uitziet en ik link ook naar de delen op xitter en discord. De voorgaande delen zijn uiteraard gewoon te lezen op de weeblysite.(alsook de "spelregels", lijst van favoriete mods en andere interessante dingetjes)

Mijn 'dubbele' erfgenames van generatie 2, waar het op het moment dat ik deze post maak om gaat:


Oudere zus Alice Pistache

Ambitieus
Bovennatuurlijke fan
Einzelgänger
Houdt van Buiten
Slons
Snob
Vals



Jongere zus Bianca Pistache (yup ik volg het alfabet voor de namen)

Artistiek
Bovennatuurlijke skepticus
Feestbeest
Genie
Geweldige zoener
Humeurig
Onweerstaanbaar
Snob

Ondanks ik in het begin omdat ik het nog niet goed wist zogezegd dubbele erfgenames had, begon ik zodra zo jongvolwassen was toch vooral op Bianca te focussen. Zij is dus technische de "echte" erfgenaam.

Hieronder plaats ik "deel 13" (eerste deel hier dus)

[Deetui]

Ik ben benieuwd naar je verhalen
Het viel me inderdaad gelijk op dat de namen alfabetisch waren

Kom maar door met je eerste deel (hier)

[Queenofmyownfantasy]

Wat voorafging (SPOILER)

Als je liever 12 delen verhaal leest, kan dit zeker! In dat geval niet verder lezen en Hier klikken


Jaeda Pistache werd een groot alchemist en slaagde er uiteindelijk in een heksenbrouwsel te maken, dat een echte tovenares van haar maakte.
Ze had de aandacht getrokken van Jules Macduff, en interessante jongeman uit een vrij rijke, machtige familie. Samen kregen ze een dochter, een heksje genaamd Alice.

Toen Alice 9 was, kregen ze als verrassing (ze waren al vrij oud, Jaeda was 47 in mijn jaartelling) een tweede dochtertje, Bianca. Bianca is veeleisend maar mooi en getalenteerd, en ook een heksje. Alice ervaarde dit alsof ze aan de kant is geschoven. Ze werd uit noodzaak erg zelfstandig en voelde zich vergeten. Als tiener begon ze haar frustratie duidelijk te maken door heel het dorp te bejagen met onvriendelijke spreuken en alchemiebrouwsels. Ze werd door haar ouders op haar slechte gedrag gewezen en gestraft, maar nadien richtten ze al hun aandacht weer op de kleine Bianca. Naarmate de tijd verder ging kreeg ze vooral een slechte relatie met haar vader, die haar vaak beledigde of uitschold en benadrukte hoe teleurgesteld hij was dat ze haar krachten niet op een nuttige manier gebruikt.

Hun relatie bereikte een dieptepunt toen het bekend werd dat haar vader maar liefst 3 minnaressen had gehad. Minnaressen die zich weinig herinnerden van de nacht dat Jules' buitenechtelijke kinderen werden verwekt: ze waren onder de invloed van liefdesspreuken.

Alice was jarenlang uitgescholden door een vader die niet veel beter, zelfs erger was, dan haar. Ze besloot wraak te nemen en haar vader het leven zuur te maken, hem zelfs te doen verdwijnen...

Tijdens dit hele gebeuren groeide Bianca op met de ene slechte invloed na de andere: haar valse, het dorp pestende zus, een bedriegende vader, een vanwege de stress eens zo trotse maar nu wegslinkende moeder. Ze focuste zich op school, maar zelfs daar werd ze buitengesloten. Ze was nu eenmaal de dochter-van, de zus-van. Ze zou ook mensen betoveren en beliegen; de appel valt namelijk niet ver van de boom. Academisch bleef ze succesvol, maar ze begon het bovennatuurlijke te verafschuwen vanwege het lijden dat het had veroorzaakt in haar omgeving. Er is gelukkig de steun van haar schoonbroer, een lieve man die aan de andere kant van het conflict stond (hij is de jongere broer van een van Jules' minnaressen). Ze wilt weg uit het dorp waar iedereen haar haat, maar de afleidingen van de buitenwereld zijn misschien ook niet de beste invloed. Een half semester aan de universiteit ziet ze meer als een kans om eindelijk een sociaal leven te hebben en naar feestjes te gaan, waar ze zeer ver in gaat.

Intussen lacht het leven Alice toe, op enkele onaangename ervaringen met de Wolff-familie na. Ze heeft wraak kunnen nemen op Jules en de eens beruchte heks is nu een getalenteerde tovenares die velen willen evenaren, maar dit is deels doordat ze er nu beter in slaagt haar donkere kant te verbergen. Ze trouwt en krijgt een lief zoontje. Niks kan haar geluk nog verpesten...

► Laat Spoiler zien

Deel 13: Terug thuis

Bianca werd hartelijk thuis ontvangen door haar moeder Jaeda, die zoals moeders doen meteen vroeg of ze het niet koud had. "Ik dacht wel dat ik naar normaal gebruik hier in november mijn winterkleren al ging moeten bovenhalen. Waarom verhuisde je indertijd niet naar een caraïbisch eiland ofzo?" vroeg ze al lachend, het gesprek meteen wegsturend van de vraag "hoe was het aan de universiteit", die ze liever vermeed.


Alice en Alexander begroetten haar ook, en uiteraard kleine Conall: die was de laatste maanden vliegensvlug veranderd en begon zichzelf op te trekken aan de stoelen en banken en verstaanbare woordjes te brabbelen.


Het was een grappig kereltje, die als snel zijn eigen willetje had. Het was de oogappel van Jaeda die trotser dan ooit was op haar eerste kleinkind, en duidelijk bleef herhalen dat ze er nog enkele wou.


Conall leek met zijn bleke huid en donker haar erg op papa Alexander, enkel nog extremer. "Zwart haar zit wel bij mij in de familie, kijk maar naar Mara." legde hij uit toen Alice verbaasd had opgekeken wanneer ze opmerkte dat zijn eerst vaag kastanje uitziend babyhaar donkerder werd naarmate de maanden vorderden.


En uiteraard ging iedereen ervan uit dat Conall een klein tovenaartje zou zijn. Hoewel dat het een kans van fifty-fifty was: Alice zweerde dat ze iets bovennatuurlijk aan hem had gemerkt terwijl ze zwanger was. Jaeda wist uit ervaring dat kleine magische kindjes die nog geen macht hadden over hun krachten er vaak in slaagden speelgoed te laten verdwijnen of er onbewust een soort van kopieerspreuk over uitspraken. Ze probeerde Conall hierop te betrappen, maar tevergeefs. Die ene boot bleef gewoon één zichtbare boot. Misschien was het toch maar een fabeltje dat meer gebaseerd was op toeval dan op feiten.


Als zijn magie niet naar buitenkwam, moest hij andere dingen dan maar ruim op tijd leren. Alice ging hoe dan ook een wonderkind maken van het oh zo welkome kleine jongetje.


Niet dat ze haar eigen vaardigheden verwaarloosde. Ze oefende haar spreuken vaak, in de hoop ooit mythische spreuken te kunnen doe slagen als het reanimatieritueel en de zonnespreuk. Alice bleef zich ooktoeleggen op de alchemie en wou net zo goed worden als Jaeda. Zo had ze recent eindelijk de juiste ingrediënten gevonden voor het weerwolvenbrouwsel.


"Een beetje nutteloos, want wie wilt er nu méér weerwolven. Maar toch leuk om te weten dat ik het kan."
Ze had genoeg gemaakt om twee flesjes te vullen. Misschien kon ze het ooit gebruiken als wapen of bedreiging, bedacht ze zich later.


Dus zo ging het leven verder zijn gangetje. Een jonge heks met een legendarische alchemiste als moeder en beruchte tovenares als oudere zus die de magie maar wat terzijde liet en voordien altijd had uitgeblonken in andere dingen, die nu niet meer goed wist wat ze moest doen met haar leven. Voor iedereen was het intussen duidelijk dat de universiteit misschien toch niet zo'n schitterende ervaring was geweest toen Bianca verder de winter in geen aanstalten maakte zich in te schrijven voor de andere credits en terug vertrok.


Gelukkig was er nog Alexander met wie ze om de magische capriolen van Jaeda en Alice kon lachen. Haar eigen toverkunst was nog altijd niet schitterend, hoewel ze oprecht regelmatig oefende. Om dan met zo'n mensen in huis te leven maakte haar best onzeker, bovenop de onzekerheid en twijfels die ze de laatste maanden al het opgedaan. Alexander was zelf een doorsnee man en irriteerde er zich ook aan wanneer vrouw en schoonmoeder de hele dag als oefening duelleerden.



Er was wel één reden om haar studies verder te zetten. Ze had zich de avond en nacht die ze met Liz doorbracht slecht herinnert nadien, maar met de tijd kwamen de herinneringen terug boven en ze voelde zich rot dat ze haar gewoon zomaar had achtergelaten. Ze moest het goedmaken en in een romantische brief nodigde ze haar uit.

Ze was een erg lief meisje, die vooraleer ze hun ontluikende gevoelens hadden bekendgemaakt al een zeer goeie, misschien beste vriendin was geweest. Ze herinnerde zich ook dat Liz haar meermaals op een feestje had tegengehouden om nog meer stommiteiten te doen, zoals met die ene gast die met reden werd vermeden naar bed gaan of strippen bij het administratiegebouw. Liz was wel niet op elk feestje geweest.


Iets anders dat ze had beseft aan de universiteit is dat het toch echt wel eens tijd was om komaf te maken met die prinsessenkamer met vlinderbehangpapier. Een van de eerste dingen die ze deed toen ze thuis was is met Jaeda naar de meubel-, decoratie- en verfwinkels gaan. Neutrale lichtaqua muren, een groot bed zónder torentjes, en een layout van foto's en schilderijen waarbij avant-garde Cid kwaad zou zijn weggelopen.



Op een nacht werd Bianca uit haar slaap losgerukt wanneer ze plots luid gekrijs meende te horen. Gekrijs van een peuter. Ze bleef even luisterend liggen, in de hoop dat de ouders van Conall het hadden gehoord, maar zij waren duidelijk in diepe slaap. Tante Bianca dan maar.


Het jongetje had zeer veel honger, maar er was iets anders dat haar aan hem opviel. Zijn ogen lichtten fel op. "Hu, rare lichtinval hier. Ofwel staat dat paars je zó goed dat het je oogjes helemaal doen sparkelen!" zei ze tegen de peuter die er niks van begreep.


Ze had zo'n ogen wel eens eerder gezien, maar die gedachte was genetisch onmogelijk. Hij had in Alice's buik gezeten en leek zeer goed op zijn vader, heks en mens. Dus zolang ze het op de lichtinval kon steken trok ze er zich niks van aan.



Conall had nog steeds honger.



Het was Alexander ook al opgevallen, maar hij had al helemaal geen idee hoe dit kwam en dacht dat het gewoon iets was dat kleine tovenaartjes soms hadden, een van de tekenen waar Jaeda regelmatig over sprak. Conall was dus wel een tovenaartje.

"En TOEN werd de dappere tovenaar aangevallen door de grote boze wolf! De klauwen kwamen dichterbij, geschreew, pijn, en toen- gekietel!" vertelde hij enthousiast aan het jongetje, die elke dag werd verteld wat voor machtige tovenaar hij zou worden met Alice als moeder en er helemaal in mee ging.

"Oh, de bel gaat! Papa moet weg!"



Jaeda was eerst. Ze keek verbaasd toen ze een meisje zag met een rond gezicht en paars geverfd, kort haar. Liz Tarry.
"Oh, bent u de moeder van Bianca? Aangename kennismaking, mijn naam is Liz, maar dat weet u waarschijnlijk al?"

Jaeda meende haar te herkennen van een foto die ze op haar dochter's kamer had gezien, maar toen ze eens had gevraagd wie het was had Bianca iets gemompeld en weggewandeld.

"Laat maar ma, ze is hier inderdaad voor mij, het is iemand van uni."


"Ik had niet verwacht dat je zo snel ging komen. Ik had helemaal niet verwacht dat je zou komen... Het is wat raar geëindigd. Kom je naar binnen? Noordelijk bergdorpje, helft van het jaar sneeuw hier. Leuke boel."


Liz keek wat rond. Het huis had een warme, ouderwetse inrichting. Een bar in de eetkamer, niet verbazend want Bianca moest het van ergens hebben. Wat waren die vreemde houten stokjes die ze overal zag? Oh, een hond, leuk.

Bianca had Liz gevraagd of ze een verse pannenkoek wou na de reis en vulde de tijd wat door Conall's speelgoed op te ruimen en Bogey eten te geven, de rondstarende blikken van Liz vermijdend. Ze had niemand verteld dat ze een heks was en er niet aan gedacht bepaalde dingen op te bergen.

Beide meisjes wisten niet goed hoe het onderwerp aan te snijden. "Dus...Die brief van je... Ik was eerlijk gezegd al van plan je te vergeten. Je was dronken en het gebeurde allemaal vrij snel. Dat je wegging zonder iets te zeggen deed me denken dat ik iets verkeerd had gedaan, maar toen schreef je die brief..."


"Gewoon, ik moest er weg, ik had vrij slechte punten en herinnerde me de helft van de tijd niet en voelde me slecht en..."

"Oh, sorry voor het storen. Waarom vertelde je niet dat je een vriendinnetje hebt?"
Jaeda was stil de kamer binnengewandeld en zag de twee jonge vrouwen in elkaars ogen staren. Het verbaasde haar, maar toch ook niet. Bianca had desnoods nooit een vriendje gehad, hoewel daar wel andere reden voor waren, en met die jongens van wie ze fotos had zien hangen had het duidelijk niet zo lang geduurd.


Bianca wist het echter zelf nog niet zeker. "Oh ja, dit is een... Zeer goeie vriendin."
Liz keek op en draaide haar ogen. "Ze vroeg trouwens wat al die houten stokjes zijn. Dat zijn toverstafjes, niet? Je maakte ze vroeger graag omdat je zo'n fan was van die fantasyserie, Harold Petty ofzoiets."

"Waarom probeert ze tegen me te liegen en liegt ze ook tegen die Liz...We zijn heksen, we gebruiken ze zélf." dacht Jaeda. Maar haar was er ook verteld dat het allemaal fabeltjes waren en belachelijk gemaakt toen ze indertijd in het weeshuis aankondigde naar Moonlight Falls te willen verhuizen waar Magie bestaat, dus ze probeerde het spelletje mee te spelen.


"Jaja, Harold Petty. Ik heb nog workshops gegeven op middeleeuwse fantasyfestivals."
Jaeda wist niks anders over de pasverzonnen leugen te vertellen. "Ik ga jullie dan maar alleen laten." zei ze en knipoogde subtiel naar Liz. Liz had door dat Jaeda het doorhad en Jaeda had door dat Liz zich aan Bianca ergerde.


"Waarom vertel je haar niet dat we een stel zijn? Of was die brief van je een leugen en weet je het eigenlijk nog niet? Make up your mind, alsjeblief."
"Ehh..."
"Waar is jullie badkamer? Ik denk dat ik even alleen moet zijn."
"Achter de trap..." mompelde Bianca maar Liz was al naar buiten gestormd.


"EEEEEEEEEEEEEEEEEEEK!"

Bianca hoorde plots een schreeuw uit de eetkamer horen en zag daar een geschrokken Liz naar kleine Conall staren. Zijn oogjes lichtten terug op en hij was met plots verschenen vlijmscherpe nageltjes een barkruk kapot aan het scheuren. "Wat is die kleine aan het doen?!?" schreeuwde Liz.


"Oh, dat is gewoon mijn neefje... Heeft wat rare gewoontes. Alice zou hem moeten laten testen voor ADHD ofzo."
Bianca had het ook gezien en de puzzelstukjes vielen bij elkaar. Oplichtende ogen, tijdens vollemaan kon hij nooit genoeg eten krijgen, agressief, geen tekenen van toverkracht...Al was het nog steeds een mysterie waar het vandaan kwam. Ze wou gewoon de schade proberen te beperken.



"Maak dat de kat wijs - of liever wolf. Ik ben niet dom. Ik heb wel eens iets gelezen van legendes, en ook over dit dorp. Harold Petty! Yeah sure, bestond nog niet toen je moeder een tiener was. Ze is een heks, toch? Eerst wil je niet zeggen dat we een stel zijn en dan blijf je liegen over je familie. Straks ontdek ik nog dat je een elf bent of je schoonbroer een vampier. Of misschien hebben jullie wel een experimentenkelder vol met zombies. Ik ben hier weg, bye. Spijtig van de reistijd."


Bianca probeerde nog iets te zeggen, maar Liz' besluit lag vast. Ze pakte haar spullen en rende naar buiten.

"B-bye..." is het enige dat er dan maar uitkwam. "Dit heb ik dan ook weer verpest."
Het was dom geweest om niks te zeggen, maar misschien was haar reactie, of de reactie van wie dan ook, niet veel anders geweest als ze vanaf het begin eerlijk was geweest. Echte heksen bestonden niet, was het algemeen geaccepteerde gedachtegoed. De representatie in media was in ieder geval ook niet zo flatterend.


Bianca zuchtte en begon zichzelf drankjes in te schenken, hopend dit ook te vergeten zoals de helft van haar lessen.

In de verte hoorde ze gestommel van iemand die de trap afging. Toen zag ze in haar ooghoek de bekende donkerroze pull van haar schoonbroer.
"Ik hoorde een schreeuw, geroep en toen zag ik vanuit het raam die Liz naarbuiten lopen. Wat is gebeurd?"
Hij zag toen het halflege dienblad. "Sinds wanneer ben jij verslaafd aan alcohol?"
"Sinds pakweg september. Schenk jezelf er ook eentje in. Ik heb nieuws."


"Nieuws? Je bent toch niet ziek? Ga je daarom niet terug naar school?"
Bianca grinnikte. "Nee, ik ben... Min of meer ok. Conall echter niet."
Alexander herinnerde zich Conall naar de woonkamer te zien waggelen wanneer hij naar hier kwam. Zijn ogen hadden weer zo gegloeid, maar voor de rest leek het ventje kerngezond.
Bianca zag de verwarring en ademde diep in. "Je zoon is een weerwolf."


Daarna sloeg hij het aanbod ook iets te drinken niet meer af. "Een weerwolf.." prevelde hij. "Maar hoe? Het moet minstens vier generaties hebben overgeslagen."
Bianca staarde even naar zijn opvallende oren en schonk toen verder de volgende portie cocktails in.
"Ik weet wat je denkt, maar mijn familie is goed gedocumenteerd. Zelfs als het van 6 generaties geleden is, zou er iets van een legende of gerucht zijn. Mijn familie is helemaal menselijk, aan de familie van jouw vader ligt het ook niet: ze staan te boek als allemaal normale mensen en tovenaars."


Bianca dacht even aan haar moeder, maar wuifde die gedachte weg. Hoe of wat maakte niet uit, het bewijs was overduidelijk.
"Vooral... Wat met Alice? Ze heeft een hekel aan weerwolven. Ik vermoedde het al een tijdje, maar ik durfde er niet over praten. Alice is altijd lief, maar zoals ze tien jaar geleden was, zou ze hem verstoten."

"Ja...Ik heb je dit nooit gezegd, maar toen we elkaar nog niet lang kenden gingen we eens op een date... Ze werd erg uitgescholden door Dwayne Wolff. Uit het niks"

Bianca zocht in haar vervagende geheugen naar Dwayne Wolff. "Die heb ik al een tijdje niet gezien." zei ze uiteindelijk.


"Inderdaad..." antwoordde Alexander. Hij wou haar vertellen over wat er die avond allemaal was gebeurd, maar kreeg de kans niet. Plots barste Bianca in tranen uit.

"Ik weet het gewoon niet meer," zei ze tussen het snikken door. "Ik verknoei alles. Relaties, vriendschappen, ik dacht altijd dat ik slim was maar ben met moeite door... Ik dacht me te herpakken maar toen was Liz er en ze zag hoe Conall..."

Alexander pakte haar zacht vast en probeerde haar te troosten. Maar tevergeefs; de twijfels over haarzelf die al een tijdje speelden kwamen er allemaal uit. Ze wist niet meer wat te doen. Hier stond ze bekend als dochter-van-Jules, een heks die wel leraren wel moest omkopen, aan de universiteit stond ze bekend als zware teleurstelling en waren de roddels niet veel beter. Dat haar neefje nu een wezen bleek dat haar familie compleet zou kunnen breken en zij had het domweg genegeerd, was de druppel die de emmer doet overlopen.


"Je moet gewoon je weg in de wereld vinden. Ik was als student ook een kluns. Het is gewoon een rare campus. En zie nu, al vijf jaar een goedverdienende job in het gemeentehuis." Alexander probeerde tot haar door te dringen. Ze was sinds hij haar kende altijd al zo streng geweest voor zichzelf, wat hij erg spijtig vond want al die tijd had hij gewoon een mooi, getalenteerd meisje gezien dat het slachtoffer was van een slechte achtergrond. Maar het hielp niet. Bianca zat veel dieper dan ze had willen laten uitblijken.
"M-Misschien moeten we even gaan zitten?


"Wat is hij toch weer lief." Dacht Bianca. Ze had het nooit willen toegeven, maar ze hield van hem. Hij was altijd haar steun geweest, de persoon in dit huishouden die het meest om haar leek te geven. De enige die haar écht kon verstaan van iedereen die ze ooit had ontmoet. Hij was lief, schattig, slim, succesvol, Alles. Jaeda was natuurlijk haar moeder, en Alice gedroeg zich de laatste tijd geweldig, gelukkig in de liefde en met haar zoontje...

Tot nu toe. De recente ontdekking probeerde ze te vergeten en ze nam nog een grote slok van haar glas. Haar impulscontrole verdween altijd helemaal als ze dat deed. Dat had ze wel ondervonden na verschillende onflatterende foto's van zichzelf gezien te hebben van rond drie uur 's nachts een maand geleden.
"Waarom ben je toch altijd zo lief." prevelde ze, starend in zijn ogen terwijl ze dichterbij kroop.
Alexander wist niet wat hem overkwam. "Sorry, maar ik ben je schoonbroer en negen jaar ouder." zei hij terwijl hij haar zacht wegduwde.


Geschrokken van de afwijzing stond Bianca op.
"Mijn excuses." herhaalde hij.
"Nee, ik moet sorry zeggen. Dingen vergeten is het meest effectieve maar soms ook irritante effect van drinken bij mij. Ik kan niet helder nadenken momenteel."

"Ik weet het. Ik ook niet, er gebeurd veel de laatste tijd"


De volgende ochtend was Alice vroeg wakker. Alexander had vrij luid liggen ronken. Hij was al naar bed wanneer ze thuiskwam van een avond in de Paddenstoel, maar toch was ze eerder wakker. Ze kon niet slapen met het geluid.

Alice douchte zich en kleedde zich aan. Toen hoorde ze Conall.
"Heeft mijn lieve kleine tovenaar weer honger?" zei ze tegen de peuter wanneer ze hem speels omhoog gooide.
"Hu, je oogjes gloeien zo! Ik wist het, ik wist dat je geen gewoon mensje was. Inderdaad een echte tovenaar!"

[Deetui]

Wat een pittig achtergrondverhaal tussen Alice en Bianca
Ik kan me voorstellen dat zo'n jeugd een bepaalde impact op je heeft.
Vervelend ook dat Bianca al de nadelen ervan heeft ervaren, ook al werd zij juist wel voorgetrokken door haar ouders
Fijn dat het met Alice inmiddels wel ook weer beter gaat!

Wat een grappig kereltje is Conall.
Hopelijk wordt er niet teveel druk op hem gelegd qua "tovenaar zijn". Al zullen die ogen vast wel iets betekenen, maar of het een tovenaar is?
Hopelijk wordt het ook nog wat met Liz En kan Bianca eerlijk zijn tegenover haar wie ze is zonder dat ze daar boos op zal reageren... Want proberen te flirten met je schoonbroer lijkt me nu ook weer niet de beste optie...

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat

[Queenofmyownfantasy]

Oh, met die Liz wordt het niks hoor, past niet echt bij haar en het past niet bij Bianca's levenswens om de derde al de ware te doen zijn, het is solidly uit, die zien we nooit meer behalve op de achtergrond (als ze er in slaagt inderdaad terug naar school te gaan...) en dat is geen spoiler, gewoon de harde waarheid. Ik heb haar ook enkel uitgenodigd omdat ik van al Bianca's liefjes een selfie van het stel wil en de selfie met Liz was tijdens het naar huis gaan verloren gegaan, dus moet ik hen een nieuwe "romantische foto" laten nemen. Ik heb het dan wel een beetje in het verhaal verwerkt dat Liz nog even relevant was.

Bianca was pas een jaar of "8" wanneer haar vader's bedrog uitkwam. Daarna ging het niet zo goed meer, dus het zijn enkel haar vroegste jaren dat ze écht een verwend nestje was. (Op een bepaald moment heeft ze Jules ook zien bijna-doodgaan)

[Queenofmyownfantasy]

TW: dit deel vermeld iets meer volwassen onderwerpen zoals drankgebruik en ongewenste zwangerschap

Wat voorafging

Bianca is terug van een paar maanden aan de universiteit. Ze twijfelt om terug te gaan aangezien haar focus op feesten en relaties haar slechte punten opleverde. Ze nodigt de laatste persoon met wie ze een relatie had impulsief uit, maar vergeet dat ze niemand had verteld een heks te zijn en is eigenlijk nog onzeker over haar gevoelens.

Intussen is Conall opgegroeid tot peuter. Zijn familie begint eigenaardige dingen op te merken aan het kleine jongetje, maar ontkennen hun vermoedens omdat het onmogelijk is. Vooral Alice ontkent het: ze wilt dolgraag een klein tovenaartje en is er van overtuigt dat het bovennatuurlijke dat ze aan Conall merkt tekenen zijn van magische krachten.

Bianca's vriendin Liz ontdekt dat het niet zo is, en ontdekt ook dat Bianca's gevoelens helemaal niet zo zeker zijn en dat Bianca verzweeg dat ze een heks is. Razend stormt ze naar buiten, Bianca gebroken en verweest achterlatend.

Alexander hoorde de discussie en komt Bianca troosten. Bianca verteld hem de waarheid over Conall. Alexander is in de war van het nieuws. Samen halen ze de bar leeg met een verwarrende avond tot gevolg.

► Laat Spoiler zien

Deel 14: Ongewenst

"Eindelijk wakker?" vroeg Alice aan hem wanneer ze tegen pakweg halftwaalf 's morgens eindelijk haar echtgenoot tegen kwam.
"Ik lag gewoon zeer lang van jou te dromen. Hoe we nog meer baby's maakten"
Alexander pakte haar vast en begon haar passioneel te zoenen. Het was een tijdje geleden dat hij zo intens was geweest, maar op de hint om een twee kindje te maken ging ze met alle plezier in.


Hij had uiteraard iets goed te maken, al wist Alice dat niet. "Er is gisterenavond niks gebeurd." probeerde hij Bianca te overtuigen. Ze geraakte even uit haar doen bij het schilderij waar ze aan bezig was en luisterde.
"We hebben hoogstens tien minuten gepraat over of je dan wel of niet teruggaat naar de universiteit. Niks over Conall, we hebben niet elk een fles drank op, geen diepe gesprekken en romnatische pogingen in de zetel, niks"


Die altijd lieve man was plots zo hard en kortaf. Ze probeerde er met hem over te praten, maar hij was vastberaden alles wat de vorige dag gebeurd was te vergeten. Conall was nog steeds een tovenaartje en Bianca had nooit op zijn schouders uitgehuild en hem willen kussen.

Bianca voelde zich hier slecht over. Ze deed haar best Alice te vermijden, uit angst dat zein haar gebruikelijke plotse waterval van woorden alles ging vertellen. Alice had de ontwijking in de gaten en telkens ze haar zusje hierover aansprak, keek Bianca eerst wat beteuterd en rende toen weg.


"Sorry, ik voel me misselijk, ik moet weg." excuseerde Bianca zich snel.
"Oh...ok."

Bianca's excuus was best vaak misselijkheid en dat ze moest overgeven. Dit maakte het geloofwaardig dat ze geen andere dingen te verbergen had, maar verminderde Alice's zorgen niet.


Dat ze Alice wou vermijden hielp wel met Bianca's keuze of ze al dan niet terug naar school zou gaan.
"Hi, Tiffany."
"Ohh! Bianca! Dat is lang geleden! Hoe gaat het? Ik heb je niet meer gezien, besloot je om echt te stoppen?"
"Eerst wel, maar nu is mijn studies verderzetten het perfecte excuus om hier weg te geraken, ik heb namelijk een probleem..."

Er klonk even stilte aan de andere kant van de lijn. "Vertel."
"Er is...Iets met mijn neefje. Iets dat enkel ik en mijn schoonbroer weten. Hij wilt het mijn zus niet vertellen, ik wel. Nu volg ik hem erin want euhm...Ik denk dat ik verliefd ben op mijn schoonbroer."
Opnieuw stilte, nu wat langer.
"Ok, ik zal alvast een goed woordje doen bij de administratie zodat je niet al je lessen moet herpakken. Je hebt duidelijk nood aan een andere omgeving."


Alexander wou het Alice niet vertellen omdat hij vrij zeker wist dat er wel een oplossing moest zijn. Een oplossing die waarschijnlijk bij zijn schoonmoeder te vinden was, als iedereen en vooral Conall meewerkte tenminste.

"Ik veronderstel dat je het ook wel al hebt gezien?"
Jaeda vroeg zich af waar hij het over kon hebben met zo'n vage vraag, maar had wel een vermoeden toen hij even naar de in de sneeuw spelende kleine Conall keek.


"Conall..." hintte hij voor de zekerheid.
"Ja." antwoordde Jaeda met een zucht. "Nooit op een tovertruc betrapt en met die oogjes valt het niet te ontkennen. Ze schijnen nog feller 's nachts, nog meer bij volle maan. Je vraagt je waarschijnlijk wel af waar het vandaan komt?"


"Ja! Ik begrijp er niks van. Ik ben al een extra keer naar het Gemeentehuis gegaan, naar de familiearchieven - maar er is geen halve vermelding van weerwolven in de familie zowel bij de Macduffs als mijn familie, vele generaties terug. Er zijn ook voldoende bewijzen dat alles klopt. En voor je het vraagt, iedereen heeft zich altijd afgevraagd waar mijn oren vandaan komen maar mijn ouders zijn wel degelijk ook mijn ouders. Ik heb de zeldzame bloedgroep van mijn vader, dat werd ontdekt toen ik als kind eens gewond werd en een bloedtransfusie nodig had."

"Ja... puntige grote oortjes. Ik werd vroeger in het weeshuis altijd om de mijne gepest."

Alexander's hersenen maakten overuren. Grote puntige oortjes, een aangeboren obsessie met het bovennatuurlijke, alsof ze iets miste. En ze kende haar ouders niet.

"Bedoel je dat.... JIJ? Het komt van jou? Maar je was gewoon een mens voordat je een heks werd, dat is overduidelijk, niemand heeft ooit iets aan je gezien..."


Jaeda zag de verbijstering in zijn ogen en wou het uitleggen, maar ze wist niet waar te beginnen. De spanning was te snijden en de verbaasde blik van haar schoonzoon veranderde langzaamaan in afschuw. "Hoe... Hoe heb je dat verborgen gehouden? Waarom heb je het nooit verteld?" bleef hij herhalen met alsmaar meer minachting. Hij was geschokt. Jules zou ook geschokt geweest zijn en het was eerder nooit relevant geweest.
"Ik wist het zelfs niet... Ik ontdekte het zo'n twintig jaar geleden pas. Soort van."

Nog steeds die minachtende blik. Jaeda slaakte een zucht en slaagde erin haar woorden op een rij te zetten.
"Ik ben, tot zover ik me kan herinneren tot ik vijfendertig was inderdaad gewoon menselijk geweest. Toen ik dertien was, speelde ik een spelletje met wat kamergenotes. Ik kreeg de uitdaging om in het kantoor van de directrice in te breken en mijn dossier te zoeken. Tegen de verwachting in slaagde ik hierin. Ik nam het mee naar de kamer en we bladerden erdoorheen. Ik was altijd al een mysterie geweest en waarschijnlijk gaven de andere meisjes me de uitdaging omdat ze iets zochten om me mee te plagen... Er stond in dat ik als baby was binnengebracht door een erg wilde, ondervoedde, gewonde jonge vrouw met lichtgroen haar en fel oplichtende, lichtgele ogen.* Er stond ook in dat ze er toen ik vier jaar oud was een alchemist hebben bijgehaald die me genas van "Lycantrophie". Ik wist indertijd niet wat het betekende, misschien een zeldzame besmettelijke ziekte, degene die mijn moeder ook had en haar niet in staat stelde voor me te zorgen..."


"JE HEBT HET DUS ALTIJD GEWETEN? Je hebt nooit aan je dochters of Jules verteld dat je eigenlijk een weerwolf bent? Jaeda Pistache, vermaarde alchemiste; geboren als weerwolf! Hoe belachelijk!"

"I-Ik wist het niet! Ik ontdekte pas in een oud archief twintig jaar terug dat lycantrophie een oude benaming is voor de weerwolvenvloek. Ik was geen weerwolf meer, en Alice was een gezond jong heksje... Ik dacht dat het weg was. Dat wat die alchemist met me heeft gedaan de vloek heeft verwijderd. Ik dacht even om het aan Jules te vertellen maar toen was Bianca er - ook een heks. Toen had ik mijn handen vol met mijn eigen alchemie, en toen Alice's gedrag, en toen Jules..." stamelde Jaeda

"Jij bent tenminste al tweeënzestig jaar geen weerwolf meer. Er is dus een oplossing. Vind wat de alchemist toen deed en doe het." beval Alexander. Hij keek haar nog even dreigend aan. "Anders vertel ik iedereen - en dan ook iedereen - waar je decennialang over hebt gelogen."

Jaeda bleef geschokt achter. De lieve jongeman kon soms verrassend hard uit te hoek komen, extra contrastrerend met zijn anders zo goede aard.



Jaeda deed wat Alexander haar vroeg. Ze ging uitzoeken hoe ze Conall tot normaal mensje kon maken. Bijgevolg bracht ze enorm veel tijd door op zolder, in de antieke kluis en rennend doorheen de heuvels opzoek naar zeldzame edelstenen en paddenstoelen. Ze was amper thuis en merkte dus niet dat haar jongste dochter verder bergaf ging.

Haar "excuus" om Alice te vermijden was geen leugen. Ze voelde zich de laatste tijd erg misselijk, voornamelijk 's ochtends. Daarnaast begon sommige kleding toch wel wat ongemakkelijk te zitten en had ze veel pijn in haar borsten. Het rekensommetje was simpel.



"Gaf je weeral over? Gaat het wel met je, dat is nu al weken bezig en je ziet er erg vermoeid uit."
"Laat me met rust." zei Bianca kortaf tegen haar zus en wandelde de trap af. Zij en Alexander hadden al eens gezegd een twee kindje te willen maar de testen waren voorlopig negatief. Dat zij ongewenst zwanger was was een extra feit dat ze liefst voor Alice verzweeg.


Bianca zag de bar staan en hoopte dat de hormonen het effect dat alcohol op haar geheugen had niet hadden aangetast. Ze wou alles zo snel mogelijk vergeten. "Het mag niet...Maar als ik hierdoor een miskraam krijg of een reden voor abortus die in dit dorp wordt geaccepteerd, zoveel te beter" dacht ze in zichzelf en sloeg het drankje achterover.


Ze keek er zo naar uit, maar nu ging ze nog een jaar langer moeten wachten om terug naar de universiteit te gaan en ging ze de rare atmosfeer in huis moeten trotseren. Een atmosfeer die er niet beter op zou worden.
"Hey, Tiff. Bianca hier"
"BIANCA? Eindelijk hoor ik nog eens van je! Ik dacht dat je dit voorjaar terugkwam? Of zijn de treinen afgesloten door de zware sneeuwval daar?"
"Eh...Zou ik nog steeds willen. Ik heb echter een nieuw probleempje"


Bianca hoorde een vage zucht en "wat is er nu aan de hand" en deelde haar ontdekking mee.
"Weet je wel wie de vader is? En hoe ver je bent? Cid lijkt me onmogelijk, dan zou je het toch al eerder weten?"
"Ehh...Nee, geen idee."
"Alleenstaande moeder op je twintigste. Proficiat meid. Weet je familie het?"
"Ik ga het hen wel vertellen...Hopelijk wilt mijn mama een zeer intense oma zijn."
"Anders is het tot dat je kind naar de kleuterschool gaat dat ik je nog eens zie."

Tiffany deed een poging aan Bianca te vertellen hoe het in haar opleiding lichamelijke opvoeding ging zonder haar te kwetsen, maar dat was moeilijk en het gesprek ging verder over koetjes en kalfjes.


Hier was ze nu. Mislukte studies, ongewenst zwanger van wat ze hoopte wat dan maar een willekeurige halfvergeten scharrel was op het einde van haar "studies", en een serieus geheim houdend voor haar zus. Het werd te veel en Bianca begon hartstochtelijk te huilen. Iedereen hoorde het en had door dat het slecht ging, maar de atmosfeer was al zo raar de laatste tijd. Alice durfde haar zusje niks te vragen uit angst haar weer te zien weglopen, en Jaeda had andere katten te geselen.



Met de enige persoon die haar altijd zonder twijfel had gesteund, had ze het grandioos verpest.
"Hoezo, je wilt het aan Alice vertellen? Je ma is bezig aan een brouwsel. Zodra het klaar is geven we het aan Conall, en doen alsof er nooit iets is gebeurd."
"Ik wil het niet vertellen. Jij moet het doen. Het is jouw zoon. Je houdt het nu al maanden geheim, en hoeveel ze ook van je houdt, Alice zal het je nooit vergeven als ze nu plots ontdekt dat we het al maandenlang weten..."
"Ik en Alice uit elkaar, dat zou jij wel willen!"



"Nog iemand om zorgeloos te versieren. Als jij niet met iedereen naar bed was geweest aan de universeit zat je er nu terug en moesten we ons allemaal geen zorgen maken. Ik ben nieuwsgierig hoe die baby gaat eindigen, waarschijnlijk een drugsverslaafde snob die iedereen versiert, zoals haar moeder"
"H-hoe d-durf je. Je..." de woorden bleven vastzitten in haar keel. Alexander draaide met zijn ogen en wandelde toen weg.
"Hopelijk lijkt de baby inderdaad op mij..." dacht Bianca nog wanhopig.


Alexander was zichzelf niet meer. Of misschien was hij dat nu wel. De stress deed niemand goed en de enige die niet de hele tijd hoofdpijn had van de zorgen bleef Alice, die na maanden nog steeds in het ongewisse was. Of in de ontkenningsfase. Conall was echter een pienter kereltje en ving de woorden die oma, papa en tante over hem zeiden op.

"S-p-r-e-u-k"
"Spjuk"
"S-p-r-e-u-k"
"Spjuk."
"Och, je gaat het nog moeten leren hoor. Ze willen enkel kindjes die al goed kunnen praten in de kleuterschool. Ik zal je nog eens een speelgoedpaard geven zodat je het kan proberen te kopiëren."
"Paard."
"Ja, paard!"
"Diejr. Wolf!"
"Ja, wolven bestaan ook ja."
Toen werd Alice's aandacht afgeleid door gestommel en gehuil. Bianca had vast weer een huilbui.


Alice had gelijk. Toen ze zag dat Jaeda terug thuis was van een hele nacht lichtgevende paddenstoelen zoeken in de bergen, rende Bianca de trap af en viel in haar armen.
"Help." piepte ze tussen de schokkende snikken.
"Het gaat niet goed met je hè...Wat is er toch?"
"Baby...Conall... Ik weet niet wat te doen."


"Ik heb alles verpest. Zoveel hoop...Alles verpest. En Alice! Als ze het ontdekt van Conall en dat ik het al maanden weet, zal ze me terug haten zoals vroeger."
"Maak je over haar geen zorgen. Ik denk dat ze het zelf wel weet maar gewoon ontkent. Voor we het weten is Conall genezen."


"En de baby..."
"Jij gaat een mooi, gezond kindje krijgen. Ik ben echt nog wel fit genoeg om voor de baby te zorgen en na de geboorte ga je zo snel mogelijk terug naar de universiteit en wordt je een bekende kunsthistorica. Conall wordt een tovenaar, Alexander en Alice blijven het goed hebben, we zijn een gelukkige familie."


Jaeda bedoelde het goed, maar Bianca had nog steeds een ander geheim. Het kind moest een sociaal acceptabele vader hebben die haar familie niet overhoop zou halen.
Ze probeerde zich wat op te tutten, maar het was hopeloos. Haar ogen waren rood en ze zag er lijkbleek uit, haar gezicht vuil van het opgedroogde traanvocht met restantjes mascara.
Al wekenlang huilde ze meer dan dat ze sliep, ze was nog steeds vaak misselijk en ze wou wat dat iemand alle flessen drank uit huis weghaalde.



Ze had ook niks om te dragen. Na een paar weken internetbestellingen heen en weer sturen eindigde ze met een blauwe jumpsuit die tenminste goed bij haar ogen paste. Ze nam haar bezemsteel en ging op weg naar de Paddenstoel.

De barvrouw staarde haar nadenkend aan. Op die paar weken tijd was haar toestand duidelijker geworden.
"Een mojito alsjeblieft."
De ogen van de barvrouw versmalden. "Ok dan. Jouw verantwoordelijkheid" zei ze tenslotte en gaf haar het drankje.


Naast zich zag ze een jonge elf zitten. Perfect. Hun jaartelling en manier van opgroeien liep helemaal anders, dus misschien zou hij het niet doorhebben als "zijn" kind te vroeg werd geboren. Daarnaast was de lokale elfgemeenschap niet zo actief in het dagelijkse leven met de anderssoortigen en wist hij misschien niet wie ze was, ook mooi meegenomen.

Proberend om te vergeten dat ze niet dezelfde uitstraling had als aan de universiteit probeerde ze hem te versieren, maar ze werd direct afgewezen.
"Sorry, ik begin niks met getrouwde vrouwen."


Bianca keek beschaamd weg. "Ik ben helemaal niet getrouwd."
Hij keek snel naar haar beginnend buikje en terug naar haar bleke gezicht. "Noch heb je de de uitstraling van iemand die juist met plezier twee pizza's heeft gegeten. Mij maak je niks wijs, bye!"


Ze voelde de tranen terug opkomen en beval de barvrouw haar het sterkste drankje te geven dat ze heeft. De dame had heel de situatie nieuwsgierig gevolgd. "Sorry, maar dat kan ik niet maken. Ik wil er niet verantwoordelijk voor zijn dat er iets mankeert aan je kind."
"Ach, mens. Ik weet zelf ook wel hoe ik drank moet mixen." Bianca wandelde naar de andere kant van de bar en begon flessen boven te halen. De barvrouw en de andere cafégangers stonden perplex. Zij wisten wel wie ze was en hadden ook Jules' fratsen gekend. Spijtig dat allebei de dochters op hun eigen manier op hem leken.



In het holst van de nacht kwam ze thuis. Iedereen sliep en niemand kon haar vragen waar ze was geweest. Ze wist dat ze commentaar en teleurgestelde blikken zou ontvangen; Voor Alice was haar gedrag sowieso al onbegrijpelijk en ze zou Jaeda in haar verdriet meesleuren wanneer zij alles wist. Voor Alexander had ze geen hoop meer.

Zo ging Bianca vele eenzame nachten tegemoet.

*Jaeda is een nakomelinge van mijn zeer kort durende Night-Familie, waarmee ik even speelde anno 2015. (een oud familiebibliotheekbestand teruggevonden in google drive ofzo, omdat ik haar mooi vond opgeslagen in de simbin en zo doorheen 3 laptops bijgehouden), dit was een familie van weerwolven. Met een bepaalde mod die ik heb werd Conall - eigenlijk een mens, maar geboren tijdens volle maan - als bovennatuurlijk wezentje geboren en zo kreeg ik een idee

[Queenofmyownfantasy]

Ik heb al een paar dagen een nieuw deel klaar (staat op de site, "deel 15: baby's" want ik kon geen originelere titel bedenken), iemand interesse?

[Queenofmyownfantasy]

Bon, whatever.

Wat voorafging
Bianca is terug thuis van de universiteit en heeft spijt van haar keuzes die ze heeft gemaakt. Op een dag staat een universiteitsvriendinnetje voor het huis, die haar manier van doen verdacht vindt en vind dat Bianca's neefje Conall wel erg vreemde manieren heeft. Bianca beseft dit ook, en stelt met verdriet vast dat haar neefje een weerwolf is: een wezen dat haar snobistische, "heksen boven alles" zus haat. Ze bekent dit aan schoonbroer Alexander, op wie ze altijd al een oogje heeft gehad, en samen beleven ze een verwarrende avond.

De weken gaan voorbij en Alexander blijft erbij dat hij niks aan Alice wilt vertellen over Conall's "toestand" en dat heeft iedereen in huis - behalve Alice- geweten. Door de stresserende atmosfeer begint Bianca zich ziek te voelen, maar ontdekt dat haar ziek-zijn wel eens een andere reden kan hebben. Een reden die helemaal niet in haar plannen past en daarbij een bewijs is van haar losbandige gedrag. Niemand die het ziet, want Alexander gunt haar niks behalve verwijten en Jaeda is druk bezig een oplossing te vinden voor het Conall-probleem.

► Laat Spoiler zien

Deel 15: Baby's

Naarmate Bianca's zwangerschap vorderde, ging ze verder bergaf. Ze verzorgde zich niet, at niet, sliep amper en wou vooral dat de baby er zo snel mogelijk uit was zodat ze haar leven eindelijk kon herbeginnen. Dat ontging niemand.
"Liefje, eet je nu weeral gewoon een pot ijs? De baby heeft vitamientjes nodig. Wil je dat ik een salade of spaghetti maak?" vroeg Jaeda wanneer ze haar ongewassen, bleke, 7 maanden zwangere dochter voor de zoveelste keer in een vuile samengeraapte jogging een pot Ben & Simmies uit de koelkast zag halen. Ze had al enkele keren gedacht om misschien verdere hulp in te schakelen, maar deed het niet zolang ze een sprankje hoop had dat het zichzelf ging oplossen binnen enkele maanden wanneer Bianca, zoals ze zelf zei, "haar leven kon herbeginnen"

"Nee. Baby wilt ijs." antwoordde Bianca steevast kortaf, zonder haar moeder aan te kijken.


Ook Alexander ontging Bianca's gedrag niet. Na die bewuste avond hadden ze amper nog een vriendelijk woord met elkaar gewisseld. Alexander was duidelijk misnoegd over iets en Bianca was zijn favoriete doelwit geworden.
"Dit is lekker eten hoor. Het is niet gemaakt door het stinkende aapje. Die hebben we allemaal uit huis weggejaagd. Ah, nee, kijk Conall! Daar loopt er nog een." vertelde hij een Conall wanneer die weigerde zijn pap te eten, en wees daarbij naar Conall's tante.


Haar enige plezier haalde Bianca uit schilderen, hoewel dat ook niet vlot liep. Ze had het maanden geleden in haar hoofd gehaald aan een romantische tafereel te beginnen, iets waar haar hoofd helemaal niet meer naar stond. Als resultaat daarvan was "schilderen" vaak "al treuzelend de juiste kleur zoeken en delen overschilderen". Het gaf een indruk dat ze zich nuttig bezig hield, dat was het voornaamste.



Gelukkig kwam er terug wat vreugde in huis toen ook Alice terug zwanger bleek. Zij en Alexander probeerden al maanden een broertje of zusje voor Conall te maken - Alice omdat ze meer kinderen wou, Alexander omdat hij zich schuldig voelde en een nieuwe kans om een tovenaartje te hebben aan Alice wou geven - en ze straalde toen het lukte. Dit stelde ook Jaeda gerust. Nu kon ze zonder schuldgevoel uitkijken naar kleinkinderen nummer twee en nummer drie, aangezien ze voor Bianca niet enthousiast had mogen zijn.


Dat gaf, ondanks ze nooit geldgebrek hadden, Alexander ook een excuus om ze vaak mogelijk van huis - en dus "die Bianca" weg te blijven. Hij werkte veel overuren bij zijn werk in het gemeentehuis, zogezegd omdat er nu meer mondjes te voeden waren. Hij had al lang geleden duidelijk gemaakt de politiek in te willen gaan en profileerde zich als de niet-problematische, vriendelijke, zorgzame, milieubewuste getalenteerde jongeman die het dorp graag zag. Dit gaf zowel Jaeda als Alice een ietwat ongemakkelijk gevoel aangezien Jules ook met politiek was bezig geweest, maar Alexander deed het voorlopig doodeerlijk. Geen vriendschappen en voordelige zakenrelaties uit een flesje.


Het bracht hem ook in nauw contact met de Wolffs, die door hun langere leven en door schatten op te graven verkregen rijkdom de machtigste familie van Moonlight Falls was. Dit bracht hem in een penibele situatie, aangezien Conall nog steeds een weerwolfje was. Jaeda, die zelf onbewust heel haar leven een leegte in zich had gevoeld, had het met de kleuter te doen.

"Wat moeten we toch met jou. Je mama gaat echt wel snel ontdekken, wat papa ook zegt. Wil je zelf wel een tovenaartje worden?"
"Wolfie!"
"Net zoals ik dacht. Gelukkig ben je nog iets te jong, je nu iets geven zou gevaarlijk zijn... Als mama het snel ontdekt heeft ze nog tijd om na te denken. Hopelijk maakt ze de juiste keuze."

Jaeda staarde Conall nog even aan. Momenteel gaven zijn oogjes geen licht. Toch hoopte ze dat Alice het zich snel zou realiseren. Ze was het net zoals Bianca oneens met Alexander's keuze te doen alsof er niks aan de hand is en het schuldgevoel begon te wegen.


Alice had intussen de hoop zo goed als opgegeven dat Conall een tovenaar was, bovennatuurlijk gevoel of niet. Toen ze bij de nieuwe baby zich beslist anders voelde deed ze echter nog eens een poging.
"Kijk Conall, dit is toveren. Laat nu je boot verdwijnen! Of verander hem in een paardje. Moet ik de transfiguratiespreuk voordoen?"
Het jongetje keek haar niet-begrijpend aan. Waarom begon ze toch steeds over "kopie boot" of "boot naar paard" vroeg zijn alsmaar bewuster wordende brein zich af.


"Boot leuk zo. Boot niet paard."
"Ja, maar twee boten zijn ook leuk!"
Conall speelde verder, met een boot. "Krabben ook leuk" mompelde hij plots. Zijn oogjes waren terug lichtgevend, wat Alice altijd een vreemd gevoel gaf.


"Krabben ook leuk? Conall, ben je gebeten door een insect? Heb je ergens jeuk?" begon ze bezorgd aan haar zoontje te vragen. Het jongetje leek zich niet ongemakkelijk te voelen dus oefende ze verder met toveren, tot hij zijn opinie herhaalde.



"Krabben ook leuk!" zei hij normaals en stond op. Met plots verschenen vlijmscherpe nageltjes begon hij het vlechtwerk van de bank te vernielen. Alice staarde geschokt naar de jongen terwijl haar blauw-rode lichtwolk verdween.


Helemaal overstuur struikelde Alice bijna over de bewuste boot toen ze naar haar zoontje toerende en hem wegkaapte bij de bank. "Conall, wat doe je nu! Wie heeft je dat toch geleerd! Je mag helemaal geen banken kapotkrabben!"
"Maar ik wolfie. Oma papa en tantie zeggen ik wolfie."
"Jij...Wolfie? Wat?"
Alice's radeloosheid veranderde zich snel naar een gevoel van een stommiteit te hebben gedaan. Ze kende de eigenschappen van weerwolven en vond dat Conall enkele frappante gelijkenissen had, maar het leek compleet onlogisch. Er waren geen weerwolven in de familie, en toch leek Conall bovennatuurlijk. Hij moest dus een tovenaar zijn. Aan die overtuiging had ze zich de afgelopen twee jaar vastgeklampt; Dat terwijl heel haar familie al lang leek te weten dat Conall een weerwolf is, wat al de ongemakkelijke stiltes en de beladen sfeer van de afgelopen tijd verklaarde - en hijzelf wist het ook. Ze dacht met een schuldgevoel terug aan alle keren dat hij willekeurig over "wolven" of "jagen" was begonnen en zij hem snel had verbeterd en afgeremd.


De eerste die ze tegenkwam was Bianca.
"Hoe lang weet je het al?"
De gevreesde vraag nagelde Bianca vast aan de grond. Zonder Alice aan te kijken bleef ze verdwaald staan.
"Hoe lang weet ik...wat al?"
"Alsof er iets anders is dat je voor me te verbergen hebt. Conall. Weerwolf. Hoe lang weet je het al."


"Oh, dat," grinnikte Bianca. "Eindelijk weet je het. Ik wou het je vertellen maar.."
"Hoe lang."
"Acht maanden."
"Acht maanden... Dat is inderdaad sinds wanneer jij en Alex zich zo vreemd gedragen. Ik veronderstel dat hij het ook al zo lang weet?"
"Mama ook. We wisten het allemaal. Alexander wou het niet vertellen."


"Dus omdat Alex het niet wilt vertellen, vertelt niemand het? Niemand dacht "Hé, het maakt niet uit wat de vader denkt. Moeders hebben ook recht om te weten dat hun kind vervloekt is. Zij hebben het kind tenslotte te wereld gebracht. Volgens mij gebruik je dat gewoon als smoes. Je hebt me altijd al willen ondermijnen."
"Maar ik meen het! Alex wou het niet vertellen. Telkens ik hem erover aansprak begon hij me uit te schelden en te slaan en..."
"Hou op met je leugens. Zo is hij niet."
"Zo is hij wel! Hij heeft zelfs mama verplicht om tijdens de winter in de kou ingrediënten te zoeken voor elixirs die Conall kunnen genezen..."
"Dus zij zat ook mee in het complot."



"Oma kijk! Bal!"
"Oma gaat niet kijken. Ga naar binnen Conall."


Het was Alice die de confrontratie met haar moeder wou aangaan.
"Alice! Conall wou net een trucje met de bal tonen. Hij is zo sportief! We gaan hem naar de sportacademie moeten sturen later. Geen idee waar hij het vandaan heeft."
"Misschien van dezelfde rare twist van het lot als waar hij zijn vloek vandaan heeft."


"Oh. Je weet het."
Jaeda staarde naar de vorsende blik van Alice. De sfeer was bedrukkend, met grijze stormwolken en de quasi permanente mist die haar nog meer ingesloten deed voelen.
"Ik weet nog steeds niet waar hij de aanleg voor sport vandaan heeft, maar euhm...En ik wist dit zelf lange tijd niet, en toen leek het niet relevant..." Jaeda begon zenuwachtig aan haar gezicht te prutsen, "...Maar ik ben als weerwolf geboren."


"NIET RELEVANT? Wist p...Jules dit zelf?"
"Ik was toen ik nog heel klein was, iets ouder dan Conall nu, genezen door een alchemist, ik wist het zelf niet, tot ik toen je een kind was in een boek ontdekte dat de vreemde ziekte die in mijn dossier vermeld was een oude benaming is voor weerwolvenvloek." stamelde Jaeda.
"EN DAT NOEMT HAARZELF EEN MEESTER-ALCHEMIST! Het stroomt door je aderen. Door het nooit iemand te vertellen wist ik helemaal niet dat het ook in ons bloed zit! Misschien is Bianca's kleine ook een weerwolf, en mijn tweede zoontje... wat dan? Pistache, het legendarische weerwolvengeslacht! De Wolffs gaan lachen. Als ze de kinderen niet opnemen in hun roedel tenminste! Elke volle maan gezellig schapen doodbijten, allemaal tesamen"


"Niemand gaat het ooit weten! Ik ben bezig aan een brouwsel. Zodra Conall oud genoeg is geven we hem een krachtig helend elixir. Nog krachtiger dan wat je gebruikt om je oude grappen op te lossen. Dat zou helpen, in mijn dossier stond er dat ik zo was genezen..."

"Hou op, Je wanhopigheid me niet tegen je in te jagen irriteert me. Maar er is dus een oplossing. Zodra hij het kan opdrinken geven we hem dat. En een heksenbrouwsel."
Alice's vastberadenheid was nog angstaanjagender dan die van Alex. Zij kende de alchemie tenminste en dat krachtige brouwsels ook slecht kunnen aflopen. In Jaeda's dossier had ook gestaan dat ze lang ziekelijk en melancholisch was geweest.



"Maar ik wolfie." babbelde Conall nog. Hij had het hele gesprek gehoord en tot zover hij het begreep, wou mama dat hij iets zou drinken zodat hij jagen en krabben niet meer leuk vond.
Hij was inderdaad sportief aangelegd en kon als driejarige al goed een bal in een goal mikken. Hij had talenten; Hopelijk zouden deze goed genoeg zijn.


Dat Alice het nu wist en ze dat geheim niet meer te verbergen had deed Bianca in de laatste maand van haar zwangerschap opfleuren. Er viel een zwaarte van haar schouders, hoewel ze nog steeds zorgen had.

In de plaats de hele dag in de zetel hangen, oude strips lezen en af en toe twijfelend een penseel oppakken of een schaakstuk verplaatsen begon ze terug het toveren te oefenen. Goed ging ze waarschijnlijk nooit worden, maar ze hoopte tenminste ooit de behoeftenspreuken onder de knie te krijgen.

Ook sloeg ze Jaeda's perfecte herfstsalade gemaakt van perfect knapperige, sappige verse sla en smaakvolle andere groenten niet meer af.



Zo kwam de dag eindelijk dat Alice haar zusje plots puffend en schreeuwend in de gang terugvond. Vol medelijden dacht ze terug aan haar bevalling van Conall en belde ze snel een taxi. Naïef beval ze Alexander om mee te gaan, omdat hij als enige in huis sterk genoeg was om Bianca te dragen indien nodig en ze zelf de spanning niet aankon.


Dit leverde vooral een zeer ongemakkelijke situatie op. Bianca was niet vergeten dat hij Alice had verteld wat ze wou horen inzake de Conall-situatie en al de schuld bij haar had gelegd.
"Weet je nu al wie de vader van die baby is? Moet ik hem bellen?"
"Ja maar doe maar niet. Zeer lieve jongeman, ooit, maar woont heel erg ver en is intussen getrouwd en heeft een ander kind onderweg. Voor de wereld ben ik een alleenstaande moeder."


Het was een lange, moeizame bevalling. Alice was juist geweest Bianca meteen naar het ziekenhuis te sturen. De baby, een meisje genaamd Demi, had eerst ademhalingsproblemen gehad - wat niemand die Bianca de afgelopen maanden had gekend verbaasde - maar verbeterde snel. Ze besloten de oude speelkamer te renoveren tot tweede kinderkamer en de kleine baby vond daarin haar huisvesting.


Vol liefde keek Jaeda naar de mollige wangetjes van haar tweede kleinkind. Niet haar toedoen; de maanden na Demi's geboorte had ze Bianca helemaal zien omslaan. Ze hield van het kleine meisje. Een uiteindelijk gezond leventje dat zij had gemaakt en voortgebracht. Een tweede keer ging ze het niet doen, daarnaast was ze nog steeds vastbesloten om zodra Demi iets ouder was terug te gaan studeren. Maar Demi was er nu en teleurgesteld in zichzelf vanwege haar nalatigheid eerder ging ze er het beste van maken.
"Ze stond niet in mijn plan, maar ik ben geen onmens."


"Had jij dan een plan?" hoorde ze haar moeder vragen.
"Studeren, carrière, trouwen, reizen, en dan tegen mijn 35e een kind krijgen als het kan. Zoiets..."
"...Maar nu hoor jij daar ook bij!" juichde ze terwijl ze het meisje speels omhoog wierp, niet te hard natuurlijk.



Terwijl Demi snel groeide begon ze zich voor te bereiden om haar studies te vervolgen. Elke dag checkte ze de post voor brieven van de universiteit; informatie over hoe het zat met haar studiepunten na ze haar studies zo bruusk had gepauzeerd. En brieven en cadeaus van oude vrienden - velen van hen intussen afgestudeerd, maar Bianca volop steunend in haar heropleving.


"Stop daarmee, het stinkt en is waarschijnlijk giftig. Straks heeft het negatieve invloed op Meloentje."
Alexander was nog steeds niet zijn lieve vroegere zelf, maar Bianca was intussen geleerd het te negeren. Hij wou verbitterd zijn, laat hem dan verbitterd zijn.
"Ik probeer gewoon een cadeau van Asala uit. Lukt niet zo op het gras buiten, ik maak het wel schoon. Belachelijk naampje zal er niks van ondervinden."


Alexander was er altijd als de kippen bij om op eender wat ze deed commentaar te geven. Oefenen van mascottedansjes, het gebruik van een luidspreker die Clark haar had toegestuurd - omdat ze toch altijd haar zegje klaarhad zei hij niet altijd iets maar staarde hij gewoon afkeurend.



Hoog tijd dat hij afleiding had van zich continu met Bianca's doen en laten te bemoeien. Dat kreeg hij onder andere in de vorm van een Eric, een tweede zoontje. Vanwege plaatsgebrek zou kleine Eric voorlopig de kamer delen met zijn nichtje; een kamer die intussen was ingericht tot waar peuterparadijs.



Alles leek goed. Demi en Eric waren gezond, Bianca was terug haar oude zelf, of juist niet - ze leek vele malen en enthousiaster dan ze ooit geweest was. De kinderlijke speelsheid die ze heel vroeger had, toen het ergste wat er kon gebeuren een korte woordenwisseling tussen een rebelse Alice en Jules was, was terug. Bianca straalde als de lichtjes die ze toverde.


Ook Alice was gelukkig. Jaeda had in de rivier een grote pad gevist van uitstekende kwaliteit en ze hadden nog wat maansteen gevonden. Jaeda begon haar te irriteren met de zoveelste "het is te vroeg, hij is nog te jong" maar een heksenbrouwsel was er alvast voor wanneer de dag kwam. De druk van het "Conall-probleem" viel dus ook van ieders schouders.



Er was slechts één ding dat Bianca zorgen baarde.

Demi leek niet op haar moeder.




"Is er iets?"
Alexander schrok van de plotse verschijning van zijn schoonmoeder.
"Nee, ik was gewoon wat in gedachten verzonken. Wat doe je hier?"
"Mijn kleindochter halen. Het is tijd voor Demi's eten..."
Alexander keek even verlamd naar zijn nichtje met de grote puntige flaporen, volle wenkbrauwen en donkerbruine haar.
"Eric lijkt ook wat ongemakkelijk. Ga je even naar hem kijken?"

Ik zit zelf intussen al aan deel 18 op mijn site, dus ik zal later vandaag 16 plaatsen en morgen dan 17 & 18 droppen. Daarna ga ik gewoon hier verder posten, comments of niet :)

[Queenofmyownfantasy]

Wat voorafging
Alexander blijft doorbijten dat het het beste idee is om niks over Conall's "situatie" aan Alice te vertellen. De moeder van de jonge weerwolf is echter niet van gisteren, en ondanks het alle logica tegengaat en ze het wilt ontkennen moet ze de waarheid onder ogen zien. Ze is woedend op Jaeda vanwege het geheimhouden van haar verleden, maar haar humeur keert om wanneer ze hoort dat er een oplossing is: een sterk helend elixer met nadien een heksenbrouwsel zou van Conall de perfecte tovenaar moeten maken om hun geslacht verder te zetten.

Nu dit bekend is, valt er een last van Bianca's schouders en ondanks haar zwangerschap een valse start had lijkt het nog goed te komen met haar kindje. Zodra de baby gezond en wel ter wereld komt en ontpopt tot een vrolijke meisjespeuter met de naam Demi krijgt ze weer hoop voor de toekomst en stort zich volop op de voorbereidingen om terug naar de universiteit te gaan - bijna drie jaar na haar eerste poging. Alexander blijft echter gemeen doen tegen haar; is dit enkel vanwege hun geschil over het Conall-probleem of zit er schuldgevoel in de mix?

► Laat Spoiler zien

Deel 16: Poging 2

Bianca zette alle nare gedachten opzij en had slechts één focus: teruggaan naar de universiteit, de tijd van haar leven hebben en een diploma halen.
Ze nam afscheid van Bogey - mogelijk het laatste afscheid want de hond was bovennatuurlijk stokoud, haar moeder had hem als al volwassen hond geadopteerd toen ze vijfentwintig was. Ze was ervan overtuigd dat hij elk moment naar de volgende wereld kon gaan.

De volgende dag pakte ze haar bagage en stapte ze terug in het bekende busje, wegrijdend uit de heuvels en eeuwige misten van Moonlight Falls.



Eens ze was toegekomen was het wel terug wennen. Ze verbleef in hetzelfde gebouw, maar veel van haar oude huisgenoten waren intussen afgestudeerd, op enkele na. Ze zou de komende maanden samenwonen met een heleboel onbekende negentienjarigen. Negentienjarigen die studeren nog niet serieus namen, want ze waren allemaal te laat, op één na. Een saai gekleed besproet meisje dat meteen haar beklag over hun late huisgenoten deed bij haar. En dan terug wegliep; een zeer vluchtige ontmoeting, ze kende niet eens naar naam.


Bianca ging zich dan maar alvast gaan installeren op haar kamer. Dezelfde kamer als voordien, met wat nieuwe decoratie, een op voorhand bestelde schildersezel en een keyboard dat ze van Jaeda had gekregen en die ze had meegesleurd. In haar lessen zat ook muziekgeschiedenis, en hoewel ze nog nooit een muziekinstrument had aangeraakt leek de nieuwe optie om haar creativiteit uit te spelen haar wel interessant.


Intussen waren de andere huisgenoten toegekomen en dat klagende meisje was, plumbobzijdank, verdwenen. Ze haalde herinneringen op met wat oude bekenden; Candy Mullis en Clark Gant, die hun diploma nog waren aan het afronden, en maakte kennis met anderen die ze nog niet kende of slechts een keer gezien had.



Even later begon de gebruikelijke activiteitennamiddag in het studentenvakbond gebouw. Het perfecte moment om vrienden te maken of liefjes te zoeken vooraleer de drukke lesdagen begonnen en om praktische zaken na te kijken. Of om met drankautomaten die geld inslikken en niks teruggeven te vechten. Gelukkig kwamen er geen ongelukken van; Bianca had wel eens horrorverhalen gehoord over medestudenten die onder zo'n automaat kwamen te liggen. Een beeld dat ze liever niet te zien kreeg.


Nadien een gezellig spelletje juice pong, waarbij het "sap" traditioneel werd uitgedund met iets alcoholisch. Ze was blij op te merken dat ze haar skills nog niet kwijt was; ze werd echter bijna uit haar concentratie gehaald door een ruzie vlakbij de pingpong tafel.
Vanuit haar ooghoek zag ze het klagende meisje van daarnet het aan de stok hebben met iemand. Ze was haar al een paar keer eerder opgevallen en ze leek elke keer ergens op haar eentje rond zich te staren of was verwikkeld in een onvriendelijke discussie met een andere student. Het meisje lag blijkbaar niet zo goed in de markt.


Zonder meteen twee liefjes te hebben op vijf uur tijd ging de namiddag echter traag voorbij. Terug bij het studentenhuis keek ze even of er interessante advertenties waren, maar niks. Dan ging ze maar gewoon nog wat tijd doorbrengen in de koffiebar, hopend dat haar terugkeer bekend was en gauw ging opgebeld worden.



In de koffiebar kwam ze een oude bekende tegen, Cid, nu met zijn naturel zwart haar met onnatuurlijke paarse puntjes in de plaats van het opzichtige blauw van voordien. Ze ontweek hem liever en was dus dolblij toen ze een sms'je kreeg dat ene Mahmoud Javari een feestje organiseerde.


Ze wou het best rustiger aandoen, maar ze hield nu eenmaal van feestjes en daarbij had ze nu middelen bij waardoor dansen of socializen tot twee uur 's nachts geen nare gevolgen gingen hebben.

Helemaal uitgedost ging ze naar het feestje. In eerste instantie een saaie bedoening; in de plaats van dat een groepje dansende jongeren was in de centrale hal of woonkamer was iedereen verspreid over heel het gebouw, van willekeurige kleine badkamers, tot de kelder, tot de garage.


"Ha, hier is toch iemand." zei ze toen haar oog viel op het knalgeel geverfde haar van de jongen die haar gastheer bleek te zijn. Best een charmante jongeman, met een zekere aantrekkingskracht. Hij begon in een mum van tijd met haar te flirten en van het een kwam het ander.



Dan maar geen twee liefjes binnen een paar uur tijd op dezelfde dag. Zonder bewust haar charmes boven te halen was Bianca er toch in geslaagd één hartendief te hebben op de eerste dag.

Of toch wel? Vluchtig viel haar oog op een huisgenoot van Mahmoud die hen op een cruciaal moment stoorde. "Sorry, hier wil ik slapen vannacht" mompelde hij.


Gelukkig kende Mahmoud andere manieren op een leuke tijd te beleven. Een uitdagingkje om naakt het huis rond te rennen - er was toch bijna niemand - sloeg ze niet af, het versnelde gewoon wat daarna gebeurde aangezien haar jurk al uit was.


Het feestje ging verder tot zeer vroeg en toen ze de volgende ochtend toekwam in haar eigen studentenhuis begon ze zich meteen wat op te frissen en om te kleden na een korte blik op haar gsm-klok.

"Shirt, het is al drie uur, mijn les begint om acht."
Ze had zichzelf beloofd het goed te doen deze keer; zeer goed. Voor haar vertrek had ze Jaeda lief gevraagd wat oppeppende elixers te maken en ze kwamen meteen goed van pas. Te bont wou ze het wel niet maken, haar voorraad was beperkt en ze had zelf niet de vaardigheid op middelen om er wat bij te maken. De bovennatuurlijke kunst lag haar nog steeds niet.


Bianca had geen kamergenoot dus ze goot in alle privacy het drankje achterover. Hiermee zou ze toch wel een paar dagen perfect helder blijven.

Ze wou de tijd goed gebruiken en zonder kamergenoot was er ook niemand die last van het geluid had, dus besloot ze wat makkelijke pianotutorials op te zoeken en begon te oefenen. Zo zou ze tenminste een beetje kunnen meepraten tijdens de les muziekgeschiedenis.


Maar een les die begint om acht uur is een les die begint om acht uur. Beteuterd keek ze naar de huisgenoten die nog op hun gemakje in hun pyjama's rondliepen terwijl zij vertrok.
"Jij hebt vannacht toch niet geslapen? Ik hoorde je pas om drie uur terugkomen." vroeg een nieuwsgierige huisgenoot nog toen die haar, beteuterde maar wel verrassend frisse, gezicht zag. "Ik voel me goed", mompelde ze snel en ging opweg. Het kon haar wel eens duur komen te staan wanneer het uitlekte dat ze middelen in haar bezit had die haar dagen wakker hielden, zonder misselijkheid of een terugslag.


In het auditorium zag ze enkelen die ze de vorige avond had gezien. De meesten even beteuterd maar ook veel vermoeider dan zij, tijdens de les in slaap vallend. "Om goeie punten te halen zonder bakken talent of andere middelen kan je toch echt geen sociaal leven hebben..." dwaalde er in haar gedachten rond. Zelfs als iemand die kan toveren moest je de juiste vaardigheden beschikken om jezelf door de universiteit én alle kotfeestjes te loodsen.


Ofwel moesten die verdomde lesuren anders, of ze moesten meer respijt krijgen op vlak van het oefenen van vaardigheden. Impulsief kondigde ze een protest aan om daarvoor te pleiten; dat er vaardigheidsstimulansen en betere cursussen nodig waren, waardoor ook studenten zonder extra voordelen een kans kregen.

Het was verrassend koud en mistig dus eerst was er niet veel opkomst.


Maar het geluk begon haar als de zon toe te schijnen toen deze naar buiten kwam, net zoals de medestudenten. Haar protest tegen de hoge werkdruk en de onmogelijkheid aan vaardigheden te kunnen werken én studeren én jezelf niet compleet isoleren kreeg enorm veel bijval.


Het protest was afgelopen en de schoolraad had hen gehoord. "Ok, we zullen onze cursussen nakijken en de prijzen bijstellen zodat jullie makkelijker kunnen leren." was het verdict. Op enkele verstoorders na die voor de grap over Yeti begonnen werd Bianca op handen gedragen. Het ging haar goed.


De komende weken bleef ze het goed doen, zowel op academisch als sociaal vlak. In sommige lessen was ze de enige streverige aanwezige, wat zelfs de docenten irriteerde.

"Door jou moet ik nog komen, als er niemand geïnteresseerd was werd mijn vak geschrapt en kon ik met pensioen" zuchtte de docent dan. "Maar je bent gemotiveerd en pienter, ik zal dat aan de decaan meedelen."


Op sociaal vlak had ze uiteraard veel vrienden en kende ze ook veel mensen die zich in het limbo tussen vrienden en liefjes bevonden, veroorzaakt door een korte flirtige grap of een gevoel van chemie. Maar voorlopig bleef haar focus op Mahmoud; een bereidwillig model en met veel interessante kwaliteiten. Hield ze erg van hem? Nee, hij was vooral gewoon leuk en ze had gewoon nog niet de overstap gemaakt naar de volgende.



Hopelijk nam Mahmoud het wel niet al te serieus. De dagen volgden elkaar op en Bianca had meerdere keren per week een feestje om naar toe te gaan. Daar kwam ze Samantha tegen, een lieve klasgenote van haar die haar al een paar keer was opgevallen in het auditorium. Vooral een meisje die, net als Bianca, zich niet liet leiden door wat iemand tussen hun benen had, zolang er maar vonken waren.


Nogmaals hoopte ze dat Mahmoud hun relatie niet al te serieus nam, want Bianca deed dat in ieder geval niet.



Toen ze op een avond terugkwam van het zoveelste feestje trof ze een verrassing aan. Ze had sinds zeer kort een kamergenote. Bianca herkende haar als het eenzame meisje dat niet echt vrienden leek te hebben en op de eerste dag zichzelf al unpopulair had gemaakt. Ze kon zich de reden wel bedenken: Tammy en Olga bleven graag tot laat op en hielden van luide muziek, zij iets minder. Bianca had per ongeluk al veel discussies hierover afgeluisterd en hield zich terzijde, wat waarschijnlijk perfect was voor hoe-ze-ook-heet.



Het "hier ga ik geen last hebben van muziek" van haar was wel een misrekening, want Bianca had haar zoveelste wakkere nacht willen gebruiken om de piano te oefenen. Dan ging ze maar schilderen.

Na een zoveelste nachtje door had Bianca terug les. Ze ontbeet, samen met goeie oude vriend Clark, die erg van een bord herfstsalade leek te genieten.
"Is het niet wat het verkeerde moment van de dag daarvoor?" vroeg ze hem.
"Misschien, maar het is goeie salade. Bree heeft hem gemaakt en ze is een betere kok dan de meesten hier."
"Bree...?"
"Ken je haar niet? Ze is je kamergenoot." grinnikte Clark.
"Oh."


"Ze is niet zo sociaal dus ik begrijp het. De enige reden waarom ik haar naam ken is doordat ik aan de praat met haar raakte in de boekenwinkel. Vriendelijk meisje, maar wanneer ze zich niet helemaal comfortabel voelt slaagt ze er toch altijd in om het foute ding te zeggen, waardoor ze al een reputatie heeft van ruziemaker. Spijtig."

"Natuurlijk kennen jullie elkaar dan. Twee nerds bij elkaar."
"Jij kent mij. Mahmoud is ook een serieuze gamer. Jij bent dus ook een beetje cool met de uncool. Maar ook met de sportievelingen en de rebellen. Ik begrijp niet hoe je het allemaal doet, op de lijst van de decaan staan, alle feestjes afschuimen en met de halve campus bevriend zijn, behalve je ex-lieven dan...Spreek je soms een betovering uit over mensen? Ik wil niet zeggen dat ik in sprookjes geloof, maar met die puntoren en dat lange gouden haar zou men bijna denken dat je een soort betoverende nymph bent."


Clark leek wel met haar te flirten en dat maakte Bianca ongemakkelijk. Hij was lief en een goeie vriend, en dat wou ze graag zou houden. Ze kende hem al drie jaar en hij wist dus van haar reputatie bij haar vorige poging en had waarschijnlijk ook wel van Tiffany gehoord dat ze achterliep met haar studies vanwege Demi. Ze wou hun langdurige vriendschap niet verknallen met een relatie, hoewel ze al had gemerkt aan hem dat hij er anders over dacht.

"Ik zal eens tonen hoe cool met de cool ik ben. Ik vind al een tijdje dat de muren hier meer pit moeten hebben."
Ze ging terug naar haar kamer en even later kwam ze terug met haar streetart kit, of in dit geval studentenhuisart kit.

Voor Clark was het duidelijk dat zijn flirtpoging niet helemaal was geslaagd.


Haar afleiding voor hem had gewerkt, maar Clark was niet de enige met vragen. Wat voor haar de perfecte oplossing leek - de alchemie die haar vanuit thuis met de paplepel was ingegoten als voordeel gebruiken, al moest het altijd stiekem - maakte anderen achterdochtig. Ze gebruikte echt énkel oppeppende elixers, maar met acht uur meer in een dag, dag in dag uit, kon je zeer veel. Intussen was het uitgelekt dat Mahmoud nu Samantha was en dat ze ook flirtige blikken had gewisseld met een zoveelste Ashley - er waren veel Ashley's - en dat Jeffery haar ook wel regelmatige versierde en die andere wat-is-zijn-naam-ook-weer jongen


Aangezien de meesten niet aan bovennatuurlijke middelen dachten, kreeg ze een reputatie van mannen- en vrouwenverslindster en een keer kreeg ze zelf te horen dat een of andere jaloerse meid dacht dat ze met docenten en zelfs de decaan aanpapte in ruil voor de goede testscores. Belachelijke gedachte natuurlijk, wat moest ze nu met zo'n oude vent. Behalve dat stoorde het geroddel haar niet, ze was nota bene de dochter van een beruchte quasi-verkrachter in haar geboortedorp.

De geruchten dat ze mensen versierde in ruil voor goeie punten probeerde ze te ontkrachten door altijd braaf op de voorste rij bij lezingen te zijn en ijverig notities te maken, nog steeds vaak als enige enthousiaste aanwezige, maar wel gezien.


Toen ze na afloop van de lezing naar buiten ging, werd haar aandacht getrokken door het laboratorium. Doordat het veel bovennatuurlijke wetten tegensprak werd er in de school van Moonlight Falls niet diep ingegaan op wereldse opvattingen van Biologie, Chemie en Fysica, dus het universiteitslaboratorium was een plek waar ze nooit vertoefde, maar ze hoorde veel tumult.

Het bleek slechts een overjaarse rebel te zijn die zich bleeft vastklampen aan haar studententijd en het leuk vond om wetenschapsnerds te irriteren door te ranten, maar toen werd haar aandacht getrokken.


Bree was hier. Natuurlijk was Bree hier. Ze had intussen al opgevangen dat ze wetenschappen studeerde en ze moest érgens zijn tussen de lessen door als ze nooit uitging. Toch viel haar oog op haar.

"Is er iets, poppemie?" Dat laatste kwam er ietwat spottend uit en ontdaan keek Bianca op. Bree keek haar nog steeds niet aan, starend naar haar machine. Ze bedacht zich plots dat ze niet eens goed wist welke oogkleur ze heeft maar dat het haar om een of andere reden wel interesseerde.
"Ehhh..."


"Verloren gelopen? Of kom je die andere stoorzender helpen? naar hier komen om een cool vriendje of vriendinnetje nummer tien te zoeken zal het wel niet zijn, hen kan je hier niet vinden."

Iedereen vereerde Bianca altijd. Mensen stond bijna aan te schuiven. Ze had toegang tot spiegels en was getalenteerd en charismatisch dus ze begreep op manier wel waarom, maar toch flatteerde het haar elke keer en intussen was ze het gewend. Bree niet. Bree begon meteen met haar te spotten en Bianca was haar kluts kwijt.

"Ik was gewoon nieuwsgierig naar wat jullie hier doen. Ik kom hier niet vaak"
"Het zou me verbazen als je hier vaak kwam." Terug dat spottende toontje. "Vanwaar de plotse interesse?"
Bianca stond met haar mond vol tanden. Ze had helemaal geen interesse en begreep niet wat ze hier nog stond te doen. "Mijn moeder is scheikundige." verzon ze uiteindelijk. Vrij dicht bij de waarheid.


"Oh, wat is haar naam? Heb je een naam van een paper van haar?"
"Ehh...Haar research is van veertig jaar terug. Ze is gepensioneerd." wat stelde die Bree moeilijke vragen.
"Ok." antwoordde ze droog. Nu was Bianca helemaal haar kluts kwijt. Ze had verwacht dat Bree door ging vragen, wanhopig informatie uit de mysterieuze Bianca krijgend zoals de anderen, maar dat leek een conflict dat Bree liever wou vermijden.


Bianca begon zowaar medelijden met haar te krijgen. Ze was nogal direct, maar op een manier die waarschijnlijk cool en assertief zou worden bevonden als ze met de juiste mensen omging. Clark had gelijk; ze viel best mee zodra je meer dan vijf woorden met haar wisselt. Dit was gewoon niet de juiste omgeving, zoals Moonlight Falls niet de juiste omgeving voor Bianca was.

"Jeffery Dean geeft vanavond een feestje. Goede vriend van mij. Kom je?"
Nu was het Bree die even ontdaan opkeek, maar ze herpakte zich snel. "Ik? Een feestje? Grappig."
"Het is ok als je niet komt."


Na die woorden was Bianca terug weg gewandeld. Bree leek nog steeds in opperste concentratie, maar haar gedachten zaten ergens anders dan het instellen van de machine. Ze had zich vijandig opgesteld, zoals ze automatisch doet als er een van die populaire meisjes met haar komt praten - meestal om een bepaalde reactie of informatie te verkrijgen - maar Bianca reageerde absoluut niet zoals verwacht. Ze leek zélf wat ongemakkelijk en onzeker.


De uitnodiging die ze aan Bree had gegeven was zonder enige druk en Bianca verwachtte niet dat ze zou komen. Ze wachtte niet op haar en kleedde zich om omdat de dresscode terug formeel was en vertrok toen naar Jeffery's studentenhuis. Ze was blijkbaar zijn eregast want hij begon meteen te flirten, tot er een bekende opdook.

"Dat noemen meisjes als jij dus een goede vriend." stelde Bree vast.


"Oh! Je bent er toch!"
Bianca's ogen vielen op wat ze aanhad. Een paarsgrijze blazer met een grijsgroene geklede broek. Leek wel een bij elkaar geraapte tweedehands sollicitatiegesprektenue voor een arme studente, exact wat de outfit was.
"Dit is het beste wat ik heb." verontschuldigde Bree zich. Bianca bedacht plots hoe opvallend oordelend ze was geweest, ze wou Bree zich niet onzeker doen voelen.

"Wat doet zij hier, heb jij haar uitgenodigd?!" brak Jeffery tussenbeide. Hij was niet kwaadaardig maar wel een populaire waaghals en die nerdy types die altijd binnen de lijntjes kleurden vermeed hij liever.


"Ik ga wel naar huis als het beter is zo..." Bree leek plots zo timide en onzeker, helemaal anders dan de spottende en gevatte persoon die ze in het laboratorium was.


"Whatever meid, ik wil geen moeilijkheden. Die lekkere Bianca ga je wel moeten delen."
Jeffery trok Bianca naar hem toe en ze begonnen passioneel te zoenen. Bianca hoopte dat ze Samantha duidelijk genoeg had gemaakt dat ze helemaal niet zo goed bij elkaar pasten.


"Ik dacht dat je samen was met die Samant..." probeerde Bree nog te zeggen maar bedacht zich toen. Er was nu iemand die vriendelijk tegen haar deed, de populairste meid op de campus die vlak voor haar innig stond te vrijen met de populairste gast op de campus. Dat ging ze niet verknallen door te veel vragen te stellen.
"Ik ga naar binnen, het regent."

[Queenofmyownfantasy]

Wat voorafging

Bianca laat haar geboortedorp en haar peuterdochtertje Demi achter voor een nieuwe poging aan de universiteit. Ze heeft echter haar voorzorgen genomen: mama Jaeda en zus Alice zijn beiden experts in de Alchemie, en vonden het niet erg om een serie oppeppende elixers te maken. Deze laten Bianca toe om een nachtje door te doen op een feestje en de volgende ochtend toch fris en monter in de les te zitten. Haar klasgenoten en huisgenoten vinden het echter verdacht; het algemene gedachtegoed is dat je of schitterende punten hebt, of alle feestjes afgaat. Niet allebei, wie heeft er daar nu de energie of tijd voor? Gecombineerd met van het ene naar het andere liefje fladderen krijgt ze als snel een reputatie. Misschien wordt het hoog tijd voor een bondgenoot bij wie ze zichzelf kan zijn?

► Laat Spoiler zien

Deel 17: Nare herinneringen

Bianca's relatie met Jeffery ging het zeer goed. Of ze echt verliéfd op hem was wist ze niet. Maar ze hadden zeker een connectie: al was die voornamelijk lichamelijk.




Dat ze nu met Jeffery was werd algemeen gekend - Jeffery was immens populair en ook Bianca werd tegenwoordig gevolgd door paparazzi van de universiteitskrant. Samantha kreeg het nieuws ook te horen, die het allesbehalve goed oppakte. "Ik dacht toch altijd al dat je een zelfingenomen bench bent, altijd spelend met andermans gevoelens..."
"Eh, ik heb nooit gezegd dat ik van je hou." probeerde Bianca nog tussenbeide te brengen maar Samantha liep huilend weg.
Hartenbreekster, spelend met andermans gevoelens, werd er gefluisterd.



Wat ook niet hielp is dat Jeffery een huisgenoot was van Mahmoud, die op zijn beurt was achtergelaten voor Samantha. Hij begon haar uit te joelen elke keer hij de kans kreeg. Blijkbaar had hij de breuk van slechts vorige maand niet goed opgepakt, want de maximale duur van Bianca's avontuurtjes was dan ook maar twee weken, als het dat al was.


Jeffery trok er zich echter voorlopig niet van aan dat Bianca al een stevige reputatie had. Of misschien vatte hij de reputatie als iets positief op; het was in ieder geval een feit dat haar bed in haar eigen studentenhuis vele nachten onbeslapen bleef. Bianca wist niet of haar nieuwe kamergenote het juist leuk vond omdat ze van rust hield, of het juist spijtig vond omdat ze dacht eindelijk een goeie vriendin leek te hebben. Haar focus was nu elders.




"Je hebt vannacht nog eens hier ... Geschilderd?"
Bianca wandelde juist de kamer uit toen ze werd getroffen door de vraag van Bree. Er was duidelijk over de subtiele verwijzing naar het feit dat ze zelden sliep nagedacht; alsof Bree de vraag de laatste weken had voorbereid. Want geslapen had ze inderdaad niet gedaan; ze had gewoon staan schilderen op de kamer.

"Ik geef vanavond een feestje, hier. Het is dus wel handig dat ik hier ben." antwoordde ze. Ze meende een grijns te zien op Bree's gezicht. Bree was intelligent. Bree ging snel dingen zien en doorhebben.

"Ik geloof je... Ik heb nog les nu." voegde Bree er snel aan toe.


Bianca deed wat voorbereidingen zoals het sapvat klaarzetten en de reparateur even opbellen om ervoor te zorgen dat er voldoende wc's werkzaam waren voor het feestje die avond. Ook dronk ze nog snel een paar slokken oppeppend elixer in een lege badkamer. Ze ging niet omvallen van de slaap op haar eigen feestje.



Daarna schilderde ze nog wat, verder werkend aan het schilderij waar ze de nacht voordien aan begonnen was. Het was een luxe geweest dat ze de eerste twee weken geen kamergenote had en dus alles in het geheim kon doen. Ze kon drinken wat ze wou en het toveren oefenen wanneer ze wou. Maar Bree was opmerkzaam. Samen met haar reputatie kon het wel eens gevaarlijk worden. Ze was Liz' reactie nog niet vergeten.


Het feestje begon. Verschillende studenten stroomden toe. Tot haar verbazing dook Samantha op, die over het grootste deel van haar liefdesverdriet heen bleek. Goed. Bianca zou de avond onverstoord doorbrengen met Jeffery.


Jeffery arriveerde ook snel. Na zijn typisch zeer lichamelijke begroeting begon het stel te flirten en te dansen, waarbij Jeffery halsbrekende toeren uithaalde. "Straks val je nog of kneus je iets" waarschuwde Bianca, een waarschuwing die Jeffery naar goeie gewoonte weglachte. Ze was dan wel mooi, die Bianca kon toch erg betweterig zijn.



Jeffery mocht dan wel een waaghals zijn, gymnastische sprongen maken op de dansvloer was toch erg apart. Dat dacht Bree blijkbaar. Ze had zich afzijdig gehouden in de eetkamer toen ze thuiskwam nadat haar les gedaan was, wandelde toen even naar boven en kwam terug met een badeendje. Ze beval Bianca opzij te stappen en gooide toen doodleuk het badeendje naar Jeffery.


Iedereen stond haar verbaasd aan te staren. Wie denkt er nu "ha, een feestje, perfect moment voor een badeendjes gevecht!" werd er tussen de aanwezigen verteld. Ze wouden Bree uitlachen, maar ze hielden geen rekening met haar eigenlijke bedoeling.
"Ha, ik wist het! Je reactiesnelheid slaagt op niks. Wat heb je genomen?" Bree was vol zelfvertrouwen nu dat haar wetenschappelijke hypothese juist was geweest.


Jeffery schaamde zich kapot. Hij stond niet bekend als helderste licht en was slechts naar de universiteit gegaan vanwege druk van zijn ouders om dokter te worden. Dat hij erop betrapt werd zo vroeg tijdens een feestje al allesbehalve helder te zijn zette hem voor schut.
"Gestoord mens!" begon hij het uit te schreeuwen.
"Ik vond jou al een rare, maar wie begint er nu met forking badeendjes te gooien? Jaloers dat ik met Bianca sta te dansen? Voel je je eenzaam, zijn je plantensamples niet genoeg?"


Het volgende moment was iedereen stil. "I-ik-ik" was het enige dat al stotterend uit Bree's mond kwam en een traan begon over haar wang te rollen. Verschillende bezorgde meisjes die toch medelijden kregen met Bree, want ze wisten uit eigen ervaring hoe hard Jeffery uit de hoek kon komen, begonnen haar als een opeenstapeling van verwarrende, in elkaar smeltende stemmen te vragen wat er was. Bree duwde hen weg en rende vliegensvlug de trap op.

Bianca was een van de bezorgde meisjes geweest. "Was dat nu echt nodig?"
Jeffery zuchtte slechts. "Ok, het was een vreemd moment, maar niemand kan ontkennen dat het er uitzag of je ging binnen de kortste keren buiten in de kou naakt gaan rondrennen en op rijdende auto's springen. Of ernaast. Door dat rare testje kan Bree je leven gered hebben."


"Ach Bibi, dump dat raar mens gewoon. Je bent toch ook van rijke komaf? Ga effe naar het administratiegebouw en geef iemand een pak geld om haar te doen verhuizen. Normaal gezien kan het me niks schelen, maar erg aangenaam vind ik het niet als mijn liefjes met een badeendjes gooiende en plantenverzamelde weirdo omgaan. Voor je het weet wilt ze giftige stralen ofzoiets op mensen uittesten en zit ik met een plant opgescheept."


"Ik kan zelf mijn vrienden uitkiezen. Daarbij, Bree is gewoon een huisgenoot. Je bent enorm onredelijk, en als je zo verder doet is het uit tussen ons." deelde ze hem koel mee. Ze had toch nood aan iemand anders, iemand die haar meer gaf dan flattering en puur lichamelijke voldoening.
"Yeah sure, morgen sta je terug bij mij."

"Eeeeeeeeeeeeeeeeeeek!"

"Wat..."



De schreeuw kwam van de badkamer. Samantha had Tammy dood aangetroffen samen met een skeletachtige, in zwart geklede gedaante en haar schok luidkeels duidelijk gemaakt. Iedereen had altijd gevonden dat Tammy verdacht weinig at, maar hun vermoedens waren nu een feit wanneer ze was flauwgevallen van de honger en haar hoofd tijdens het vallen tegen de wastafel had gestoten. Op slag dood.


Bianca had zich naar de bewuste badkamer gerept waar ze geconfrontreerd werd met de graatmagere, paars doorschijnende gedaante van haar huisgenoot.

Het was bijna veertien jaar geleden dat ze op een ander feestje, het laatste feestje tot het huwelijk van Alice, een gelijkaardige geel doorschijnende gedaante had gezien in de vorm van haar vader. Hij was die avond niet gestorven, maar wat er rond die tijd gebeurde had de komende tien jaar tot een chaotische hel gemaakt. Een herinnering die Bianca succesvol had verdrongen, tot nu.


Kleine Bianca staat in de linkeronderhoek

Het feestje was afgelopen. Wilde feestjes hadden wel vaak iemand die flauwviel, maar zelden gebeurde het dat iemand ook echt het rijk der levenden verliet.
En het was op Bianca's feestje gebeurd. Schokken gingen door haar lijf als ze dacht aan die avond. De ruzie met Jeffery, de schreeuw, het smartelijke huilen. Haar intense schuldgevoel, want ook al had ze er niks mee te maken, Tammy was een huisgenoot, een vriendin, en was gestorven wanneer iedereen het druk had met háár domme ruzie.


Ze wou niet meer naar feestjes gaan. De komende dagen hield ze zich vooral bezig met het huishouden. Iedereen had verdriet en niemand anders had er zin in. Het hielp om haar gedachten te verzetten.


Ondanks het waterplasje werd de reparateur verrassend genoeg niet geëlectrocuteerd

Ook ging ze naar haar lessen, ze oefende haar schetsen om ook in realisme een kei te worden en hield een protest- haar scores leden niet onder het onverwachte sterfgeval, maar uit medelijden met hen die het al moeilijker hadden en uit de egoïstische reden dat ze haar eigen populariteit voelde wegglippen leek het een goed idee te protesteren tegen de strenge quotering.



Het protest was een schitterend succes, maar sommigen hadden van haar aanwezigheid gebruik gemaakt om vervelende vragen te stellen - hoe ze altijd wakker leek te zijn, waar haar puntoren vandaan komen, over haar vele relaties, Jeffery, Tammy. Een week geleden had ze hen met iets zinnig de mond kunnen snoeren, nu rende ze overweldigd weg.


Ze had nood aan gezelschap. Iemand die niet verwachte dat ze dat sociale, speelse, flirterige meisje ging zijn dat ze had uitgebeeld.
"Ik zou dat maar niet doen als ik jou was." waarschuwde Bree. Bianca bleef stil. "Bij mij gaan zitten, vrienden met me worden."
Bree had gelijk. Veel van haar "vrienden" hadden het duidelijk gemaakt dat ze vonden dat ze het had opgenomen voor de verkeerde persoon, en dat ze maar meer tijd had moeten doorbrengen met Tammy.


"Daarbij, moet onze lokale Barbie-als-kunsthistorica niet naar een feestje? Een voorgeoefende choreografie doen van Dance the Night Away?
"Geen zin in. Ik heb helemaal geen zin in feestjes. Ik wil lezen."


"Het verbaast me eigenlijk dat jij leest."
"Ik studeer kunstgeschiedenis."
"Sorry, zo was het niet bedoeld. Jij doet me gewoon nogal denken aan... Nu ja, zo'n typisch meisje-meisje. Cheerleader, dom blondje, en je mag nu eenmaal de Ashley's onder je " goeie vrienden " rekenen."
"Maar dat ben ik dus niet." Antwoorde Bianca kortaf terwijl ze een blad bijna scheurde bij het omslaan.
"Dan zal je thuis ook wel al erg populair geweest zijn. Rijk, slim, artistiek, aardbeiblond, hemelsblauwe ogen..."
Bianca registreerde de wel zeer gedetailleerde fysieke beschrijving niet eens. Bree zag haar gezichtsuitdrukking van misnoeging overgaan in donder en bliksem," natuurlijk verknalde ik het zelfs bij een compliment." dacht ze.

"Dat was ik niet. Mijn vader was een corrupte politicus, vrouwenmanipulator en had in de gevangenis moeten zitten, maar de hele situatie was zo raar dat niemand hem officieel aanklaagde en toen verdween hij. Mijn zus pestte heel het dorp als tiener. Mijn moeder is in het dorp komen wonen als verweesde kluizenaar. Mijn zus beweert altijd dat ik een verwend nest was, maar enkel als kleuter... Ik had een rotjeugd."


"Ik krijg er spijt van dat ik het voor je heb opgenomen, want je bent verschrikkelijk vooroordelend. Net zoals de rotmensen uit Moonlight Falls. Ik wou naar de universeit om te onstnappen. Wat kom ik hier tegen? Gemene roddels en vooroordelen, overal hetzelfde." Bianca slaakte een zucht. Zonder op te kijken had ze haar tirade gedaan, en zag dus niet dat Bree haar intussen met medeleven aanstaarde.
"Sorry... Dat wist ik niet. Ik moet zeggen dat ik ook wel nieuwsgierig ben naar bepaalde dingen, je bent vrij fascinerend. Maar ik denk dat ik maar ga. Je lijkt rust nodig te hebben."


"Maar...Doe maar." Bree was al weg.
Bianca had zoveel meer willen zeggen. Demi en wie haar vader was, dat ze een heks was, wat en hoe alles thuis was gebeurd.

Bianca merkte dat Bree spijt had van haar vooroordelen, vooroordelen die iedereen had. Maar Bree gaf haar in tegenstelling tot anderen medeleven en ruimte. Een gevoel van warm, vast vertrouwen, zonder druk of overweldiging. Zelfs aan Clark of Ashley C had Bianca nog nooit zoveel verteld. Bianca aan de universiteit en Bianca in Moonlight Falls waren twee verschillende identiteiten, die ze strikt gescheiden hield. Maar niet bij Bree. Bree zag haar stille, triestige kant en om een of andere reden had ze bij haar, van alle mensen die ze kende, het gevoel zichzelf te kunnen zijn.

Maar juist wanneer ze dat warme gevoel kreeg, werd Bree altijd verlegen of voelde ze zich slecht en liep ze weg. Als de verre, dichte mist rond de heuveltoppen van Moonlight Falls die verdwijnt als je dichterbij durft te komen.

Ik zet relatief weinig in scène. Bree had de wens de stimulustest te doen op Jeffery en ik wou die interactie wel eens zien, toen werd hij kwaad op haar wat uiteraard ideeën geeft. Tammy haar dood was ook compleet willekeurig en erg verrassend. Ze stierf van de honger wat erg raar is want elke ochtend bereidde er wel iemand wafels, die omdat de " huisbaas " het fornuis heeft geüpgradet nooit aanbranden.