Bruce wimpelt zijn fan Mandy af en laat haar boos achter. Hugo krijgt een hoop extra werk net voor het einde.
Simhorselady is ongerust na een belletje van de verzorgster over Maria die is gevlucht naar het casino.
Roel heeft afgesproken met een oude studievriend als arts omdat hij zich zorgen maakt over Ddeemm.
Reina confronteert Malik dat ze weg wil, maar die laat haar absoluut niet gaan en laat dat hardhandig weten.
Oppas Joep laat aan Ethan weten dat hij wat liefdevoller met hem om zou gaan dan Seth doet.
Hoofdstuk 12, Elkaar missen

Wanneer Maria met haar medebewoners de bus terug naar het tehuis hebben gepakt na een zeer geslaagde dag in het casino worden ze opgewacht.
Haar verzorgster staat haar en de rest op te wachten met haar hoofd op onweer. Als ze de groep ouderen aan ziet komen stormt ze naar buiten.
Met haar vinger priemend naar Maria stormt ze de deur uit. "Wat denken jullie wel, zomaar zonder het te zeggen tegen een van ons weg te gaan!"
Maria blijft koeltjes onder de woede. "We leven toch niet in een gevangenis? We mogen dan wel oud zijn, we hebben nog steeds onze pleziertjes."
De verzorgster is niet gediend van deze repliek. "Dan nog hebben jullie rekening te houden met anderen. Je kan niet zomaar weggaan. Overleg dan."
De ouderen beginnen te mompelen. "Nou, hup naar binnen jullie, voor jullie kou vatten. We hebben het hier morgenochtend nog wel even over."

Simhorselady kreeg een berichtje dat Maria weer terecht was en dat voelde als een opluchting. Hoeft ze daar geen rekening meer mee te houden.
Ondertussen heeft ze de hele middag en deel van de avond in de keuken gestaan om een lekker diner voor te bereiden voor haar en haar man Hugo.
Ze heeft ook de tafel mooi gedekt, bloemetjes gekocht en alvast de kaarsjes aangestoken en wacht nu totdat Hugo thuis is van het werken.
Het duurt wel erg lang voordat ze hem hoort thuiskomen en kijkt om de zoveel minuten op haar mobieltje naar de tijd en of ze een berichtje heeft.
Dan wordt ze gebeld door Hugo: "Schat... Ik heb slecht nieuws. Ik heb nog zoveel werk en ik kan echt niet naar huis komen. Het spijt me echt."
Ze blijft even stil, kijkt naar de mooi gedekte tafel en zucht. "Het is al goed, ik eet het wel alleen op. Werk ze." En hangt dan teleurgesteld op.

Nadat Ethan Joep had afgelost heeft hij zich omgekleed uit zijn werkkleren naar zijn dagelijkse kloffie en terwijl Seth het stof van zich af doucht.
Als Ethan zijn man poedelnaakt uit de badkamer de slaapkamer in ziet lopen, gaat hij er even lekker voor zitten om te genieten van zijn uitzicht.
"Wat doe jij nou?" vraagt Seth verbaasd, als hij zijn man naar hem ziet staren vanaf de bedrand. "Zie ik je tenminste nog eens een keer naakt."
Ethan maakt een venijnige opmerking omdat hij het toch te weinig vindt de laatste tijd. "Oh, mis je dit goddelijke lichaam dan?" grapt Seth flirterig.
"Ik weet dat we weinig tijd hebben sinds de kinderen er zijn en ik dit nieuwe project ben gestart, maar dat komt straks heus weer wel, echt."
Op het moment dat Ethan naar zijn naakte man, begint er vanuit een andere kamer een baby te krijsen. Zuchtend draait Ethan zich weer om.

De volgende ochtend is Cloedien vroeger dan normaal opgestaan om zichzelf aan te kleden. Ze is heel erg bezig met dat haar moeder ziek is.
Om haar moeder een beetje te helpen nu ze het zo zwaar heeft, wilde ze haar helpen door zelf haar kleren uit te zoeken en zichzelf aan te kleden.
"Kijk mam, ik heb mijn eigen kleren aangetrokken!" zegt ze trots als ze haar moeder tegen komt. Ddeemm heeft moeite om haar lach in te houden.
De combinatie van kleren is erg bont en niet iets wat ze zelf gauw voor Cloedien uitgekozen zou hebben. "Wat vind je?" vraagt ze vol verwachting.
Ddeemm knielt voor haar dochter. "Nou?" vraagt Cloedien ongeduldig. "Je ziet er prachtig uit, meisje. Waarom heb je jezelf aangekleed vandaag?"
"Ik wilde jou helpen, mama." Ddeemm is vertederd, maar voelt ondertussen ook de schaamte. "Dat is hartstikke lief. Kom, dan gaan we ontbijten."

De kroeg is nog leeg zo in de vroege ochtend, maar Nala had Bruce een appje gestuurd om af te spreken en dat pakte Bruce natuurlijk gelijk aan.
Hij zat zenuwachtig aan zijn broek te friemelen totdat Nala kwam. Hij was extra vroeg gekomen, hij wilde niet te laat komen voor deze afspraak.
"Nala, je bent echt gekomen, wat fijn." Hij stond gelijk op toen hij haar binnen zag komen lopen. "Ja, uh, hey." Ze gaf een ongemakkelijke knuffel.
"Ik had dit niet meer verwacht. Ik had het ook niet eens meer durven hopen. Ik had eerlijk gezegd gedacht dat ik je zelfs nooit meer zou zien."
"Dat wilde ik ook niet. Echt lang niet." Ze bleef hem stil aankijken. "Maar..." Ze stak haar handen naar Bruce uit. Hij keek hoopvol en pakte ze gelijk.
"Ik ben erachter gekomen dat ik je ook echt enorm heb gemist de afgelopen tijd. Ik hoop dat jij dat ook nog steeds zo voelt voor mij?" vraagt ze.

"Maar Reina, dat moet je echt niet doen. Dat is echt een heel slecht plan." zegt Amina geschokt, nadat ze Reina haar plan om te ontsnappen hoorde.
"Sssst, niet zo hard joh." fluistert Reina boos. Ze keek om zich heen of iemand haar had gehoord. "De rest mag hier niks van weten natuurlijk."
Amina is bezorgd en leunt in richting Reina en fluistert: "Maar Reina, weet je wel niet hoe gevaarlijk dat is? Je bent niet de eerste die het probeert."
"Maar als ik niks probeer dan blijf ik hier vastzitten en dat gaat echt niet gebeuren. Dit is geen leven, dat vind jij toch ook niet?" kaatst ze terug.
"Ik snap het, maar van de vorige vrouw hebben we niks meer vernomen. Geen idee wat er is gebeurd. Het is denk ik niet goed afgelopen met haar."
"Ik ben haar niet. Ik ben banger voor mijn toekomst hier, dan wanneer ik het niet probeer." Amina legt haar hand op Reina's schouder. "Ik steun je."

Bruce kreeg een glimlach van oor tot oor en zei heel serieus: "Maar natuurlijk mis ik jou ook nog steeds. Zowat elk moment van de dag mis ik jou."
Nala's blik verzachtte. "Ik heb nog steeds moeite met wat er allemaal is gebeurd, maar ik begrijp nu ook dat het lang niet allemaal jouw schuld was."
"Ik ben zo blij om dat te horen. En hopelijk weet je ook dat het mij echt spijt en dat ik het anders had moeten doen. Ik had dit ook niet gewild."
"Het is al goed. Als je wilt, kunnen we misschien... Ja, ik weet niet... Opnieuw beginnen?" "Ja! Ja! Echt duizendmaal ja!" zegt Bruce uitgelaten.
"Ik durf het bijna niet te vragen, maar... mag ik je kussen?" Nala blijft even stil maar leunt dan naar voren. Langzaam kussen ze elkaar meer intens.
Nala trekt zich terug en zegt dan plagend: "Verknal het dit keer niet." Bruce schudt gehaast zijn hoofd. "Ik zou niet durven. Dit wil ik niet meer."

De studievriend van Roel heeft gevraagd of hij hem kan ontmoeten tijdens de pauze in de ziekenhuiskantine. Roel loopt direct naar hem toe.
"Je was nogal vaag in je berichtje. Is er iets mis?" Roel is gespannen. "Ik heb wat gevonden, maar ik weet niet zo goed hoe ik je het moet vertellen."
Roel zijn hart schiet in zijn keel. "Nou?" vraagt hij ongeduldig. "Ik heb in het medisch dossier mogen kijken, maar er is helemaal niks over te vinden."
Hij wordt verbaasd aangekeken door Roel. "Wat ik wil zeggen is, niks wijzigt op een ernstige ziekte. De toenmalige conclusie was de overgang."
Roel is verbaasd dit te horen. "Maar ze is al die tijd al zo ontzettend ziek." zegt hij vol ongeloof. "Het spijt me, ik kan er niks anders van maken."
"Maar waarom zou ze..." Dan gaat de arts zijn pieper af. "Sorry, ik moet gaan. Meer weet ik niet." "Dankjewel." Roel zit met een hoofd vol vragen.