Mijn nieuwsgierigheid om jullie reactie te weten + dat ik het engelse al even af had waardoor ik het vertalen met een frisse blik kon zien, deed het slagen.
Een kanjer, veel vragen, hou een tabje open om live reactie neer te schrijven
![[tongue3.gif]](./images/smilies/tongue3.gif "Nanananana"){kind=small}
Wat voorafging
Flo gedraagt zich al sinds de huwelijksreis met momenten wat raar, wat zich tijdens de zomermaanden ook fysiek begon te tonen, met een telkens terugkerende en vanzelf weggaande ziekte. De laatste keer, midden augustus, gaf Flo zelfs bloed over, maar de dokter kon niks vinden. Intussen gaat het wat beter. Flo is nog niet 100%, maar sterkt terug aan en alles lijkt goed te komen. Intussen is het september en een late zomer hittegolf, en op Flo's verjaardag gaan Flo en Finn op wandeling in de natuur.
Hun waterfles loopt uit, maar gelukkig komen ze op dat moment een interessante bron tegen. Flo herkent de bron - Het is een zogezegde Elfenbron waar Fergus hen jaren geleden voor waarschuwde. Maar Finn's geplaag en hun dorst overwinnen de strijd. Florian voelt zich in eerste instantie wat raar.
Later die avond wilt Flo verder een feestje bouwen. Hoewel hun seksleven altijd al vurig was, geeft Flo Finn zelfs niet de tijd om zijn paaldans-act af te maken, en is die nog fanatieker dan ooit tevoren.
► Laat Spoiler zien
Hoofdstuk 41: Niet. Juist.
Flo was eindelijk in slaap gevallen.
Eindelijk.
Finn was er aan gewend dat Florian...Energiek was. Hijzelf ook, met momenten - terugdenkend aan hun huwelijksnacht bijvoorbeeld. Maar meestal ging hun bereidheid nog gepaard met een zekere rust en voorzichtigheid, waarbij ze een tijdje lang gewoon naast elkaar lagen en elkaar aanstaarden en streelden.
Maar nu had Flo bijna iets bovennatuurlijk wilds gehad.
Gelukkig kwam er zelfs aan Flo's energie een eind. Rond vijf uur 's ochtends stopte die met pogingen om Finn opnieuw te kussen op alle plekken, hopend dat er nog wat leven in de brouwerij zat, en hij hoorde even later zacht gesnurk. Zelf voelde hij zich compleet lusteloos en geradbraakt. Ook al had Flo alles uit de kast gehaald, er was niks meer gelukt.
"Wat is er toch aan de hand," fluisterde Finn in zichzelf. Hij haalde zijn hand vanonder Flo's arm en raakte hen zacht aan, geen reactie. Enkel het zachte ademen van een vredevol slapende partner.
"Kon je maar vaker zo rustig en vredevol zijn," zei hij zo goed als onhoorbaar. Flo had de afgelopen maanden amper een normaal moment gehad en zag er momenteel ook als een hoopje chaos uit, met de verjaardagsacné, en door het zweet en de inspanning uitgelopen make-up. Maar het bleef Finn's lichtvonkje.
Een lichtvonkje dat, als het van hem afhing, nu even gedoofd mocht blijven.
Finn greep voorzichtig Flo's pols vast - zacht genoeg zodat die geen kik ging geven, maar hard genoeg zodat hun arm geen enkel moment kon wegglippen. Die nog steeds vasthoudend zat hij recht en manoeuvreerde voorzichtig zijn been van tussen Flo's.
Hij ging op het bed zitten, en keek nadenkend rond. De kamer zag er bijna even rommelig uit als Flo zelf.
Toen hij plots een geluid hoorde, keek hij vliegensvlug achter zich.
"Flo?"
...
Geen reactie. Enkel het zachte ademen.
Finn stond op, en dacht betreurd hoe hij in geen zes jaar op zo'n voorzichtige wijze een bed had moeten ontsnappen.
Hij wandelde meteen naar de badkamer, waar hij voor het eerst de aangerichte schade aanschouwde."Wtf Flo..." mompelde hij en bestudeerde nog enkele minuten de schrammen, terwijl hij zijn hersenen pijnigde om te herinneren wanneer exact ze waren gemaakt.
"Flo, het gaat niet meer, laten we gewoon rust-"
Flo duwde hun lippen op de zijne, zodat er geen woord meer uit kon.
"Flojekrabtmeenmijnnekdoetpijn," kreeg hij er tijdens de ademppauzes vluchtig uit, maar zonder resultaat. Flo hield hem stevig vast, en bewoog ritmisch op en neer op zo'n manier dat Finn instinctief niet anders kon dan meedoen.
Na het douchen liep hij naar beneden en maakte wat ontbijt klaar voor zichzelf. Gabriella was nog bij haar oma's, en met Flo die schijnbaar nog vast sliep had hij even vrede en stilte. Dit voelde geweldig na afgelopen nacht...En de laatste weken, eerlijk gezegd.
Hij las een tijdje, poetste voor wanneer Bree en Bianca Gabi kwamen afzetten. Hij realiseerde zich dat het intussen bijna middag was met nog weinig tekenen van Flo. Wat goed was. Die was waarschijnlijk ook doodmoe; of zou het toch moeten zijn. Hij had gisteren en vannacht letterlijk gevoeld hoe Flo nog steeds magerder was dan normaal en diens gezondheid nog niet echt top was sinds augustus. Hoewel veel verbeterd. Dus hij besloot een simpele lunch te maken voor hen beiden.
Tegen dat het in de oven zat was het na twaalf uur. Nog steeds geen geluid, en Gabi en haar oma's konden er elk moment zijn. Finn begin zich zorgen te maken, maar Flo was waarschijnlijk ok, dus bleef hij lezen.
Zo'n kwartier later hoorde hij geluid boven, en hoopte dat het eten klaar was, zodat hij Flo onmiddellijk met een bord kon neerzetten. Juist wanneer hij de oven opendeed voelde hij twee bleke, gespierde, dunne armen rond zich. Uit zijn ooghoek zag hij een dos goudkleurig haar.
"Flo? Wa-"
"Jij was vroeg wakker," zei Flo onmiddellijk, "Al gedoucht en al...Wat maak je?" Flo klonk lief, en gaf Finn's schouders verscheidene kussen.
"Ikmaakjelunch," stamelde hij, amper de verrassing verbergend.
"Lunch? Ik wil enkel jou eten."
"Flo ging op hun tippen staan om met gemak aan Finn's oren en nek te raken, bewoog hun handen onder zijn kleding en maakte het even vrijwel onmogelijk om een stap te verzetten.
"Flo...Weeral? Ben je niet moe en onvoorbereid?"
"Finn ik ben magisch, ik ben altijd voorbereid," hijgde Flo in zijn oor, terwijl die alles van Finn binnen handbereik bleef aanraken.
Wanneer Flo aan de knopen van zijn broek frutselde, was het genoeg geweest voor Finn; "FLO!" riep hij, gecombineerd met een lichte elleboogstoot. Hij verborg zijn irritatie onmiddellijk onder een licht lachje. "Ik ben iets aan het bakken, je bent brandgevaar."
Hoewel hij grappig probeerde te klinken was de nervositeit en frustratie hoorbaar. Gelukkig begreep Flo de boodschap. "Ok, ik ga een bad nemen...Aan jou denkend."
Lunch was klaar...Om in de vuilbak te worden gegooid. Door de afleiding was het intussen aangebrand. Finn vloekte de wereld bij elkaar terwijl hij omringt werd door rook, en keek naar de plaat eten met afschuw.
Te pist en te moe, kon het hem niet schelen dat Flo nog enkele keren achterom keek, "Je bent zeker dat je niet meekomt?" zeggend, tot die het eindelijk opgaf en hun echtgenoot met rust liet.
Zodra Flo de deur sloot en Finn uit het zicht was, viel er een gewicht van hen. Flo ademde diep in en uit en begon zich om te kleden. "Oei ik zie er verschrikkelijk uit," was de eerste gedachte toen die in de spiegel keek. De acné was niet verbeterd tegenover de dag voordien, en hun gezicht was bevuild door uitgewreven make-up, zweet, en andere lichaamsstoffen. Flo voelde zich doodop en elke centimeter lichaam deed pijn.
Maar het kon niet anders...Het moment dat Finn dichtbij was, vloog er een bovennatuurlijk kracht over hen heen. Flo kon maar aan één ding denken, zonder limieten. Of het een rare zonneslag was van de wandeling gisteren of wat anders, was een mysterie.
Die ochtend had Flo zich eigenlijk koortsig gevoeld toen die wakker werd in het organza en kant niemendalletje. Alles deed pijn, en even had die getwijfeld om Finn een berichtje te sturen om wat thee naar boven te brengen, of toch zelf naar beneden te strompelen. En maakte bijgevolg de foute keuze, want zodra Finn in de buurt was ging het knopje aan.
Flo deed de kraan open, deed hun kleren uit, kneep even in de huid boven hun lichtjes uitstekende ribbenkast en stapte het bad in. Flo hoopte gewoon in slaap te vallen in het warme schuim, en als herboren terug wakker te worden.
Het bad voelde geweldig, en Flo viel inderdaad in slaap. Wanneer het huis geheel in stilte gehuld was werd die terug wakker met doordrenkt haar en rozijngetextureerde huid.
Na hun haar te drogen kleedde die zich terug aan: een simpele vlecht zoals de dag voordien, comfortabelere kleren, een strik om het wat af te maken. Klaar om weer die enge wereld buiten de badkamer tegemoet te gaan.
Finn was nergens te vinden, wat zowel teleurstellend als opluchtend was. Flo vond een briefje op tafel: hun moeders zouden deze namiddag een tijdje blijven en Finn deed wat last-minute boodschappen.
*Zij praatten in het engels tegen elkaar in hun universum
Florian haalde hun schouders op. Geen teken van hun ouders noch Finn. Met weinig zin om iets te doen begon die te zappen; en hun zetelpositie werd alsmaar meer en meer onderuitgezakt, nog steeds doodop.
Florian kon zichzelf niet tegenhouden om in te dommelen en viel terug inslaap, tot die werd wakker gemaakt door gelach en getier buiten; Gabi was op de trampoline en deed stoer tegenover Sonja. Een fractie van een seconde later ging de bel, hun mama's waren aan de deur.
"We wouden niet gewoon binnenwandelen, je sliep zo lief," zei Bree terwijl Florian naar de deur slenterde.
Bree bekeek hen meteen van kop tot teen, de reden waarom haar anders zo vurige kind om twee uur 's middags een dutje deed.
"Je ziet er moe uit."
Flo voelde zich betrapt en mompelde iets. Bree's blik werd scherper, en ze wou terug iets zeggen toen Bianca volgde en haar wat opzij duwde.
"Bree, laat het, onze Flo zal wel gewoon een drukke nacht gehad hebben..." Terwijl Bree naar de tuin wandelde drukte Bianca Flo tegen zich. "Nu, eerlijk gezegd, je ziet er best moe en dun uit."
"Veel ziek geweest de laatste tijd, weet je nog? Maar het is beter nu, ik ben gewoon wat moe."
Bianca staarde hen aan met dezelfde twijfel als Bree een minuut eerder. Flo was al jaren dunner dan hun genen toelieten, maar de laatste ronde "bruikgriep" had het niet beter gemaakt. Die restanten van acné waren niet gebruikelijk voor een vrij goed voor zichzelf zorgende dertigjarige, hun gezicht was nog bleker dan anders, en hoewel ze zeker wist dat die heus wel wist dat ze gingen langskomen was Flo niet gekleed op het ontvangen van bezoek.
"Maakt niet uit, laten we gaan zitten."
Zodra kwamen de meisjes ook terug naar binnen, waarbij Sonja met plezier de gameconsole claimde.
"Eh, dit is mijn huis, en die is van papa," spelde Gabi haar meteen de les.
"Gabi liefje er is nog een controller, speel met haar mee, en ze is een goede digitale skateboarder, mooie technieke-"
"Geen zin om zelf nog een keer te doen?"
Flo keek van Bree naar Bianca en terug, hen beiden aankijkend alsof die een maffe, eend-vormige tomaat was.
"Moe," zei die vlug, maar het was niet genoeg.
"Echt een drukke nacht gehad?" antwoordde Bianca plagend.
"Euhm..."
Ja was eerlijk, maar Flo herinnerde zich amper de details. Er was bewaarde cocktailmix in de koelkast, enkele glazen in de vaatwasser, opgeruimd door Finn natuurlijk. "Ik heb denk ik wat te veel gedronken...Maar hoe gaat het thuis? Moest Jasper niet naar de dierenarts? Hoe is hij? Hij is al zo oud..."
"Woah, jij veranderde snel van onderwerp!" zei ze terug met een grijns.
Flo hapte terug. "Ik ga niet aan mijn moeder vertellen wat ik afgelopen nacht heb gedaan, en...*" wild gesticulerend had die niet door dat Finn inmiddels was toegekomen, ondanks Bree's waarschuwingen. Finn zette een appeltaart op tafel en had de geanimeerde discussie al glimlachend gevolgd.
"Het hele gezelschap is er al, gezellig pratend over koetjes en kalfjes?"
*En er zijn kinderen aanwezig.
Iedereen was verrast toen Flo, twintig keer energieker dan ettele seconden voordien, over de sofa hopte en Finn vastgreep. "Eindelijk!" zei die vooraleer hun echtgenoot enthousiast te zoenen - voor wie de verrassing hem bijna deed neervallen, en moeite had om Flo's greep te ontsnappen.
"Woah, wel euhm, wie wilt er appeltaart?" vroeg Finn na hij zich van Flo losmaakte. Nog steeds gefocust op hem, maar plots dolblij en met de nood aan Finn's zijde te blijven, at die braafjes mee.
Het was stil. Bianca, Bree, én Finn waren verrast door Flo's gedrag. De kinderen herkenden de rare atmopfeer eveneens, en speelden verder om te ontsnappen.
Wanneer de geur van appeltaart eindelijk te aanlokkelijk was voor hen, probeerde Bree de stilte te doorbreken.
"Lekkere taart om van de supermarkt te zijn. Sorry dat we zo laat belden, je had uiteraard geen tijd meer om iets vers klaar te maken."
"Ik was eigenlijk van plan om wat te bakken en koken, in de hoop dat dit bloemenveldje naast me er iets van zou eten...Maar alles was in vuur en vlam."
Uit het niks verslikte Flo zich, perfect getimed met Finn's dubbelzinnige woorden op zo'n manier dat iedereen opkeek.
"Is Finn kwaad op me?" vroeg die zich voor het eerst af.
Bree keek haar kind en schoonzoon aan, maar kon er niks uit opmaken.
"Dus, deden jullie iets leuk gisteren...Overdag?"
Finn gebruikte de gelegenheid om echt van de stilte af te raken door een uitgebreid verslag te geven van hun wandelingetje in de heuvels, de gebroken waterfles, en Flo's belachelijke weigering om het meest heldere, frisse bergwater ooit te drinken.
"Mijn ouders zouden over "elfenwater uit de Alpen" opscheppen tijdens fancy diners, en deze hier was er nota bene bang van."
Flo keek weg en speelde met hun eten. Elke keer Finn zei dat die niet van "fris lekker helder water" had durven te drinken, klonk het nog belachelijker.
"Elfenwater? Je bedoelt toch niet een van die rare bronnetjes in de heuvels, vaak dichtbij watervallen?"
"Eh, ja?" antwoordde Finn. Bree's bedenkingen deden hem blozen en naar Flo kijken, die nog wat pogingen deed om iets binnen te krijgen.
"Wel, ik heb er onderzoek naar gedaan. Fuchsia beweerd er regelmatig van te drinken en ik wil uiteraard mijn dochter beschermen, maar kon niks speciaal vinden. Die elfen zeggen waarschijnlijk wat maar, ze doen toch altijd uit de hoogte, beweren dat ze hier lang voor mensen waren. In de plaats daarvan gaf ik Fuchsia iets dat haar écht helpt. Ik deed zelfs wat onderzoek naar de geschiedenis van deze regio en..."
Bree ratelde er op los over alle pistes die ze had bekeken. Conclusie: de Romeinen schreven al over de regio, en gaven beschrijvingen van "Vreemde, lichtgroene, sprankelende mensachtigen met donkergroenig haar," maar vermelden eveneens perfect menselijke brunnettes.
"Kortom, die elfen bulshitten maar wat. Het is onschuldig water, doodnormale H2O...Tenzij je je oprecht wat raar voelt?"
Flo keek hun moeder met wijde ogen aan, maar liet niet meer dan een "eh" ontsnappen.
"Uiteraard is de geschiedenis van de elfen op zichzelf ingewikkeld - er zijn veel types. En tenzij hun eigen afgunst, hebben ze zich ongetwijfeld al vaak met andere mensachtigen of mensen relaties gehad doorheen de geschiedenis..." Bree staarde haar echtgenote en kind aan, maar kon tot haar spijt niks bevestigen. Daarvoor had ze puur elfenbloed nodig, en zelfs Fergus weigerde dat.
Ze praatten verder over makkelijkere onderwerpen - roddelen over Gabi's leraar, oude herinneringen ophalen, enzovoort. Het was vroege avond en de zon ging onder wanneer Bree en Bianca aankondigden dat het tijd was om naar huis te gaan. Terwijl Finn zichzelf afleidde met de afwas zei Flo hen gedag, voelend hoe die in de gaten werd gehouden door hun ogen.
"Het was leuk om je te zien, je moet vaker langskomen," zei Bianca eerst, met een zeemzoete glimlach en nieuwsgierige blik die Flo deed blozen.
"Gewoon doen wanneer het past, goed? Niet denken dat alle problemen verdwijnen als je alleen bent e je zelf kapot werkt. Wees eerlijk met jezelf, en Finn."
Flo staarde haar scherp aan vanwege haar eerlijkheid. "Ok, zal ik doen, maar het wordt laat, dus, bye."
In tussentijd was Finn naar het bubbelbad gegaan. Om te denken.
Hij was geduldig. Zo niet was hij een hypocriet; niet zo heel erg lang geleden was hij plakkerig, onzeker, wispelturig - hoewel hij genoeg reden had gehad. De zachte bubbels hielpen hem te kalmeren.
Tot hij voetstappen hoorde.
Het was Flo. Na die afscheid had genomen van hun moeders kleedde die zich uit, trok iets met veel minder stof aan en ging rechtstreeks naar de jacuzzi. Waar die dicht tegen Finn aankroop, hun vingers wevend onder zijn short, een ondiepe adem oncomfortabel dicht bij zijn gezicht.
Finn schoof naar de andere kant, Flo volgde met speelde glimlachjes, spelend met hun haar, hun benen door de lucht bewegend, alles om Finn's aandacht te trekken - die er uit stapte en ging slapen.
Aan de andere kant van het dorp waren Flo's moeders inmiddels thuis. De weg naar huis ging over een onderwerp: hun kind. "Kom, geef toe - het was lief hoe Flo oplichtte toen Finn thuiskwam, die mistte hem gewoon," probeerde Bianca haar vrouw te overtuigen. Wiens opinie anders was.
"Flo zag er echt moe uit. Je geliefde die thuiskomt geeft je geen vijf koppen koffie."
Flo zat niet vol caffeïne. Flo zat bomvol vreemd ongelimiteerd verlangen dat zelfs Finn afschrok, en te meer Flo dat duidelijk maakte, te meer Finn bang werd - voor Flo. Een week ongemakkelijkheid waarbij Flo Finn niet kon loslaten en zelfs met Gabi in de buurt amper nog grenzen had maar met Finn die hen telkens wegduwde volgde. Terwijl die amper at, en alles deed met een lege blik, als op autopiloot.
"Is een smoothiebowl goed? Ik gebruik low fat yoghurt, fruit, gezond...Je vindt het lekker," zei Finn, toen die opmerkte dat Flo achter hem stond, wachtend op een kans om Finn vast te pakken.
"Je weet dat ik enkel jou wil eten."
"Da's kannibalisme," antwoordde Finn droog.
"Whatever, ik ga even naar buiten, ik zie wel wanneer die smoothiewhatever klaar is," snauwde Flo terug, wat Finn enigszins verraste.
"Hoe kan ik daar mee praten..." dacht hij even, en focuste toen op fruit snijden.
Flo was buiten, eerst zat die te lezen, gebruik makend van de laatste hints van warmte voor het jaar. Maar die voelde zich ongemakkelijk. Niet goed in hun vel. Lichte hoofdpijn irriteerde hen al heel de ochtend lang, en met Finn die hen niet eens wou troosten...
Flo schopte wat op een velroren voetbal toen die een meisjesstem hoorde. "Eh, Finn zei me je te roepen dat het ontbijt klaar is."
"Ja, natuurlijk, dom ontbijt."
"Toch lekker?"
"Als jij het zegt."
Flo keek op van hun kommetje naar Finn, en voelde plots een ongekende warmte in zich. Geen irritatie, enkel verlangen en doen wat die ook wou.
"Het ruikt lekker. Ik hou van fruit," voegde die er aan toe en begon te eten, tot die het tegenwoordig onbekende gevoel had voel te zijn.
Na hij klaar was met eten zette Finn zijn kom weg. "Ik moet kijken waar Gabi is - hopelijk probeert ze jou niet weer na te doen op de trampoline-"
Flo was hem meteen gevolgd en zoende hem enthousiast. Flo ruik fruitig, maar hun huid was ruw en wanneer Finn werd geforceerd hen vast te houden voelde die hij skeletachtig delen van Flo's lichaam waren..
"Sorry, ik- Het was sterker dan mezelf," gaf Flo toe. Hun ogen waren intens op Finn gericht. Die sprankelende, muntgroene irissen waar Finn enkel lief kon tegen zijn. Die vlecht die hun puntige oren perfect benadrukte. De zomersproetjes waren nog niet verdwenen.
"Kom hier," antwoordde Finn met een geruststellende stem en omharmde zijn lichtvonk.
"Sorry dat ik de laatste tijd zo kortaf ben, gewoon...Die nacht van je verjaadag... Je was misschien ietsje té. Het voelde gewoon niet juist en je bent zo wispelturig tegenwoordig..."
"Ik herinner me die nacht amper."
"Ondanks die brede glimlachen gaat het niet goed hè? Je ziet en voelt niet al the best."
Flo schudde hun hoofd. "Onzin. Er is niks mis ik voel me ok-"
Finn hield hen nog dichter zodat hun stem verdween tussen zijn omarming. "Het is ok, het komt goed."
Flo was ok. Daar kon die op zweren. Finn zag hun wallen, dat die het dunste was dat die ooit was geweest, en hoe die elke dag opnieuw enthousiast begon te sporten om doodop veel eerder dan normaal te sporten. Maar hun koppigheid om toe te geven dat er iets scheelde had geen medicijn; en Finn vreesde dat hun wathetookitis dat evenmin had. Hoewel het hem pijnigde om Flo te zien aftakelen, hen meesleuren naar dokters die hen nog stééds niet konden helpen zou eveneens pijnlijk zijn.
Finn observeerde hen telkens hij kon, en probeerde zijn hoofd en hart op één lijn te krijgen over een mogelijke oplossing; of tenminste een eerste stap. Hij dacht steeds aan Flo. De Flo van maanden terug. De Flo waarvan had afgelopen zomer af en toe nog een schim van had gezien, tussen het op en af ziek zijn door. Hijd acht niet aan zijn werk, enkel aan hoe Flo zover te krijgen om hun trotsheid aan de kant te zetten zonder hen nog verder pijn te doen.
Maar Flo was geen leeghoofd.
Die had een verrassing gepland. Een collectie foto's was eindelijk toegekomen, en die had die opgehangen wanneer Finn even weg was. Flo douchte zich, scheerde korte haartjes tussen de creatieve baardvorm weg, en wreef fruitig ruikende lotion over zichzelf. Door een nieuwe klunzigheid had die het flesje per ongeluk tegen hun borst gestoot - iets dat doorgaans pijnloos was, maar een lichte "Auw!" ontsnapte hen.
Flo keek in de spiegel. Er klopte iets niet maar het was moeilijk te duiden wat.
Flo haalde hun schouders op en kleedde zich aan.
Dan was het tijd voor haar en make-up, maar niks eindigde op hun gezicht. Een plotse opstoot van misselijkheid overweldigde hen. Flo liet hun poeder vallen en hoestte verscheidene keren over hun favoriete oogschaduw.
"Het is ok, je bent ok, er is niks mis, alles gaat goed, niemand vind het leuk je zoek te zien alles komt goe-"
Een geluid. Flo voelde zich duizelig toen die plots opkeek. Finn is thuis. Maar Flo was nog niet klaar. Na even een blik op zichzelf in de spiegel te werpen besloot die dat dit het moest zijn.
Flo deed de lichten uit, behalve een paar in een meer flatterende, warme tint.
"Flo? Ik ben thuis!" Riep Finn door het huis. Niet te luid - juist luid genoeg zodat iemand die klaarwakker was het zou horen. Finn hoopte dat Flo sliep, aangezien die het kon gebruiken.
In de plaats daarvan kreeg die een verrassing. Wanneer hij door de hal boven wandelde, werd hij begroet door talloze fotos van hem en Flo. Hun trouwfotos, uitvergroot en opgehangen om dagelijks naar te staren.
Hij was de hoek om. Meer. Levensgrootte, groter dan levensgrootte, fotos van hen. Van een Flo die gezond en gelukkig was. Hij hield uiteraard van de foto's. Maar dat ze zo talrijk en groot plots ophingen was een symptoom van iets anders.
"Wat is het nu weer," mompelde hij in zichzelf en riep de schuldige.
"Flo!" riep hij, en Flo wandelde de deur uit. Een brede glimlach, gekleed in hun korte fluffy kamerjasje met zoals Finn vermoedde niks onder.
"Vind je ze niet mooi!" Zei Flo enthousiast, en omarmde Finn en duwde hem dicht tegen zich. Niet met zo veel kracht als de vorige keer, viel Finn op. Maar instinctief omarmde hij hen terug.
"Ik heb de foto's laten afdrukken, leuk toch? Spijtig dat we geen sextape hebben gemaakt van onze trouwnacht..."
Een seconde lang had Finn Flo's verlangens willen volgen. Maar het voelde onjuist. Hij voelde hoe stijf en benig hun lichaam was, hun gezicht was koorstig en voelde als wax. En wat Flo zonder twijfel een "speciale nacht" zou willen maken, had die tot zijn verbazing niks speciaal met hun haar gedaan en had geen likje make-up op. Zelfs hun acnélittekens en wallen waren voor heel de wereld zichtbaar.
Finn voelde een knoop in zijn maag. Hij kon niet kwaad zijn op iemand waarvan hij geloofde dat die zich rot voelde. Al zeker nietop iemand waarvan hij zoveel hield. Maar hij kon Flo niet geven wat die wou, zonder de angst hen nog meer pijn te doen. Intimiteit met iemand die er zo ziekelijk uitzag zou altijd fout voelen, voor zijn geheel eigen redenen.
"Ga naar bed, je ziet er moe uit," zei Finn zo lief als hij kon. Flo leek even te protesteren, maar hun vermoeidheid won de veldslag. "Ok, zal ik doen."
Deze afwijzing maakte alles erger.
Finn betrapte Flo er regelmatig op zijn experimentjes op te drinken, vooraleer hij de kans rkeeg die mee te nemen naar de bar als reclamemakende freebies, zodat Finn er mocktails van begon te maken. De enige caloriën die Flo op sommige dagen binnenkreeg, wat voor Finn enorm zorgwekkend was want magie kwam evenmin aan te pas.
Of hij hoorde hen huilen van de was in te steken, hun emoties compleet ontregeld.
Flo speelde zonder focus gsmspelletjes tot een kot in de nacht, nog nadat Finn terug was van werken in de bar, en Flo kroop dan in bed met een ziekelijke geur die Finn niet exact kon thuisbrengen.
"In goede en kwade dagen..." mompelde hij tegen zichzelf elke keer hij wakker werd met het bed voor de helft in zweet gedrenkt. Hij hield hun moeders van alles op te hoogte, maar zodra Flo zelf niks toegaf zou hen meesleuren naar een dokter enkel verraad voor hen zijn.
Intussen was het oktober. In een vlucht van energie had Flo allerlei dingen gekochten; een thematisch bedovertrek, een nieuwe lamp, en had wat van hun oude spullen in de opberging gezet. Finn had zelfs potten verf in de garage gespot.
"In goede en kwade dagen..." mantra'de hij nogmaals en ging naar beneden om ontbijt te maken. Het was nog een beetje donker, een beetje voor zeven uur. Desondanks had Flo hem meteen gevolgd.
"Wat maak je?"
"Havermout pannenkoeken. Met stukjes fruit in. Gezond, voedzaam, niet te veel vet enzo," antwoordde Finn.
"Ik heb honger."
"Natuurlijk, je zou honger moeten hebben."
"Waarom ben je weer zo kortaf? Ik mis hoe we waren, altijd samen, vind je me niet meer leuk?"
"Wat...? Natuurlijk, het is gewoon ingewikkeld, ok?"
"Ingewikkeld hoe?"
Finn zag Flo's doordrijvende sprankelende blik, en zijn stem bibberde. "Ik denk dat je dat weet."
"Finn, leg het alsjeblieft uit."
Hij knipperde vol ongeloof enkele keren met zijn ogen. "Ik - ga gewoon gaan slapen, goed? Je bent moe. Je kan slaap nodig."
"Nee ik heb jou nodig!" schreeuwde Flo terug. Er was woede in hun stem en hun verrassend harde grip bewees hetzelfde. Finn kon de plaat met pannenkoeken nog juist opzij zetten terwijl hij zich uit Flo's armen wurmde.
Met een krachtige duw deed hij Flo's houvast verminderen en Finn keek hen met bijna tranende ogen aan. "Vonkje, alsjeblieft, ga slapen. Ik ga wat pannenkoeken bewaren voor als je terug wakker wordt, maar ga slapen, en droom over mooie dingen, maar niet hier zijn, ok? Je bent...Je maakt me bang," stamelde hij. Flo keek hem verslagen aan, knikte en strompelde weg.
In de slaapkamer werd die begroet door de kamer's hoofdpijn verergende kitschheid. Flo slenterde het bed is, neervallend op Finn's kant - dichter bij de deur. De kant die Flo koos, aangezien het warmer en schoner oogde. Binnen enkele minuten viel Flo in slaap.
Slechts voor even. Een kwartier later werd Flo wakker met een strak opborrelend gevoel in hun maag, dat het tegenwoordig zo eng maakte om iets te eten. Het kwam de laatste week meerdere keren per dag terug, en toch was het telkens een verrassing. "Er is toch niks om eruit te komen..." mompelde die al fluisterend, alvorens het gekende bittere zuur naar boven kwam.
Flo bereikte juist op tijd het toilet, en er kwam niks anders dan keelpijnigend gal uit. Het zat tussen lokken van hun haar, het slechtgeschoren baardje - tweede ronde. Meer. Flo begreep niet waar het vandaan kwam.
"Er was tenminste geen bloed de laatste paar keer."
Flo slaagde er in de wc wat te poetsen zodat Finn niks zou merken en ging terug naar bed.
Het was elf uur toen die terug op was. Flo strompelde naar beneden, waar die Finn aan de bar vond.
"Gezonde sapjes, nieuwe idee voor de karaokebar. Ik neem ze naar daar mee, maar je kan er zeker eentje drinken."
"Nee bedankt."
"Trouwens, heb je die potten verf gezien?"
Finn knikte.
"Ik heb iemand ingehuurd om de slaapkamer te verven tot het af is. Ik belde dinsdag, vergeten te vertellen. Het is dat paarsblauw dat je mooi vindt."
"Ja, dat doe ik. Hoewel niks een magenta dat zo mooi staat met jouw groen verslaat...Kom hier."
"Ik dacht dat je met niet wou aanraken."
"Gewoon niet als een complete verrassing als ik de keuken ben."
"Sorry."
Finn keek die ogen aan, vol oprechte schuld, en wreef over hun wang. Hun huid voelde ruw en hij voelde een goudkleurige stoppel tussen de met precisie geschoren baardhaartjes. Flo was zichzelf aan het verliezen.
"Laten we wat gamen tot ik vertrek, na je je hebt aangekleed, ok?"
"Kus me eerst," commandeerde Flo in een ademachtige stem.
Finn glimlachte en pakte hen met gemak op, en draaide hen in het rond. "Finn, stop, duizelig," mompelde Flo snel, en na een passionele tongzoen zette hij hen terug neer. "Ga je aankleden, dan, gamen."
Finn wist dat Flo eens dezer dagen zal toegeven zich doodziek te voelen. het moest wel.
Aandacht naar hun dochter was ook compleet verdwenen. Zij was verwarder dan hem, dus Finn pakte haar in de weekends altijd meer naar zijn werk. Ze had plezier in de speeltuin, en het deed Flo deugd om iemand die zo op Flo leek gelukkig en gezond en vol energie te zien zijn.
"Voorzichtig zijn,"
"Ze hebben hem misschien vervangen, ik ben all talloze keren van dit ding gegaan."
Ze ging aan ongekende snelheid de glijbaan af en viel hard neer op het gras aan het eind.
"Ik zei het toch."
"Oh komaan! Het heeft geregend het was gewoon glad!"
Finn hield ervan haar te horen tegenspreken. Hij miste die mondigheid.
"Misschien kan je beter wat schommelen."
"Enkel als je duwt, ik wil tot boven de balk vliegen!"
Haar groene sprankelende oogjes zoals die van Flo staarden hem aan als een puppy. "Da's gevaar- whatever, laten we jou doen vliegen."
Ze lachte, juichte en riep, niet zo anders dan Flo als die sierlijk rondvliegt op een bezem zoals afgelopen zomer. Gabriella was hem nauwer aan het hart dan hij ooit had kunnen voorspellen.
"Kom, we gaan eten, het wordt laat," beval hij met een lach.
Finn bestelde kippenvleugels voor hen. "Extra pikant voor mij, voor het meisje - mild."
"Ik wil ook pikant!"
"Ok, gewoon pikant," verbeterde hij en hij gaf haar een glimlach.
Ze gingen zitten en aten. Gabi had geconcludeerd dat het het ideale moment was voor vragen.
"Weet je wat er aan papa scheelt?"
"Gewoon. Ziek."
"Al zo lang. Ook tijdens de zomer, oma en omoe moesten de hele tijd komen oppassen omdata papa weeral ziek was. Eerder gebeurd, weet je."
"Ja, weet ik."
"Dat was zo raar. Plots vertrok die. Maar toen ging het beter. Papa was eerder verdrietig. Vertrekken gaat deze keer niet helpen. Ik woonde toen bij oma en omoe voor maanden. Ik miste papa."
"Ik mis Flo ook."
Terwijl de slaapkamer werd geverfd en Finn Gabi overal mee naartoe nam zodat ze Flo niet zo hoefde te zien, ging het met Flo verder bergaf.
Tegen het einde van week, meerdere keren per dag overgeven was traditie. Wat Flo wel of niet gaf maakte geen steek uit, het was alsof er een heuze veldslag plaats nam in hun lichaam.
Soms voelde die zich geïnspireerd of even energiek, en begon klusjes te doen zoals de herfstbladeren opgeven. Maar de hark werd meer om op te steunen dan gebruiken, dus las Flo.
Wanneer die zich ietwat beter voelde oefende Flo nog wat magie om die skill niet te verliezen, maar één tijdelijk haarverandering of hongerspreuk zou hun magie voor dagen lang uitputten.
Maakte toch niet uit - het was weeral een ronde van de misselijkheid bevechten. Wat was zelfs het punt van zich aankleden en actief proberen te zijn? In de zetel rotten in hun pyjama was realistischer.
Flo had zichzelf een kop kamillethee gemaakt met een hoopje honing. Hun keel was ruw van het overgeven, en thee triggerde niet zo snel iets.
"Lichtvonkje, als je nog wakker bent; ik ben bijna thuis. Ik zal je warm knuffelen in bed, goed?"
zei een berichtje van Finn. Het klonk goed, maar wat als...Meer dan knuffelen...De nood was te hoog.
Wanneer Finn thuiskwam was het stil. Gabi lag in bed, daar was voor gezorgd. Haar had hij eveneens een berichtje gestuurd. Hoewel ze nog jong was het ze recht op een mobieltje, voor als ze alleen thuis was met Flo en er iets mis ging.
"Flo zal wel al slapen," bedacht hij zich en ging naar boven.
Finn opende de deur. Het licht was nog aan. Er waren kleuren op de vloer en Flo... Op het bed. Met iets aan dat amper iets verborg, verleidelijk poserend, klaar om vastgepakt te worden door Finn.
"Je bent thuis..." zei die in een ijle stem.
"Flo, alsjeblieft."
Flo's truc werkte. Voor een seconde. Maar totn Finn hen goed bekeek smolt alle bereidheid meteen weg. Hun haar was korter, geknipt of magie, hij hoopte op het tweede - maar voor de rest simpel. De belichting benadrukte hoe bleek Flo was, en de onhandig aangebrachte oogschaduw hielp niks. Flo had niet geschoren. Hun ribben waren iets te zichtbaar.
"Flo, ik...Nee."
Finn probeerde Flo's smachtende blik te negeren toen hij zijn debardeur en schoenen uitdeed. Maar Flo trok aan zijn hemd, en plots keken ze in elkaars ogen. "Wat is er mis? Hou je niet meer van me?"
Finn fronste terug. "Wat? Natuurlijk. Ik hou van jou, Flo, maar...Niet op deze manier."
"Finn, ik- ik versta het zelf ook niet, ik begrijp niet wat er aan de hand is met me...Ik voel me zo vies en ik begreep niet waarom en het is zo eng, maar ik heb je nodig, alsheblieft..."
Hun stem was licht en bijna snikkend. "Ik wil geliefd worden en aangeraakt en ik heb je echt nodig-" bleef die stamelen. Finn voelde hun vingers over heel zijn lichaam bewegen, knijpend in zijn poep, pogingen om knopen los te maken - iets te hard proberend naar Finn's zin. Al wat hij zag als hij naar Flo keek was iemand zwak en fragiel en lijdend en ziek, zoals hij wanneer hij verwond en gedrogeerd en geslagen was al die jaren geleden, voelend hoe haden hem aanraakten, onvoorspelbaar, wild, een persoon in de partij op de rand van de dood...
"Ik ben niet je persoonlijke seksslaaf!" schreewde en sloeg Flo's hand weg, met onmiddellijke spijt.
"Ik heb je nodig-" ademde Flo nog een keer uit, met tranende ogen.Het pijnigde Finn die parelachtige tranen te zien vormen in hun ijzig groene ogen, nog steeds vol met een sprankeling die zelfs sterker leek te zijn geworden. Finn sloot langzaam zijn ogen.
"Weet ik," fluisterde hij terug, gevolgd door een zucht.
"Je bent niet mijn...Seksslaaf...het verbaasd me dat je nog niet bent weggerend."
"Waarom zou ik dat ooit doen? We horen samen te zijn anders was alles niet zo gelopen, weet je nog?"
"Ik weet nog dat je een lachende, gezonde ik... We hoorden onze en ze leefden nog lang en gelukkig te hebben. Maa-maar zo kan ik niet zijn, ik begrijp niet wat er mis is..."
Flo keek van Finn weg, die hun gezicht streelde en hen terug deed opkijken. "Je hebt hulp nodig. Je ontkent het maar je hebt enorm veel hulp nodig."
"Ik weet het."
"De laatste maand - nee, maanden - is elk dag een gok. Welke Flo krijg ik vandaag? Een Flo die frustrerend onzeker is en de hele dag met een lang gezicht rondloopt, totaal onterecht? Een Flo die schreeuwt van een helse buikpijn? Een Flo die slechts 58 kg weegt en bloed overgeeft? Een Flo met een brede glimlach op hun gezicht maar donkere kringen? Of gewoon een Flo die energiek en lief en grappig is wedstrijdjes met me doet? Ik wil bijvoorbeeld een halloweenfeestje organiseren, maar...Wie weet lig je die dag te kreunen in de zetel, ik weet het gewoon niet meer en...Het is zo vermoeiend."
"Ik ben vermoeiend..."
Finn staarde hen aan. Flo trilde, waarschijnlijk had die het ijskoud in die kanten bodysuit.
"Nee, niet vermoeiend. Ziek. Mensen worden ziek. Er gebeuren dingen met mensen, en er is geen schande in ziek worden. Soms moeten mensen rusten en hulp vragen."
Flo keek op. "Niet ik. Ik hoor mijn moeders hun perfecte gewenste baby te zijn."
"Ja, een perfect iemand...Die hulp nodig heeft. Als ik geen hulp had gevraagd indertijd...Lag ik nu te rotten in een goot. Jij hebt ook hulp nodig."
"Ik...Oh," plots greep Flo naar hun buik, een paniekerende Finn verrassend. "Wat is er aan de hand?"
"Ikmoetopnieuwovergeven."
"O-Opnieuw?"
"Laatste anderhalve week..." Flo probeerde wat overgeefsel terug in te slikken, "Meerdere keren per dag..Niet vertel...Geen zorgen maken...Onzin."
"Is die nu serieus? Ik had de geur moeten herkennen, en de toiletten die sneller vuil werden..."
"Was er opnieuw bloed?"
"Nee, gewoon gal en wat ik soms at...Badkamer alsjeblief."
"Juist, geen tijd voor vragen," mompelde Finn en hij hielp Flo recht. Hun bibber was nog duidelijker toen die rechtstond en hun wandelen was eerder struikelen, Finn was doodsbang dat die zou flauwvallen en stikken in hun eigen overgeefsel.
Ze geraakten in de badkamer - nipt op tijd, met Flo die zo goed als neerviel naar het toilet toe. Finn zat naast hen naar, er voor zorgend dat hun haar uit de weg zat en dat Flo niet omviel, luisterend naar het akelige geluid. Die minuut voelde als een uur.
"Ik denk dat dat alles was...Sorry dat je het hoefde te zien," zei Flo en probeerde wat recht te zitten.
"Geen sorry zeggen."
"Ik ben zo zwak, ik betwijfel of ik zelfs nog salto's kan doen..."
"Maakt niet uit."
"Sorry dat ik zo stom deed-"
"Stop met sorry zeggen!"
"Sor-" Flo slikte het woord nog juist in.
"Dus, wat is het plan? Je hebt hulp nodig. Fysiek, mentaal, alles. Moest ik niet beter weten zou ik zeggen dat je een afkickende junkie bent."
Finn wist wel beter en het pijnigde Flo. Die ademde diep in, probeerde nog wat rechter te zetten en keek Finn aan. Zijn gezicht was moeilijk te lezen.
"Kan je me helpen poetsen?"
"Natuurlijk."
Na het toilet wat op te poetsen hielp Finn Flo recht. "Laten we samen een warm bad nemen. Gewoon knuffelen. Je voelt ijskoud aan," stelde hij voor. Maar zodra Flo recht stond had die de meest vastberaden blik dat hij in weken had gezien. Flo zuchtte, met nog wat overgeefsel rond hun mond. "Je hebt gelijk. Ik heb hulp nodig. We maken een afspraak bij de dokter en laten hen elke test doen."
Flo was eindelijk in slaap gevallen.
Eindelijk.
Finn was er aan gewend dat Florian...Energiek was. Hijzelf ook, met momenten - terugdenkend aan hun huwelijksnacht bijvoorbeeld. Maar meestal ging hun bereidheid nog gepaard met een zekere rust en voorzichtigheid, waarbij ze een tijdje lang gewoon naast elkaar lagen en elkaar aanstaarden en streelden.
Maar nu had Flo bijna iets bovennatuurlijk wilds gehad.
Gelukkig kwam er zelfs aan Flo's energie een eind. Rond vijf uur 's ochtends stopte die met pogingen om Finn opnieuw te kussen op alle plekken, hopend dat er nog wat leven in de brouwerij zat, en hij hoorde even later zacht gesnurk. Zelf voelde hij zich compleet lusteloos en geradbraakt. Ook al had Flo alles uit de kast gehaald, er was niks meer gelukt.
"Wat is er toch aan de hand," fluisterde Finn in zichzelf. Hij haalde zijn hand vanonder Flo's arm en raakte hen zacht aan, geen reactie. Enkel het zachte ademen van een vredevol slapende partner.
"Kon je maar vaker zo rustig en vredevol zijn," zei hij zo goed als onhoorbaar. Flo had de afgelopen maanden amper een normaal moment gehad en zag er momenteel ook als een hoopje chaos uit, met de verjaardagsacné, en door het zweet en de inspanning uitgelopen make-up. Maar het bleef Finn's lichtvonkje.
Een lichtvonkje dat, als het van hem afhing, nu even gedoofd mocht blijven.
Finn greep voorzichtig Flo's pols vast - zacht genoeg zodat die geen kik ging geven, maar hard genoeg zodat hun arm geen enkel moment kon wegglippen. Die nog steeds vasthoudend zat hij recht en manoeuvreerde voorzichtig zijn been van tussen Flo's.
Hij ging op het bed zitten, en keek nadenkend rond. De kamer zag er bijna even rommelig uit als Flo zelf.
Toen hij plots een geluid hoorde, keek hij vliegensvlug achter zich.
"Flo?"
...
Geen reactie. Enkel het zachte ademen.
Finn stond op, en dacht betreurd hoe hij in geen zes jaar op zo'n voorzichtige wijze een bed had moeten ontsnappen.
Hij wandelde meteen naar de badkamer, waar hij voor het eerst de aangerichte schade aanschouwde."Wtf Flo..." mompelde hij en bestudeerde nog enkele minuten de schrammen, terwijl hij zijn hersenen pijnigde om te herinneren wanneer exact ze waren gemaakt.
"Flo, het gaat niet meer, laten we gewoon rust-"
Flo duwde hun lippen op de zijne, zodat er geen woord meer uit kon.
"Flojekrabtmeenmijnnekdoetpijn," kreeg hij er tijdens de ademppauzes vluchtig uit, maar zonder resultaat. Flo hield hem stevig vast, en bewoog ritmisch op en neer op zo'n manier dat Finn instinctief niet anders kon dan meedoen.
Na het douchen liep hij naar beneden en maakte wat ontbijt klaar voor zichzelf. Gabriella was nog bij haar oma's, en met Flo die schijnbaar nog vast sliep had hij even vrede en stilte. Dit voelde geweldig na afgelopen nacht...En de laatste weken, eerlijk gezegd.
Hij las een tijdje, poetste voor wanneer Bree en Bianca Gabi kwamen afzetten. Hij realiseerde zich dat het intussen bijna middag was met nog weinig tekenen van Flo. Wat goed was. Die was waarschijnlijk ook doodmoe; of zou het toch moeten zijn. Hij had gisteren en vannacht letterlijk gevoeld hoe Flo nog steeds magerder was dan normaal en diens gezondheid nog niet echt top was sinds augustus. Hoewel veel verbeterd. Dus hij besloot een simpele lunch te maken voor hen beiden.
Tegen dat het in de oven zat was het na twaalf uur. Nog steeds geen geluid, en Gabi en haar oma's konden er elk moment zijn. Finn begin zich zorgen te maken, maar Flo was waarschijnlijk ok, dus bleef hij lezen.
Zo'n kwartier later hoorde hij geluid boven, en hoopte dat het eten klaar was, zodat hij Flo onmiddellijk met een bord kon neerzetten. Juist wanneer hij de oven opendeed voelde hij twee bleke, gespierde, dunne armen rond zich. Uit zijn ooghoek zag hij een dos goudkleurig haar.
"Flo? Wa-"
"Jij was vroeg wakker," zei Flo onmiddellijk, "Al gedoucht en al...Wat maak je?" Flo klonk lief, en gaf Finn's schouders verscheidene kussen.
"Ikmaakjelunch," stamelde hij, amper de verrassing verbergend.
"Lunch? Ik wil enkel jou eten."
"Flo ging op hun tippen staan om met gemak aan Finn's oren en nek te raken, bewoog hun handen onder zijn kleding en maakte het even vrijwel onmogelijk om een stap te verzetten.
"Flo...Weeral? Ben je niet moe en onvoorbereid?"
"Finn ik ben magisch, ik ben altijd voorbereid," hijgde Flo in zijn oor, terwijl die alles van Finn binnen handbereik bleef aanraken.
Wanneer Flo aan de knopen van zijn broek frutselde, was het genoeg geweest voor Finn; "FLO!" riep hij, gecombineerd met een lichte elleboogstoot. Hij verborg zijn irritatie onmiddellijk onder een licht lachje. "Ik ben iets aan het bakken, je bent brandgevaar."
Hoewel hij grappig probeerde te klinken was de nervositeit en frustratie hoorbaar. Gelukkig begreep Flo de boodschap. "Ok, ik ga een bad nemen...Aan jou denkend."
Lunch was klaar...Om in de vuilbak te worden gegooid. Door de afleiding was het intussen aangebrand. Finn vloekte de wereld bij elkaar terwijl hij omringt werd door rook, en keek naar de plaat eten met afschuw.
Te pist en te moe, kon het hem niet schelen dat Flo nog enkele keren achterom keek, "Je bent zeker dat je niet meekomt?" zeggend, tot die het eindelijk opgaf en hun echtgenoot met rust liet.
Zodra Flo de deur sloot en Finn uit het zicht was, viel er een gewicht van hen. Flo ademde diep in en uit en begon zich om te kleden. "Oei ik zie er verschrikkelijk uit," was de eerste gedachte toen die in de spiegel keek. De acné was niet verbeterd tegenover de dag voordien, en hun gezicht was bevuild door uitgewreven make-up, zweet, en andere lichaamsstoffen. Flo voelde zich doodop en elke centimeter lichaam deed pijn.
Maar het kon niet anders...Het moment dat Finn dichtbij was, vloog er een bovennatuurlijk kracht over hen heen. Flo kon maar aan één ding denken, zonder limieten. Of het een rare zonneslag was van de wandeling gisteren of wat anders, was een mysterie.
Die ochtend had Flo zich eigenlijk koortsig gevoeld toen die wakker werd in het organza en kant niemendalletje. Alles deed pijn, en even had die getwijfeld om Finn een berichtje te sturen om wat thee naar boven te brengen, of toch zelf naar beneden te strompelen. En maakte bijgevolg de foute keuze, want zodra Finn in de buurt was ging het knopje aan.
Flo deed de kraan open, deed hun kleren uit, kneep even in de huid boven hun lichtjes uitstekende ribbenkast en stapte het bad in. Flo hoopte gewoon in slaap te vallen in het warme schuim, en als herboren terug wakker te worden.
Het bad voelde geweldig, en Flo viel inderdaad in slaap. Wanneer het huis geheel in stilte gehuld was werd die terug wakker met doordrenkt haar en rozijngetextureerde huid.
Na hun haar te drogen kleedde die zich terug aan: een simpele vlecht zoals de dag voordien, comfortabelere kleren, een strik om het wat af te maken. Klaar om weer die enge wereld buiten de badkamer tegemoet te gaan.
Finn was nergens te vinden, wat zowel teleurstellend als opluchtend was. Flo vond een briefje op tafel: hun moeders zouden deze namiddag een tijdje blijven en Finn deed wat last-minute boodschappen.
*Zij praatten in het engels tegen elkaar in hun universum
Florian haalde hun schouders op. Geen teken van hun ouders noch Finn. Met weinig zin om iets te doen begon die te zappen; en hun zetelpositie werd alsmaar meer en meer onderuitgezakt, nog steeds doodop.
Florian kon zichzelf niet tegenhouden om in te dommelen en viel terug inslaap, tot die werd wakker gemaakt door gelach en getier buiten; Gabi was op de trampoline en deed stoer tegenover Sonja. Een fractie van een seconde later ging de bel, hun mama's waren aan de deur.
"We wouden niet gewoon binnenwandelen, je sliep zo lief," zei Bree terwijl Florian naar de deur slenterde.
Bree bekeek hen meteen van kop tot teen, de reden waarom haar anders zo vurige kind om twee uur 's middags een dutje deed.
"Je ziet er moe uit."
Flo voelde zich betrapt en mompelde iets. Bree's blik werd scherper, en ze wou terug iets zeggen toen Bianca volgde en haar wat opzij duwde.
"Bree, laat het, onze Flo zal wel gewoon een drukke nacht gehad hebben..." Terwijl Bree naar de tuin wandelde drukte Bianca Flo tegen zich. "Nu, eerlijk gezegd, je ziet er best moe en dun uit."
"Veel ziek geweest de laatste tijd, weet je nog? Maar het is beter nu, ik ben gewoon wat moe."
Bianca staarde hen aan met dezelfde twijfel als Bree een minuut eerder. Flo was al jaren dunner dan hun genen toelieten, maar de laatste ronde "bruikgriep" had het niet beter gemaakt. Die restanten van acné waren niet gebruikelijk voor een vrij goed voor zichzelf zorgende dertigjarige, hun gezicht was nog bleker dan anders, en hoewel ze zeker wist dat die heus wel wist dat ze gingen langskomen was Flo niet gekleed op het ontvangen van bezoek.
"Maakt niet uit, laten we gaan zitten."
Zodra kwamen de meisjes ook terug naar binnen, waarbij Sonja met plezier de gameconsole claimde.
"Eh, dit is mijn huis, en die is van papa," spelde Gabi haar meteen de les.
"Gabi liefje er is nog een controller, speel met haar mee, en ze is een goede digitale skateboarder, mooie technieke-"
"Geen zin om zelf nog een keer te doen?"
Flo keek van Bree naar Bianca en terug, hen beiden aankijkend alsof die een maffe, eend-vormige tomaat was.
"Moe," zei die vlug, maar het was niet genoeg.
"Echt een drukke nacht gehad?" antwoordde Bianca plagend.
"Euhm..."
Ja was eerlijk, maar Flo herinnerde zich amper de details. Er was bewaarde cocktailmix in de koelkast, enkele glazen in de vaatwasser, opgeruimd door Finn natuurlijk. "Ik heb denk ik wat te veel gedronken...Maar hoe gaat het thuis? Moest Jasper niet naar de dierenarts? Hoe is hij? Hij is al zo oud..."
"Woah, jij veranderde snel van onderwerp!" zei ze terug met een grijns.
Flo hapte terug. "Ik ga niet aan mijn moeder vertellen wat ik afgelopen nacht heb gedaan, en...*" wild gesticulerend had die niet door dat Finn inmiddels was toegekomen, ondanks Bree's waarschuwingen. Finn zette een appeltaart op tafel en had de geanimeerde discussie al glimlachend gevolgd.
"Het hele gezelschap is er al, gezellig pratend over koetjes en kalfjes?"
*En er zijn kinderen aanwezig.
Iedereen was verrast toen Flo, twintig keer energieker dan ettele seconden voordien, over de sofa hopte en Finn vastgreep. "Eindelijk!" zei die vooraleer hun echtgenoot enthousiast te zoenen - voor wie de verrassing hem bijna deed neervallen, en moeite had om Flo's greep te ontsnappen.
"Woah, wel euhm, wie wilt er appeltaart?" vroeg Finn na hij zich van Flo losmaakte. Nog steeds gefocust op hem, maar plots dolblij en met de nood aan Finn's zijde te blijven, at die braafjes mee.
Het was stil. Bianca, Bree, én Finn waren verrast door Flo's gedrag. De kinderen herkenden de rare atmopfeer eveneens, en speelden verder om te ontsnappen.
Wanneer de geur van appeltaart eindelijk te aanlokkelijk was voor hen, probeerde Bree de stilte te doorbreken.
"Lekkere taart om van de supermarkt te zijn. Sorry dat we zo laat belden, je had uiteraard geen tijd meer om iets vers klaar te maken."
"Ik was eigenlijk van plan om wat te bakken en koken, in de hoop dat dit bloemenveldje naast me er iets van zou eten...Maar alles was in vuur en vlam."
Uit het niks verslikte Flo zich, perfect getimed met Finn's dubbelzinnige woorden op zo'n manier dat iedereen opkeek.
"Is Finn kwaad op me?" vroeg die zich voor het eerst af.
Bree keek haar kind en schoonzoon aan, maar kon er niks uit opmaken.
"Dus, deden jullie iets leuk gisteren...Overdag?"
Finn gebruikte de gelegenheid om echt van de stilte af te raken door een uitgebreid verslag te geven van hun wandelingetje in de heuvels, de gebroken waterfles, en Flo's belachelijke weigering om het meest heldere, frisse bergwater ooit te drinken.
"Mijn ouders zouden over "elfenwater uit de Alpen" opscheppen tijdens fancy diners, en deze hier was er nota bene bang van."
Flo keek weg en speelde met hun eten. Elke keer Finn zei dat die niet van "fris lekker helder water" had durven te drinken, klonk het nog belachelijker.
"Elfenwater? Je bedoelt toch niet een van die rare bronnetjes in de heuvels, vaak dichtbij watervallen?"
"Eh, ja?" antwoordde Finn. Bree's bedenkingen deden hem blozen en naar Flo kijken, die nog wat pogingen deed om iets binnen te krijgen.
"Wel, ik heb er onderzoek naar gedaan. Fuchsia beweerd er regelmatig van te drinken en ik wil uiteraard mijn dochter beschermen, maar kon niks speciaal vinden. Die elfen zeggen waarschijnlijk wat maar, ze doen toch altijd uit de hoogte, beweren dat ze hier lang voor mensen waren. In de plaats daarvan gaf ik Fuchsia iets dat haar écht helpt. Ik deed zelfs wat onderzoek naar de geschiedenis van deze regio en..."
Bree ratelde er op los over alle pistes die ze had bekeken. Conclusie: de Romeinen schreven al over de regio, en gaven beschrijvingen van "Vreemde, lichtgroene, sprankelende mensachtigen met donkergroenig haar," maar vermelden eveneens perfect menselijke brunnettes.
"Kortom, die elfen bulshitten maar wat. Het is onschuldig water, doodnormale H2O...Tenzij je je oprecht wat raar voelt?"
Flo keek hun moeder met wijde ogen aan, maar liet niet meer dan een "eh" ontsnappen.
"Uiteraard is de geschiedenis van de elfen op zichzelf ingewikkeld - er zijn veel types. En tenzij hun eigen afgunst, hebben ze zich ongetwijfeld al vaak met andere mensachtigen of mensen relaties gehad doorheen de geschiedenis..." Bree staarde haar echtgenote en kind aan, maar kon tot haar spijt niks bevestigen. Daarvoor had ze puur elfenbloed nodig, en zelfs Fergus weigerde dat.
Ze praatten verder over makkelijkere onderwerpen - roddelen over Gabi's leraar, oude herinneringen ophalen, enzovoort. Het was vroege avond en de zon ging onder wanneer Bree en Bianca aankondigden dat het tijd was om naar huis te gaan. Terwijl Finn zichzelf afleidde met de afwas zei Flo hen gedag, voelend hoe die in de gaten werd gehouden door hun ogen.
"Het was leuk om je te zien, je moet vaker langskomen," zei Bianca eerst, met een zeemzoete glimlach en nieuwsgierige blik die Flo deed blozen.
"Gewoon doen wanneer het past, goed? Niet denken dat alle problemen verdwijnen als je alleen bent e je zelf kapot werkt. Wees eerlijk met jezelf, en Finn."
Flo staarde haar scherp aan vanwege haar eerlijkheid. "Ok, zal ik doen, maar het wordt laat, dus, bye."
In tussentijd was Finn naar het bubbelbad gegaan. Om te denken.
Hij was geduldig. Zo niet was hij een hypocriet; niet zo heel erg lang geleden was hij plakkerig, onzeker, wispelturig - hoewel hij genoeg reden had gehad. De zachte bubbels hielpen hem te kalmeren.
Tot hij voetstappen hoorde.
Het was Flo. Na die afscheid had genomen van hun moeders kleedde die zich uit, trok iets met veel minder stof aan en ging rechtstreeks naar de jacuzzi. Waar die dicht tegen Finn aankroop, hun vingers wevend onder zijn short, een ondiepe adem oncomfortabel dicht bij zijn gezicht.
Finn schoof naar de andere kant, Flo volgde met speelde glimlachjes, spelend met hun haar, hun benen door de lucht bewegend, alles om Finn's aandacht te trekken - die er uit stapte en ging slapen.
Aan de andere kant van het dorp waren Flo's moeders inmiddels thuis. De weg naar huis ging over een onderwerp: hun kind. "Kom, geef toe - het was lief hoe Flo oplichtte toen Finn thuiskwam, die mistte hem gewoon," probeerde Bianca haar vrouw te overtuigen. Wiens opinie anders was.
"Flo zag er echt moe uit. Je geliefde die thuiskomt geeft je geen vijf koppen koffie."
Flo zat niet vol caffeïne. Flo zat bomvol vreemd ongelimiteerd verlangen dat zelfs Finn afschrok, en te meer Flo dat duidelijk maakte, te meer Finn bang werd - voor Flo. Een week ongemakkelijkheid waarbij Flo Finn niet kon loslaten en zelfs met Gabi in de buurt amper nog grenzen had maar met Finn die hen telkens wegduwde volgde. Terwijl die amper at, en alles deed met een lege blik, als op autopiloot.
"Is een smoothiebowl goed? Ik gebruik low fat yoghurt, fruit, gezond...Je vindt het lekker," zei Finn, toen die opmerkte dat Flo achter hem stond, wachtend op een kans om Finn vast te pakken.
"Je weet dat ik enkel jou wil eten."
"Da's kannibalisme," antwoordde Finn droog.
"Whatever, ik ga even naar buiten, ik zie wel wanneer die smoothiewhatever klaar is," snauwde Flo terug, wat Finn enigszins verraste.
"Hoe kan ik daar mee praten..." dacht hij even, en focuste toen op fruit snijden.
Flo was buiten, eerst zat die te lezen, gebruik makend van de laatste hints van warmte voor het jaar. Maar die voelde zich ongemakkelijk. Niet goed in hun vel. Lichte hoofdpijn irriteerde hen al heel de ochtend lang, en met Finn die hen niet eens wou troosten...
Flo schopte wat op een velroren voetbal toen die een meisjesstem hoorde. "Eh, Finn zei me je te roepen dat het ontbijt klaar is."
"Ja, natuurlijk, dom ontbijt."
"Toch lekker?"
"Als jij het zegt."
Flo keek op van hun kommetje naar Finn, en voelde plots een ongekende warmte in zich. Geen irritatie, enkel verlangen en doen wat die ook wou.
"Het ruikt lekker. Ik hou van fruit," voegde die er aan toe en begon te eten, tot die het tegenwoordig onbekende gevoel had voel te zijn.
Na hij klaar was met eten zette Finn zijn kom weg. "Ik moet kijken waar Gabi is - hopelijk probeert ze jou niet weer na te doen op de trampoline-"
Flo was hem meteen gevolgd en zoende hem enthousiast. Flo ruik fruitig, maar hun huid was ruw en wanneer Finn werd geforceerd hen vast te houden voelde die hij skeletachtig delen van Flo's lichaam waren..
"Sorry, ik- Het was sterker dan mezelf," gaf Flo toe. Hun ogen waren intens op Finn gericht. Die sprankelende, muntgroene irissen waar Finn enkel lief kon tegen zijn. Die vlecht die hun puntige oren perfect benadrukte. De zomersproetjes waren nog niet verdwenen.
"Kom hier," antwoordde Finn met een geruststellende stem en omharmde zijn lichtvonk.
"Sorry dat ik de laatste tijd zo kortaf ben, gewoon...Die nacht van je verjaadag... Je was misschien ietsje té. Het voelde gewoon niet juist en je bent zo wispelturig tegenwoordig..."
"Ik herinner me die nacht amper."
"Ondanks die brede glimlachen gaat het niet goed hè? Je ziet en voelt niet al the best."
Flo schudde hun hoofd. "Onzin. Er is niks mis ik voel me ok-"
Finn hield hen nog dichter zodat hun stem verdween tussen zijn omarming. "Het is ok, het komt goed."
Flo was ok. Daar kon die op zweren. Finn zag hun wallen, dat die het dunste was dat die ooit was geweest, en hoe die elke dag opnieuw enthousiast begon te sporten om doodop veel eerder dan normaal te sporten. Maar hun koppigheid om toe te geven dat er iets scheelde had geen medicijn; en Finn vreesde dat hun wathetookitis dat evenmin had. Hoewel het hem pijnigde om Flo te zien aftakelen, hen meesleuren naar dokters die hen nog stééds niet konden helpen zou eveneens pijnlijk zijn.
Finn observeerde hen telkens hij kon, en probeerde zijn hoofd en hart op één lijn te krijgen over een mogelijke oplossing; of tenminste een eerste stap. Hij dacht steeds aan Flo. De Flo van maanden terug. De Flo waarvan had afgelopen zomer af en toe nog een schim van had gezien, tussen het op en af ziek zijn door. Hijd acht niet aan zijn werk, enkel aan hoe Flo zover te krijgen om hun trotsheid aan de kant te zetten zonder hen nog verder pijn te doen.
Maar Flo was geen leeghoofd.
Die had een verrassing gepland. Een collectie foto's was eindelijk toegekomen, en die had die opgehangen wanneer Finn even weg was. Flo douchte zich, scheerde korte haartjes tussen de creatieve baardvorm weg, en wreef fruitig ruikende lotion over zichzelf. Door een nieuwe klunzigheid had die het flesje per ongeluk tegen hun borst gestoot - iets dat doorgaans pijnloos was, maar een lichte "Auw!" ontsnapte hen.
Flo keek in de spiegel. Er klopte iets niet maar het was moeilijk te duiden wat.
Flo haalde hun schouders op en kleedde zich aan.
Dan was het tijd voor haar en make-up, maar niks eindigde op hun gezicht. Een plotse opstoot van misselijkheid overweldigde hen. Flo liet hun poeder vallen en hoestte verscheidene keren over hun favoriete oogschaduw.
"Het is ok, je bent ok, er is niks mis, alles gaat goed, niemand vind het leuk je zoek te zien alles komt goe-"
Een geluid. Flo voelde zich duizelig toen die plots opkeek. Finn is thuis. Maar Flo was nog niet klaar. Na even een blik op zichzelf in de spiegel te werpen besloot die dat dit het moest zijn.
Flo deed de lichten uit, behalve een paar in een meer flatterende, warme tint.
"Flo? Ik ben thuis!" Riep Finn door het huis. Niet te luid - juist luid genoeg zodat iemand die klaarwakker was het zou horen. Finn hoopte dat Flo sliep, aangezien die het kon gebruiken.
In de plaats daarvan kreeg die een verrassing. Wanneer hij door de hal boven wandelde, werd hij begroet door talloze fotos van hem en Flo. Hun trouwfotos, uitvergroot en opgehangen om dagelijks naar te staren.
Hij was de hoek om. Meer. Levensgrootte, groter dan levensgrootte, fotos van hen. Van een Flo die gezond en gelukkig was. Hij hield uiteraard van de foto's. Maar dat ze zo talrijk en groot plots ophingen was een symptoom van iets anders.
"Wat is het nu weer," mompelde hij in zichzelf en riep de schuldige.
"Flo!" riep hij, en Flo wandelde de deur uit. Een brede glimlach, gekleed in hun korte fluffy kamerjasje met zoals Finn vermoedde niks onder.
"Vind je ze niet mooi!" Zei Flo enthousiast, en omarmde Finn en duwde hem dicht tegen zich. Niet met zo veel kracht als de vorige keer, viel Finn op. Maar instinctief omarmde hij hen terug.
"Ik heb de foto's laten afdrukken, leuk toch? Spijtig dat we geen sextape hebben gemaakt van onze trouwnacht..."
Een seconde lang had Finn Flo's verlangens willen volgen. Maar het voelde onjuist. Hij voelde hoe stijf en benig hun lichaam was, hun gezicht was koorstig en voelde als wax. En wat Flo zonder twijfel een "speciale nacht" zou willen maken, had die tot zijn verbazing niks speciaal met hun haar gedaan en had geen likje make-up op. Zelfs hun acnélittekens en wallen waren voor heel de wereld zichtbaar.
Finn voelde een knoop in zijn maag. Hij kon niet kwaad zijn op iemand waarvan hij geloofde dat die zich rot voelde. Al zeker nietop iemand waarvan hij zoveel hield. Maar hij kon Flo niet geven wat die wou, zonder de angst hen nog meer pijn te doen. Intimiteit met iemand die er zo ziekelijk uitzag zou altijd fout voelen, voor zijn geheel eigen redenen.
"Ga naar bed, je ziet er moe uit," zei Finn zo lief als hij kon. Flo leek even te protesteren, maar hun vermoeidheid won de veldslag. "Ok, zal ik doen."
Deze afwijzing maakte alles erger.
Finn betrapte Flo er regelmatig op zijn experimentjes op te drinken, vooraleer hij de kans rkeeg die mee te nemen naar de bar als reclamemakende freebies, zodat Finn er mocktails van begon te maken. De enige caloriën die Flo op sommige dagen binnenkreeg, wat voor Finn enorm zorgwekkend was want magie kwam evenmin aan te pas.
Of hij hoorde hen huilen van de was in te steken, hun emoties compleet ontregeld.
Flo speelde zonder focus gsmspelletjes tot een kot in de nacht, nog nadat Finn terug was van werken in de bar, en Flo kroop dan in bed met een ziekelijke geur die Finn niet exact kon thuisbrengen.
"In goede en kwade dagen..." mompelde hij tegen zichzelf elke keer hij wakker werd met het bed voor de helft in zweet gedrenkt. Hij hield hun moeders van alles op te hoogte, maar zodra Flo zelf niks toegaf zou hen meesleuren naar een dokter enkel verraad voor hen zijn.
Intussen was het oktober. In een vlucht van energie had Flo allerlei dingen gekochten; een thematisch bedovertrek, een nieuwe lamp, en had wat van hun oude spullen in de opberging gezet. Finn had zelfs potten verf in de garage gespot.
"In goede en kwade dagen..." mantra'de hij nogmaals en ging naar beneden om ontbijt te maken. Het was nog een beetje donker, een beetje voor zeven uur. Desondanks had Flo hem meteen gevolgd.
"Wat maak je?"
"Havermout pannenkoeken. Met stukjes fruit in. Gezond, voedzaam, niet te veel vet enzo," antwoordde Finn.
"Ik heb honger."
"Natuurlijk, je zou honger moeten hebben."
"Waarom ben je weer zo kortaf? Ik mis hoe we waren, altijd samen, vind je me niet meer leuk?"
"Wat...? Natuurlijk, het is gewoon ingewikkeld, ok?"
"Ingewikkeld hoe?"
Finn zag Flo's doordrijvende sprankelende blik, en zijn stem bibberde. "Ik denk dat je dat weet."
"Finn, leg het alsjeblieft uit."
Hij knipperde vol ongeloof enkele keren met zijn ogen. "Ik - ga gewoon gaan slapen, goed? Je bent moe. Je kan slaap nodig."
"Nee ik heb jou nodig!" schreeuwde Flo terug. Er was woede in hun stem en hun verrassend harde grip bewees hetzelfde. Finn kon de plaat met pannenkoeken nog juist opzij zetten terwijl hij zich uit Flo's armen wurmde.
Met een krachtige duw deed hij Flo's houvast verminderen en Finn keek hen met bijna tranende ogen aan. "Vonkje, alsjeblieft, ga slapen. Ik ga wat pannenkoeken bewaren voor als je terug wakker wordt, maar ga slapen, en droom over mooie dingen, maar niet hier zijn, ok? Je bent...Je maakt me bang," stamelde hij. Flo keek hem verslagen aan, knikte en strompelde weg.
In de slaapkamer werd die begroet door de kamer's hoofdpijn verergende kitschheid. Flo slenterde het bed is, neervallend op Finn's kant - dichter bij de deur. De kant die Flo koos, aangezien het warmer en schoner oogde. Binnen enkele minuten viel Flo in slaap.
Slechts voor even. Een kwartier later werd Flo wakker met een strak opborrelend gevoel in hun maag, dat het tegenwoordig zo eng maakte om iets te eten. Het kwam de laatste week meerdere keren per dag terug, en toch was het telkens een verrassing. "Er is toch niks om eruit te komen..." mompelde die al fluisterend, alvorens het gekende bittere zuur naar boven kwam.
Flo bereikte juist op tijd het toilet, en er kwam niks anders dan keelpijnigend gal uit. Het zat tussen lokken van hun haar, het slechtgeschoren baardje - tweede ronde. Meer. Flo begreep niet waar het vandaan kwam.
"Er was tenminste geen bloed de laatste paar keer."
Flo slaagde er in de wc wat te poetsen zodat Finn niks zou merken en ging terug naar bed.
Het was elf uur toen die terug op was. Flo strompelde naar beneden, waar die Finn aan de bar vond.
"Gezonde sapjes, nieuwe idee voor de karaokebar. Ik neem ze naar daar mee, maar je kan er zeker eentje drinken."
"Nee bedankt."
"Trouwens, heb je die potten verf gezien?"
Finn knikte.
"Ik heb iemand ingehuurd om de slaapkamer te verven tot het af is. Ik belde dinsdag, vergeten te vertellen. Het is dat paarsblauw dat je mooi vindt."
"Ja, dat doe ik. Hoewel niks een magenta dat zo mooi staat met jouw groen verslaat...Kom hier."
"Ik dacht dat je met niet wou aanraken."
"Gewoon niet als een complete verrassing als ik de keuken ben."
"Sorry."
Finn keek die ogen aan, vol oprechte schuld, en wreef over hun wang. Hun huid voelde ruw en hij voelde een goudkleurige stoppel tussen de met precisie geschoren baardhaartjes. Flo was zichzelf aan het verliezen.
"Laten we wat gamen tot ik vertrek, na je je hebt aangekleed, ok?"
"Kus me eerst," commandeerde Flo in een ademachtige stem.
Finn glimlachte en pakte hen met gemak op, en draaide hen in het rond. "Finn, stop, duizelig," mompelde Flo snel, en na een passionele tongzoen zette hij hen terug neer. "Ga je aankleden, dan, gamen."
Finn wist dat Flo eens dezer dagen zal toegeven zich doodziek te voelen. het moest wel.
Aandacht naar hun dochter was ook compleet verdwenen. Zij was verwarder dan hem, dus Finn pakte haar in de weekends altijd meer naar zijn werk. Ze had plezier in de speeltuin, en het deed Flo deugd om iemand die zo op Flo leek gelukkig en gezond en vol energie te zien zijn.
"Voorzichtig zijn,"
"Ze hebben hem misschien vervangen, ik ben all talloze keren van dit ding gegaan."
Ze ging aan ongekende snelheid de glijbaan af en viel hard neer op het gras aan het eind.
"Ik zei het toch."
"Oh komaan! Het heeft geregend het was gewoon glad!"
Finn hield ervan haar te horen tegenspreken. Hij miste die mondigheid.
"Misschien kan je beter wat schommelen."
"Enkel als je duwt, ik wil tot boven de balk vliegen!"
Haar groene sprankelende oogjes zoals die van Flo staarden hem aan als een puppy. "Da's gevaar- whatever, laten we jou doen vliegen."
Ze lachte, juichte en riep, niet zo anders dan Flo als die sierlijk rondvliegt op een bezem zoals afgelopen zomer. Gabriella was hem nauwer aan het hart dan hij ooit had kunnen voorspellen.
"Kom, we gaan eten, het wordt laat," beval hij met een lach.
Finn bestelde kippenvleugels voor hen. "Extra pikant voor mij, voor het meisje - mild."
"Ik wil ook pikant!"
"Ok, gewoon pikant," verbeterde hij en hij gaf haar een glimlach.
Ze gingen zitten en aten. Gabi had geconcludeerd dat het het ideale moment was voor vragen.
"Weet je wat er aan papa scheelt?"
"Gewoon. Ziek."
"Al zo lang. Ook tijdens de zomer, oma en omoe moesten de hele tijd komen oppassen omdata papa weeral ziek was. Eerder gebeurd, weet je."
"Ja, weet ik."
"Dat was zo raar. Plots vertrok die. Maar toen ging het beter. Papa was eerder verdrietig. Vertrekken gaat deze keer niet helpen. Ik woonde toen bij oma en omoe voor maanden. Ik miste papa."
"Ik mis Flo ook."
Terwijl de slaapkamer werd geverfd en Finn Gabi overal mee naartoe nam zodat ze Flo niet zo hoefde te zien, ging het met Flo verder bergaf.
Tegen het einde van week, meerdere keren per dag overgeven was traditie. Wat Flo wel of niet gaf maakte geen steek uit, het was alsof er een heuze veldslag plaats nam in hun lichaam.
Soms voelde die zich geïnspireerd of even energiek, en begon klusjes te doen zoals de herfstbladeren opgeven. Maar de hark werd meer om op te steunen dan gebruiken, dus las Flo.
Wanneer die zich ietwat beter voelde oefende Flo nog wat magie om die skill niet te verliezen, maar één tijdelijk haarverandering of hongerspreuk zou hun magie voor dagen lang uitputten.
Maakte toch niet uit - het was weeral een ronde van de misselijkheid bevechten. Wat was zelfs het punt van zich aankleden en actief proberen te zijn? In de zetel rotten in hun pyjama was realistischer.
Flo had zichzelf een kop kamillethee gemaakt met een hoopje honing. Hun keel was ruw van het overgeven, en thee triggerde niet zo snel iets.
"Lichtvonkje, als je nog wakker bent; ik ben bijna thuis. Ik zal je warm knuffelen in bed, goed?"
zei een berichtje van Finn. Het klonk goed, maar wat als...Meer dan knuffelen...De nood was te hoog.
Wanneer Finn thuiskwam was het stil. Gabi lag in bed, daar was voor gezorgd. Haar had hij eveneens een berichtje gestuurd. Hoewel ze nog jong was het ze recht op een mobieltje, voor als ze alleen thuis was met Flo en er iets mis ging.
"Flo zal wel al slapen," bedacht hij zich en ging naar boven.
Finn opende de deur. Het licht was nog aan. Er waren kleuren op de vloer en Flo... Op het bed. Met iets aan dat amper iets verborg, verleidelijk poserend, klaar om vastgepakt te worden door Finn.
"Je bent thuis..." zei die in een ijle stem.
"Flo, alsjeblieft."
Flo's truc werkte. Voor een seconde. Maar totn Finn hen goed bekeek smolt alle bereidheid meteen weg. Hun haar was korter, geknipt of magie, hij hoopte op het tweede - maar voor de rest simpel. De belichting benadrukte hoe bleek Flo was, en de onhandig aangebrachte oogschaduw hielp niks. Flo had niet geschoren. Hun ribben waren iets te zichtbaar.
"Flo, ik...Nee."
Finn probeerde Flo's smachtende blik te negeren toen hij zijn debardeur en schoenen uitdeed. Maar Flo trok aan zijn hemd, en plots keken ze in elkaars ogen. "Wat is er mis? Hou je niet meer van me?"
Finn fronste terug. "Wat? Natuurlijk. Ik hou van jou, Flo, maar...Niet op deze manier."
"Finn, ik- ik versta het zelf ook niet, ik begrijp niet wat er aan de hand is met me...Ik voel me zo vies en ik begreep niet waarom en het is zo eng, maar ik heb je nodig, alsheblieft..."
Hun stem was licht en bijna snikkend. "Ik wil geliefd worden en aangeraakt en ik heb je echt nodig-" bleef die stamelen. Finn voelde hun vingers over heel zijn lichaam bewegen, knijpend in zijn poep, pogingen om knopen los te maken - iets te hard proberend naar Finn's zin. Al wat hij zag als hij naar Flo keek was iemand zwak en fragiel en lijdend en ziek, zoals hij wanneer hij verwond en gedrogeerd en geslagen was al die jaren geleden, voelend hoe haden hem aanraakten, onvoorspelbaar, wild, een persoon in de partij op de rand van de dood...
"Ik ben niet je persoonlijke seksslaaf!" schreewde en sloeg Flo's hand weg, met onmiddellijke spijt.
"Ik heb je nodig-" ademde Flo nog een keer uit, met tranende ogen.Het pijnigde Finn die parelachtige tranen te zien vormen in hun ijzig groene ogen, nog steeds vol met een sprankeling die zelfs sterker leek te zijn geworden. Finn sloot langzaam zijn ogen.
"Weet ik," fluisterde hij terug, gevolgd door een zucht.
"Je bent niet mijn...Seksslaaf...het verbaasd me dat je nog niet bent weggerend."
"Waarom zou ik dat ooit doen? We horen samen te zijn anders was alles niet zo gelopen, weet je nog?"
"Ik weet nog dat je een lachende, gezonde ik... We hoorden onze en ze leefden nog lang en gelukkig te hebben. Maa-maar zo kan ik niet zijn, ik begrijp niet wat er mis is..."
Flo keek van Finn weg, die hun gezicht streelde en hen terug deed opkijken. "Je hebt hulp nodig. Je ontkent het maar je hebt enorm veel hulp nodig."
"Ik weet het."
"De laatste maand - nee, maanden - is elk dag een gok. Welke Flo krijg ik vandaag? Een Flo die frustrerend onzeker is en de hele dag met een lang gezicht rondloopt, totaal onterecht? Een Flo die schreeuwt van een helse buikpijn? Een Flo die slechts 58 kg weegt en bloed overgeeft? Een Flo met een brede glimlach op hun gezicht maar donkere kringen? Of gewoon een Flo die energiek en lief en grappig is wedstrijdjes met me doet? Ik wil bijvoorbeeld een halloweenfeestje organiseren, maar...Wie weet lig je die dag te kreunen in de zetel, ik weet het gewoon niet meer en...Het is zo vermoeiend."
"Ik ben vermoeiend..."
Finn staarde hen aan. Flo trilde, waarschijnlijk had die het ijskoud in die kanten bodysuit.
"Nee, niet vermoeiend. Ziek. Mensen worden ziek. Er gebeuren dingen met mensen, en er is geen schande in ziek worden. Soms moeten mensen rusten en hulp vragen."
Flo keek op. "Niet ik. Ik hoor mijn moeders hun perfecte gewenste baby te zijn."
"Ja, een perfect iemand...Die hulp nodig heeft. Als ik geen hulp had gevraagd indertijd...Lag ik nu te rotten in een goot. Jij hebt ook hulp nodig."
"Ik...Oh," plots greep Flo naar hun buik, een paniekerende Finn verrassend. "Wat is er aan de hand?"
"Ikmoetopnieuwovergeven."
"O-Opnieuw?"
"Laatste anderhalve week..." Flo probeerde wat overgeefsel terug in te slikken, "Meerdere keren per dag..Niet vertel...Geen zorgen maken...Onzin."
"Is die nu serieus? Ik had de geur moeten herkennen, en de toiletten die sneller vuil werden..."
"Was er opnieuw bloed?"
"Nee, gewoon gal en wat ik soms at...Badkamer alsjeblief."
"Juist, geen tijd voor vragen," mompelde Finn en hij hielp Flo recht. Hun bibber was nog duidelijker toen die rechtstond en hun wandelen was eerder struikelen, Finn was doodsbang dat die zou flauwvallen en stikken in hun eigen overgeefsel.
Ze geraakten in de badkamer - nipt op tijd, met Flo die zo goed als neerviel naar het toilet toe. Finn zat naast hen naar, er voor zorgend dat hun haar uit de weg zat en dat Flo niet omviel, luisterend naar het akelige geluid. Die minuut voelde als een uur.
"Ik denk dat dat alles was...Sorry dat je het hoefde te zien," zei Flo en probeerde wat recht te zitten.
"Geen sorry zeggen."
"Ik ben zo zwak, ik betwijfel of ik zelfs nog salto's kan doen..."
"Maakt niet uit."
"Sorry dat ik zo stom deed-"
"Stop met sorry zeggen!"
"Sor-" Flo slikte het woord nog juist in.
"Dus, wat is het plan? Je hebt hulp nodig. Fysiek, mentaal, alles. Moest ik niet beter weten zou ik zeggen dat je een afkickende junkie bent."
Finn wist wel beter en het pijnigde Flo. Die ademde diep in, probeerde nog wat rechter te zetten en keek Finn aan. Zijn gezicht was moeilijk te lezen.
"Kan je me helpen poetsen?"
"Natuurlijk."
Na het toilet wat op te poetsen hielp Finn Flo recht. "Laten we samen een warm bad nemen. Gewoon knuffelen. Je voelt ijskoud aan," stelde hij voor. Maar zodra Flo recht stond had die de meest vastberaden blik dat hij in weken had gezien. Flo zuchtte, met nog wat overgeefsel rond hun mond. "Je hebt gelijk. Ik heb hulp nodig. We maken een afspraak bij de dokter en laten hen elke test doen."
![[5grouphug.gif]](./images/smilies/5grouphug.gif "groepsknuffel"){kind=small}
![[eusa_dance.gif]](./images/smilies/eusa_dance.gif "Swing"){kind=small}
![[new_silly.gif]](./images/smilies/new_silly.gif "Gek"){kind=small}
![[eusa_pray.gif]](./images/smilies/eusa_pray.gif "Bidden"){kind=small}
![[eusa_whistle.gif]](./images/smilies/eusa_whistle.gif "Fluiten"){kind=small}
![[eusa_angel.gif]](./images/smilies/eusa_angel.gif "Heilig"){kind=small}