Finn begint aan Florian hun verhaal te vertellen. Hoe hij was weggelopen van huis, en de daaropvolgende enge weken. Hij had echter "geluk"; hij had een baantje als zwembadbarman op een cruiseship bemachtigd. De betaling was niet al te goed en hij twijfelde aan de legaliteit ervan, maar alles was in orde. Tot Finn op een dag werd aangesproken door de charismatische "Luis Acosta"; een rijke man van ergens in de vijftig, die maar al te graag laat weten dat die Finn een zeer mooie jongen vond. Hij verleidde hem met geld en valse beloftes, en deels doordat Finn zelf niet bang is van het spannendere nachtleven was hij voor hij het wist zowaar even exotisch danser in een geheime bar op het schip, eigendom van " Luis ". Terwijl Finn worstelde met de gedachte of het wel allemaal zo eerlijk en goed is, wikkelde Luis hem in zijn web. Onbewust komt Luis veel te weten, en slaagt erin Finn te chanteren tot het worden van zijn "persoonlijk gezelschap". De wanhopige Finn weet niet wat anders te doen, en zit gevangen in de klauwen van Luis, die eigenlijk Sergei heet.
De gebruikelijke CW's, maar het is bijna gedaan, ik beloof het
► Laat Spoiler zien
Hoofdstuk 29.2: Gevangen
"Is het hier niet mooi?" Vroeg Sergei toen we richting een van zijn resorts wandelden. "Als je je gedraagt ga je nog veel mooie plekken zien. Ik ga je misschien eens meenemen naar LA, of Las Vegas, daar valt veel te beleven. Ik heb daar afgelopen winter een mooie show gezien."
"Wat voor?" vroeg ik, eerder uit onderdanige vriendelijkheid dan oprechte interesse.
"Een acrobatieshow, van Fiery Flo ofzoiets. Kwam helemaal uit Zwitserland. Mooie jongen, zag er een beetje bovennatuurlijk uit, je vindt 'm vast ook leuk."
"Eh." Is het enige dat er uit me kwam. Ik wou echter schreeuwen.
Gelukkig negeerde Sergei mijn rare reactie. Terwijl hij een praatje sloeg met een van zijn werkneemsters, bleef ik buiten ronddwalen.
"Fiery Flo.
Flo. Zwitserland. Bovennatuurlijk. Afgelopen winter."
"Wanneer gebeurde dat?" vroeg Florian, die nu helemaal in het verhaal verzonken was.
"Tijd was toen zo vaag...Maar ik denk Juli ofzo."
"Wist je het toen al dat er iets niet klopte aan je ontmoeting met jeweetwel?"
"Ik was vooral in de war. Ik wist niet zeker of jij het wel was waar Sergei over sprak."
Ik bleef erover nadenken en wou bevestiging dat jij het was, en zo ook hoe je nu eigenlijk écht was... Ik klampte vaak random mensen aan toen ik en Sergei uit waren, en vroeg hen of er ergens een bibliotheek was met een afdeling met Amerikaanse kranten van het afgelopen jaar. Ja, maar ik kon er niet zomaar heen.
Want Sergei had mijn gedrag opgemerkt. Hij woonde op een privé-eiland en gaf me geen toegang tot vervoer. Geen boot ter beschikking, geen telefoonnummers voor taxidiensten, en als ik hen toch bereikte, legden ze af zodra ze merkten dat het van zijn huis kwam en niet Sergei of Steve was. Ik zwom in het water, maar de stroming was enorm sterk daar dus ik kwam nooit ver genoeg voor hij het opmerkte en Steve was een goeie zwemmer.
Dus zo zat ik terug in een gouden kooi.
Sergei kwam zijn afspraak na: toen ik op een dag ergens een mooie tattoo zag bij iemand, liet hij spontaan een tatoëerder overkomen en betaalde het. Hij wist dat hij me kwijtraakte. Voor de rest vulde ik mijn dagen zwemmend, zonnend, dansend, rokend om mijn gedachten uit te zetten en het te ondergaan.
Ik ontving ook dagelijks zijn commentaar.
"Je maakt ontbijt klaar?"
"Ja, ik kook best graag."
"Zie ik. Je bent bijgekomen."
"Tja, ik paaldans niet meer en mijn bewegingsvrijheid is zeer beperkt."
"Zwem nog maar wat."
Ook Steve kreeg commentaar. Ik verstond hen niet, ik denk dat ze Russisch praatten onder elkaar. Intussen had ik uitgevogeld dat " Steve " van Kazakhstan kwam en zowat Sergei's manusje-van-alles was.
Na enkele weken gevangenschap ging ik mee met Sergei naar een van zijn clubs. Piekfijn uitgedost. "Dat vestje heb ik voor je laten maken, komt van de nieuwste wintercollectie van Krada. Volgend jaar zal dat model door alle coole jongens gedragen worden."
"Kon zijn. Mij kon er op dat moment bijster weinig schelen."
"Begrijp ik....Krada... Dat merk ken ik. Wat voor blazer was het?"
"Diepe halslijn, kort, meer cropped opzij en minder van voor."
"Oh, ik had een groene van slangenleer het jaar nadien. Heb het nog wel ergens liggen... Sorry voor de onderbreking, je hebt daar geen boodschap aan."
"Nee, het was een mooi ding. En trek die blazer nog maar eens aan."
Anyway, toen Sergei even naar de WC was, greep ik mijn kans en begon ik het gebouw te verkennen. Toen zag ik warempel een danspaal staan! Ik vergat even dat dit het begin van zijn controle was geweest. Ik had nu heimwee naar de tijd dat ik danste op het schip en begon instinctief rond het ding te draaien.
"Finnieboy, kom daar af." Hoorde ik hem plots zeggen. "Dat is voor een publiek, jij bent privé-eigendom."
Eigendom, hij gaf het toe.
"Maar ik vind dit leuk! Kan ik niet terug paaldansen?"
"Nee, tenzij je wilt dat de politie alles weet."
Drugsbezit, prostitutie, illegaal verblijf, als Sergei wou kon hij intussen een boek over me volschrijven.
"Kom mee naar de bar, Finnieboy."
Eveneens instinctief begon ik drankjes te mixen.
"Goed, drink maar veel, ik heb leuke plannen voor vanavond."
Ik trok een rare grimas en toen ik het achterover had gegooid wou ik naar beneden gaan, maar ik hoorde zijn ijzige stem me terug naroepen.
"Ho-ho, blijf hier. Ik wil je binnen mijn gezichtsveld."
Al zuchtend maar gedwee keerde ik terug. "Lief zijn zodat hij je de vrijheid geeft bibliotheken te bezoeken, of een nieuwe smartphone." fluisterde ik mezelf toe.
Ik was verlamd door de plotse, hevige kus die hij me toen gaf. Hij had me nooit gekust, hij leek niet geïnteresseerd in romantiek. Nu ook niet, het werkte als controle door mijn verbazing.
Hij sleurde me mee naar een terras, deed zijn kleren uit en scheurde mijn eigen designerkleren van mijn lijf. Ik had me kunnen los trekken, maar op dat moment was ik zo geschrokken. Daarbij, ik kon toch nergens heen.
"Je doet al een tijdje zo saai. Tijd om je een lesje te leren." Met een valse lach keek hij me aan en greep me vast.
Ik vroeg me plots af waar Steve voor nodig was; hijzelf was verrassend sterk.
"Sergei, wat doe je? W-we zijn in het openbaar!" Kreeg ik eruit, maar hij vond het entertainend.
"Ik bezit dit gebouw. Ik betaal mijn werknemers goed. Sta nu stil Finnie, of wil je het extra spannend?"
Ik schreeuwde toen hij terug binnendrong. Ik wou dit niet, ik wou dit niet, ik wou terug paaldansen, terug drankjes serveren aan het zwembad, in vrachtwagens zitten, terug in brand gestoken worden door jouw kloon...Ik wou terug naar huis en uithuilen op mijn mama's schouder als toen ik zes jaar was en van de schommel was gevallen.
"Zwijg! Er gaat toch niemand om hulp komen, je bent niet de eerste! Alles wat je doet is mensen hun slaap verstoren, begrepen? Kijk. Kijk naar de straat en hoe niemand je komt helpen."
Inderdaad, niemand kwam.
De daaropvolgende dagen was ik stil. Ik zwom, in de speedo die hij voor me had gekocht, en kon zo op zijn glimlach rekenen.
Ik trok de kleren aan die hij bij me mooi vond, waarna hij dan alweer commentaar gaf dat ik te gespierd werd van het zwemmen. Nadien gaf hij me terug een joint.
"Wordt blij en kalm, anders wordt het een rotdag."
"Ok."
Daarna fitneste ik, uitsluitend cardio.
"Je weet toch dat hij je mager wilt omdat je dan minder kan tegenstribbelen hè?" Vroeg Steve plots.
"Eh..."
"Hij verkiest zijn jongens niet sterker dan hijzelf, en licht om mee te sleuren. Controleerbaar. Daarom ben ik slechts uitzicht. Intimiderend uitzicht dat daarbij ook potentiële vriendjes trekt, gebaseerd op de manier dat ze naar me staren." Iets zei me dat Steve ook een slachtoffer was van Sergei's initiële charisma en diens eigen wanhoop.
"Heeft hij nog andere...Vriendjes?"
"Heb je hier iemand anders gezien? Soms lopen er wel vijf van jouw soort rond, tot hij zei beu wordt en verplaatst naar een bordeel ergens. Je bent speciaal."
"Schitterend." Dacht ik.
Ik deed wat hij wou en liet hem doen wat hij wou. Op een goed blaadje staan en meer privileges krijgen was de enige kans die ik had.
Het werkte. Er gingen weken en denk ik zelfs maanden voorbij, maar het werkte. Als ik gedwee zijn persoonlijke sekspop bleef spelen, kalmeerde hij en op een dag gaf hij me zelfs sleutels van een speedboot. "Kan je zelf je boodschappen doen."
En dat deed ik.
Ik vertrok 's morgens vroeg en struinde meteen al de bibliotheken af. "Hebben jullie hier een sectie met Amerikaanse kranten en magazines van afgelopen winter?" vroeg ik wel tien keer.
"Ja! Kom mee." Zei een van de bibliothecarissen uiteindelijk.
"Van welke streken?"
"Ehh... Californië en Nevada."
"Onderwerp?"
"Euhm...Een magazine met interviews met beroemdheden ofzo? Ik doe...Research naar een celebrity."
Ze gaf me een stapel, en ik begon.
"Je was toen uiteraard nog zeer niche, en ik wou opgeven toen ik juist een magazine tegenkwam dat zich specialiseerde in niche showbusiness en die winter een reeks interviews had gedaan met jonge artiesten.
Jij stond erin."
"Southern Stars?"
"Yup."
"Ik haatte dat interview."
"Begrijp ik."
"Ik werd zo geseksualiseerd...Sorry, nooit zo erg als jij natuurlijk."
"Nee, het was een belachelijk interview. Maar het vertelde me wel dat de "jij" die ik was tegengekomen begin december, niet jij kon zijn. Maar je leek wel exact op hem. Ik was extreem verward, en wou je zo snel mogelijk bereiken."
Ik wist dat de lobbies van Luis' resorts openbare telefoons hadden. Het was riskant, en ik was doodsbang. Wat moest ik zeggen? Wat als ik me toch vergiste en je terug gemeen tegen me zou zijn? Moest ik iets zeggen over "onze" ontmoeting afgelopen winter, of niet? Kostbare minuten lang staarde ik naar de telefoon. Ik wist ook niet wie te bellen. In het magazine stonden verschillende nummers van de geïnterviewden, maar mijn hoofd was niet helder toen.
Ik zuchtte, tikte een nummer in en begon.
Jij was nummer tien. Het werd intussen laat, en werd doodsbang dat Sergei het maar niks vond dat ik de hele dag weg was. Ik tikte het nummer in en - en ik hoorde jouw stem.
"Hallo, met Florian Pistache, met wie spreek ik?"
"Eindelijk! En je klinkt zelfs vriendelijk! Sorry voor wat er vorige winter gebeurde-"
"Wat bedoel je? Met wie spreek ik?" Je herkende mijn stem niet, noch deed een specifieke gebeurtenis met mij vorige winter een belletje rinkelen.
"Oeps, ik dacht dat je mijn stem zou herkennen, dit is -"
"WAT DOE JIJ AAN ONZE TELEFOON? MAAK DAT JE WEG KOMT! Met jonge kerels zoals jij heb je toch enkel miserie!" Hoorde ik plots de receptioniste roepen. Ik was op slag bevroren en liet de telefoon vallen.
"Sergei moet zijn vriendjes echt beter in de gaten houden."
Sergei kwam juist binnen en had het gehoord. "Inderdaad, ze zijn niet te vertrouwen. Deze jongeman ging boodschappen doen, is al acht uur weg."
Hij richtte zich toen op mij, me aanstarend met die enge haviksogen. "Hier krijg je spijt van jongen. Kom met me mee."
Ik was nog steeds aan de grond genageld. Sergei greep mijn hand vast en sleurde me mee, zijn nagels in mijn hand begravend. Maar iedereen staarde slechts. Sergei was eigenaar van dit resort. Hij betaalde deze mensen, die gewend waren aan hun baas zijn rare eigenschappen, en zouden me nooit helpen.
Desondanks mompelde ik een stille "Help me." Naar het luchtledige toe.
Sergei wou in het openbaar geen scène maakte. Hij staarde me enkel aan. Hij was woedend. Ik voelde het. Onterecht, ik had niks gedaan buiten de regels om. Maar toch had ik zijn delicate vertrouwen geschaad.
En mijn arm liet hij niet los. Hij wou controle, en dat had hij nu.
Het kwam allemaal naar buiten zodra was thuis waren. "Met wie belde je!?"
"Je doet me pijn, laat mijn arm los!" Blafte ik terug.
"Met WIE belde je?"
"Een oude vriend!"
"Oude vriendjes opbellen was niet de afspraak!"
"Jouw persoonlijke seksslaaf zijn ook niet." Kaatste ik al ogendraaiend terug.
Dat had ik niet moeten doen.
Hij greep naar mijn keel en keek me nog bedreigender aan. "Je had je keuze jongen! Je koos voor mij. Kies dan ook voor mij."
Hij had gelijk, maar ook niet.
"M-mijn keuzes waren allebei rot! Een keuze tussen twee slechte opties is geen echte keuze-"
"Jij verdomd- Ik vond het leuk hoe vurig je was, maar je moet niet te zelfzeker worden. Steve, slaag hem in elkaar!"
"Maar baas, de jongen-"
"SLAAG HEM IN ELKAAR! Tot hij zijn lesje heeft geleerd..."
Florian merkte hoe Finn's stem alsmaar kleiner werd toen hij vertelde. Hoe laat was het intussen? Goh, elf uur...Dat gezichtsmasker was al lang ingewerkt.
"Ik-ik weet niet welke dreiging... Sergei had voor Steve..Als niet doen. Maar... Hij sloeg me in elkaar. Ik voelde niks meer. Nog zoveel keren. Sergei had controle. Hij zag me graag lijden en keek toe."
"Sp-spijtig-" Finn ademde diep in, "Spijtig van je schattige gezichtje...Zei hij...Daarna...Alles wazig. Ik weet niet hoe lang. Ik heb een gat in geheugen...Maanden, jaren..."
"....Ik....Ik herinner me niet eens... Enkel pijn....Overal pijn...."
Finn lag als een baby in hun armen. Helemaal ineengezakt. Hij was hees en trilde als net zo als tijdens die ruzie vorige maand. "Ik...Nog zo veel vertellen... Maar het gat, de pijn..."
"Finn, het is ok...Je bent dapper geweest..." Antwoordde Florian al fluisterend.
Florian was in shock. Het voelde onwennig om de vaak zo zelfzekere Finn zo hulpeloos en fragiel in hun armen te voelen. Hij was gebroken, maar had de breuken altijd verborgen. Tot het er tijdens hun relatie was uit gesijpeld.
Florian kon zich het lijden dat Finn had meegemaakt niet voorstellen, en begon eveneens te huilen gewoon door Finn zo breekbaar te zien.
"Je bent dapper genoeg geweest." herhaalde Florian. Snel wreef die de tranen van Finns gezicht en gaf hem een zachte liefkozende kus. "Alles komt goed. Je kan de rest later vertellen. Geen haast, je bent veilig nu. Vanavond heb ik die show. Je mag kiezen of je komt of in bed blijft. Ik kan hem ook afzeggen. En in tussentijd gaan we leuke dingen doen."
Finn knikte en ging rechter zitten. "Ja, veilig bij jou. Leuke dingen doen." Herhaalde hij, met een stem die nog steeds elk moment snikgeluiden kon maken.
"Leuke dingen doen." Herhaalde Finn wanneer hij Florian's nek kuste.
"Finn, ik bedoelde naar een van Gabi's feel good animatiefilms kijken, niet-"
"Wat maakt het ook uit," bedacht Florian zich echter meteen. Als Finn dit wou doen, ach ja.
Finn ging mee naar de show. Want Finn week gene moment van Florian's zijde. Finn was sinds zijn aankomst in Alpenfrühle, bijna tien maanden geleden, tenslotte nooit géén magneet geweest. Florian begreep nu waarom. Finn had geen safespace, maar een safe person.
"Flo...Je was geweldig. Zoals altijd." Vertelde Finn hen na afloop. Hij was de hele tijd stil geweest, oftewel verstopt in een hoekje of meehelpend aan de bar.
"Je weet toch dat ik enkel geweldige dingen doe?"
"Bedankt voor het compliment." Grinnikte Finn.
Finn's verhaal is nog niet gedaan...
"Is het hier niet mooi?" Vroeg Sergei toen we richting een van zijn resorts wandelden. "Als je je gedraagt ga je nog veel mooie plekken zien. Ik ga je misschien eens meenemen naar LA, of Las Vegas, daar valt veel te beleven. Ik heb daar afgelopen winter een mooie show gezien."
"Wat voor?" vroeg ik, eerder uit onderdanige vriendelijkheid dan oprechte interesse.
"Een acrobatieshow, van Fiery Flo ofzoiets. Kwam helemaal uit Zwitserland. Mooie jongen, zag er een beetje bovennatuurlijk uit, je vindt 'm vast ook leuk."
"Eh." Is het enige dat er uit me kwam. Ik wou echter schreeuwen.
Gelukkig negeerde Sergei mijn rare reactie. Terwijl hij een praatje sloeg met een van zijn werkneemsters, bleef ik buiten ronddwalen.
"Fiery Flo.
Flo. Zwitserland. Bovennatuurlijk. Afgelopen winter."
"Wanneer gebeurde dat?" vroeg Florian, die nu helemaal in het verhaal verzonken was.
"Tijd was toen zo vaag...Maar ik denk Juli ofzo."
"Wist je het toen al dat er iets niet klopte aan je ontmoeting met jeweetwel?"
"Ik was vooral in de war. Ik wist niet zeker of jij het wel was waar Sergei over sprak."
Ik bleef erover nadenken en wou bevestiging dat jij het was, en zo ook hoe je nu eigenlijk écht was... Ik klampte vaak random mensen aan toen ik en Sergei uit waren, en vroeg hen of er ergens een bibliotheek was met een afdeling met Amerikaanse kranten van het afgelopen jaar. Ja, maar ik kon er niet zomaar heen.
Want Sergei had mijn gedrag opgemerkt. Hij woonde op een privé-eiland en gaf me geen toegang tot vervoer. Geen boot ter beschikking, geen telefoonnummers voor taxidiensten, en als ik hen toch bereikte, legden ze af zodra ze merkten dat het van zijn huis kwam en niet Sergei of Steve was. Ik zwom in het water, maar de stroming was enorm sterk daar dus ik kwam nooit ver genoeg voor hij het opmerkte en Steve was een goeie zwemmer.
Dus zo zat ik terug in een gouden kooi.
Sergei kwam zijn afspraak na: toen ik op een dag ergens een mooie tattoo zag bij iemand, liet hij spontaan een tatoëerder overkomen en betaalde het. Hij wist dat hij me kwijtraakte. Voor de rest vulde ik mijn dagen zwemmend, zonnend, dansend, rokend om mijn gedachten uit te zetten en het te ondergaan.
Ik ontving ook dagelijks zijn commentaar.
"Je maakt ontbijt klaar?"
"Ja, ik kook best graag."
"Zie ik. Je bent bijgekomen."
"Tja, ik paaldans niet meer en mijn bewegingsvrijheid is zeer beperkt."
"Zwem nog maar wat."
Ook Steve kreeg commentaar. Ik verstond hen niet, ik denk dat ze Russisch praatten onder elkaar. Intussen had ik uitgevogeld dat " Steve " van Kazakhstan kwam en zowat Sergei's manusje-van-alles was.
Na enkele weken gevangenschap ging ik mee met Sergei naar een van zijn clubs. Piekfijn uitgedost. "Dat vestje heb ik voor je laten maken, komt van de nieuwste wintercollectie van Krada. Volgend jaar zal dat model door alle coole jongens gedragen worden."
"Kon zijn. Mij kon er op dat moment bijster weinig schelen."
"Begrijp ik....Krada... Dat merk ken ik. Wat voor blazer was het?"
"Diepe halslijn, kort, meer cropped opzij en minder van voor."
"Oh, ik had een groene van slangenleer het jaar nadien. Heb het nog wel ergens liggen... Sorry voor de onderbreking, je hebt daar geen boodschap aan."
"Nee, het was een mooi ding. En trek die blazer nog maar eens aan."
Anyway, toen Sergei even naar de WC was, greep ik mijn kans en begon ik het gebouw te verkennen. Toen zag ik warempel een danspaal staan! Ik vergat even dat dit het begin van zijn controle was geweest. Ik had nu heimwee naar de tijd dat ik danste op het schip en begon instinctief rond het ding te draaien.
"Finnieboy, kom daar af." Hoorde ik hem plots zeggen. "Dat is voor een publiek, jij bent privé-eigendom."
Eigendom, hij gaf het toe.
"Maar ik vind dit leuk! Kan ik niet terug paaldansen?"
"Nee, tenzij je wilt dat de politie alles weet."
Drugsbezit, prostitutie, illegaal verblijf, als Sergei wou kon hij intussen een boek over me volschrijven.
"Kom mee naar de bar, Finnieboy."
Eveneens instinctief begon ik drankjes te mixen.
"Goed, drink maar veel, ik heb leuke plannen voor vanavond."
Ik trok een rare grimas en toen ik het achterover had gegooid wou ik naar beneden gaan, maar ik hoorde zijn ijzige stem me terug naroepen.
"Ho-ho, blijf hier. Ik wil je binnen mijn gezichtsveld."
Al zuchtend maar gedwee keerde ik terug. "Lief zijn zodat hij je de vrijheid geeft bibliotheken te bezoeken, of een nieuwe smartphone." fluisterde ik mezelf toe.
Ik was verlamd door de plotse, hevige kus die hij me toen gaf. Hij had me nooit gekust, hij leek niet geïnteresseerd in romantiek. Nu ook niet, het werkte als controle door mijn verbazing.
Hij sleurde me mee naar een terras, deed zijn kleren uit en scheurde mijn eigen designerkleren van mijn lijf. Ik had me kunnen los trekken, maar op dat moment was ik zo geschrokken. Daarbij, ik kon toch nergens heen.
"Je doet al een tijdje zo saai. Tijd om je een lesje te leren." Met een valse lach keek hij me aan en greep me vast.
Ik vroeg me plots af waar Steve voor nodig was; hijzelf was verrassend sterk.
"Sergei, wat doe je? W-we zijn in het openbaar!" Kreeg ik eruit, maar hij vond het entertainend.
"Ik bezit dit gebouw. Ik betaal mijn werknemers goed. Sta nu stil Finnie, of wil je het extra spannend?"
Ik schreeuwde toen hij terug binnendrong. Ik wou dit niet, ik wou dit niet, ik wou terug paaldansen, terug drankjes serveren aan het zwembad, in vrachtwagens zitten, terug in brand gestoken worden door jouw kloon...Ik wou terug naar huis en uithuilen op mijn mama's schouder als toen ik zes jaar was en van de schommel was gevallen.
"Zwijg! Er gaat toch niemand om hulp komen, je bent niet de eerste! Alles wat je doet is mensen hun slaap verstoren, begrepen? Kijk. Kijk naar de straat en hoe niemand je komt helpen."
Inderdaad, niemand kwam.
De daaropvolgende dagen was ik stil. Ik zwom, in de speedo die hij voor me had gekocht, en kon zo op zijn glimlach rekenen.
Ik trok de kleren aan die hij bij me mooi vond, waarna hij dan alweer commentaar gaf dat ik te gespierd werd van het zwemmen. Nadien gaf hij me terug een joint.
"Wordt blij en kalm, anders wordt het een rotdag."
"Ok."
Daarna fitneste ik, uitsluitend cardio.
"Je weet toch dat hij je mager wilt omdat je dan minder kan tegenstribbelen hè?" Vroeg Steve plots.
"Eh..."
"Hij verkiest zijn jongens niet sterker dan hijzelf, en licht om mee te sleuren. Controleerbaar. Daarom ben ik slechts uitzicht. Intimiderend uitzicht dat daarbij ook potentiële vriendjes trekt, gebaseerd op de manier dat ze naar me staren." Iets zei me dat Steve ook een slachtoffer was van Sergei's initiële charisma en diens eigen wanhoop.
"Heeft hij nog andere...Vriendjes?"
"Heb je hier iemand anders gezien? Soms lopen er wel vijf van jouw soort rond, tot hij zei beu wordt en verplaatst naar een bordeel ergens. Je bent speciaal."
"Schitterend." Dacht ik.
Ik deed wat hij wou en liet hem doen wat hij wou. Op een goed blaadje staan en meer privileges krijgen was de enige kans die ik had.
Het werkte. Er gingen weken en denk ik zelfs maanden voorbij, maar het werkte. Als ik gedwee zijn persoonlijke sekspop bleef spelen, kalmeerde hij en op een dag gaf hij me zelfs sleutels van een speedboot. "Kan je zelf je boodschappen doen."
En dat deed ik.
Ik vertrok 's morgens vroeg en struinde meteen al de bibliotheken af. "Hebben jullie hier een sectie met Amerikaanse kranten en magazines van afgelopen winter?" vroeg ik wel tien keer.
"Ja! Kom mee." Zei een van de bibliothecarissen uiteindelijk.
"Van welke streken?"
"Ehh... Californië en Nevada."
"Onderwerp?"
"Euhm...Een magazine met interviews met beroemdheden ofzo? Ik doe...Research naar een celebrity."
Ze gaf me een stapel, en ik begon.
"Je was toen uiteraard nog zeer niche, en ik wou opgeven toen ik juist een magazine tegenkwam dat zich specialiseerde in niche showbusiness en die winter een reeks interviews had gedaan met jonge artiesten.
Jij stond erin."
"Southern Stars?"
"Yup."
"Ik haatte dat interview."
"Begrijp ik."
"Ik werd zo geseksualiseerd...Sorry, nooit zo erg als jij natuurlijk."
"Nee, het was een belachelijk interview. Maar het vertelde me wel dat de "jij" die ik was tegengekomen begin december, niet jij kon zijn. Maar je leek wel exact op hem. Ik was extreem verward, en wou je zo snel mogelijk bereiken."
Ik wist dat de lobbies van Luis' resorts openbare telefoons hadden. Het was riskant, en ik was doodsbang. Wat moest ik zeggen? Wat als ik me toch vergiste en je terug gemeen tegen me zou zijn? Moest ik iets zeggen over "onze" ontmoeting afgelopen winter, of niet? Kostbare minuten lang staarde ik naar de telefoon. Ik wist ook niet wie te bellen. In het magazine stonden verschillende nummers van de geïnterviewden, maar mijn hoofd was niet helder toen.
Ik zuchtte, tikte een nummer in en begon.
Jij was nummer tien. Het werd intussen laat, en werd doodsbang dat Sergei het maar niks vond dat ik de hele dag weg was. Ik tikte het nummer in en - en ik hoorde jouw stem.
"Hallo, met Florian Pistache, met wie spreek ik?"
"Eindelijk! En je klinkt zelfs vriendelijk! Sorry voor wat er vorige winter gebeurde-"
"Wat bedoel je? Met wie spreek ik?" Je herkende mijn stem niet, noch deed een specifieke gebeurtenis met mij vorige winter een belletje rinkelen.
"Oeps, ik dacht dat je mijn stem zou herkennen, dit is -"
"WAT DOE JIJ AAN ONZE TELEFOON? MAAK DAT JE WEG KOMT! Met jonge kerels zoals jij heb je toch enkel miserie!" Hoorde ik plots de receptioniste roepen. Ik was op slag bevroren en liet de telefoon vallen.
"Sergei moet zijn vriendjes echt beter in de gaten houden."
Sergei kwam juist binnen en had het gehoord. "Inderdaad, ze zijn niet te vertrouwen. Deze jongeman ging boodschappen doen, is al acht uur weg."
Hij richtte zich toen op mij, me aanstarend met die enge haviksogen. "Hier krijg je spijt van jongen. Kom met me mee."
Ik was nog steeds aan de grond genageld. Sergei greep mijn hand vast en sleurde me mee, zijn nagels in mijn hand begravend. Maar iedereen staarde slechts. Sergei was eigenaar van dit resort. Hij betaalde deze mensen, die gewend waren aan hun baas zijn rare eigenschappen, en zouden me nooit helpen.
Desondanks mompelde ik een stille "Help me." Naar het luchtledige toe.
Sergei wou in het openbaar geen scène maakte. Hij staarde me enkel aan. Hij was woedend. Ik voelde het. Onterecht, ik had niks gedaan buiten de regels om. Maar toch had ik zijn delicate vertrouwen geschaad.
En mijn arm liet hij niet los. Hij wou controle, en dat had hij nu.
Het kwam allemaal naar buiten zodra was thuis waren. "Met wie belde je!?"
"Je doet me pijn, laat mijn arm los!" Blafte ik terug.
"Met WIE belde je?"
"Een oude vriend!"
"Oude vriendjes opbellen was niet de afspraak!"
"Jouw persoonlijke seksslaaf zijn ook niet." Kaatste ik al ogendraaiend terug.
Dat had ik niet moeten doen.
Hij greep naar mijn keel en keek me nog bedreigender aan. "Je had je keuze jongen! Je koos voor mij. Kies dan ook voor mij."
Hij had gelijk, maar ook niet.
"M-mijn keuzes waren allebei rot! Een keuze tussen twee slechte opties is geen echte keuze-"
"Jij verdomd- Ik vond het leuk hoe vurig je was, maar je moet niet te zelfzeker worden. Steve, slaag hem in elkaar!"
"Maar baas, de jongen-"
"SLAAG HEM IN ELKAAR! Tot hij zijn lesje heeft geleerd..."
Florian merkte hoe Finn's stem alsmaar kleiner werd toen hij vertelde. Hoe laat was het intussen? Goh, elf uur...Dat gezichtsmasker was al lang ingewerkt.
"Ik-ik weet niet welke dreiging... Sergei had voor Steve..Als niet doen. Maar... Hij sloeg me in elkaar. Ik voelde niks meer. Nog zoveel keren. Sergei had controle. Hij zag me graag lijden en keek toe."
"Sp-spijtig-" Finn ademde diep in, "Spijtig van je schattige gezichtje...Zei hij...Daarna...Alles wazig. Ik weet niet hoe lang. Ik heb een gat in geheugen...Maanden, jaren..."
"....Ik....Ik herinner me niet eens... Enkel pijn....Overal pijn...."
Finn lag als een baby in hun armen. Helemaal ineengezakt. Hij was hees en trilde als net zo als tijdens die ruzie vorige maand. "Ik...Nog zo veel vertellen... Maar het gat, de pijn..."
"Finn, het is ok...Je bent dapper geweest..." Antwoordde Florian al fluisterend.
Florian was in shock. Het voelde onwennig om de vaak zo zelfzekere Finn zo hulpeloos en fragiel in hun armen te voelen. Hij was gebroken, maar had de breuken altijd verborgen. Tot het er tijdens hun relatie was uit gesijpeld.
Florian kon zich het lijden dat Finn had meegemaakt niet voorstellen, en begon eveneens te huilen gewoon door Finn zo breekbaar te zien.
"Je bent dapper genoeg geweest." herhaalde Florian. Snel wreef die de tranen van Finns gezicht en gaf hem een zachte liefkozende kus. "Alles komt goed. Je kan de rest later vertellen. Geen haast, je bent veilig nu. Vanavond heb ik die show. Je mag kiezen of je komt of in bed blijft. Ik kan hem ook afzeggen. En in tussentijd gaan we leuke dingen doen."
Finn knikte en ging rechter zitten. "Ja, veilig bij jou. Leuke dingen doen." Herhaalde hij, met een stem die nog steeds elk moment snikgeluiden kon maken.
"Leuke dingen doen." Herhaalde Finn wanneer hij Florian's nek kuste.
"Finn, ik bedoelde naar een van Gabi's feel good animatiefilms kijken, niet-"
"Wat maakt het ook uit," bedacht Florian zich echter meteen. Als Finn dit wou doen, ach ja.
Finn ging mee naar de show. Want Finn week gene moment van Florian's zijde. Finn was sinds zijn aankomst in Alpenfrühle, bijna tien maanden geleden, tenslotte nooit géén magneet geweest. Florian begreep nu waarom. Finn had geen safespace, maar een safe person.
"Flo...Je was geweldig. Zoals altijd." Vertelde Finn hen na afloop. Hij was de hele tijd stil geweest, oftewel verstopt in een hoekje of meehelpend aan de bar.
"Je weet toch dat ik enkel geweldige dingen doe?"
"Bedankt voor het compliment." Grinnikte Finn.
Finn's verhaal is nog niet gedaan...
![[eusa_snooty.gif]](./images/smilies/eusa_snooty.gif "Echt niet"){kind=small}
met fake namen ben je ook moeilijker te pakken... Maar hij is wel slim. En Finn kon niet echt een kant uit ![[new_puppy-dos-eyes.gif]](./images/smilies/new_puppy_dog_eyes.gif "Zielig"){kind=small}
![[eusa_whistle.gif]](./images/smilies/eusa_whistle.gif "Fluiten"){kind=small}
![[new_rofl.gif]](./images/smilies/new_rofl.gif "Rofl"){kind=small}
![[love4.gif]](./images/smilies/love4.gif "Prachtig"){kind=small}
Leuk hoe je die droom hebt gedaan met die kus! De titel liefdesverdriet was inderdaad een spoiler 
![[eusa_angel.gif]](./images/smilies/eusa_angel.gif "Heilig"){kind=small}
Leuk die haartransplantatie van Fuchsia 
Ze zijn leuk bij elkaar.![[eusa_dance.gif]](./images/smilies/eusa_dance.gif "Swing"){kind=small}
Charlotte is ook volwassen qua gedrag... Ik verwacht ook wat met Conall ![[new_smile-l.gif]](./images/smilies/new_smile-l.gif "Vrolijk"){kind=small}
![[eusa_eh.gif]](./images/smilies/eusa_eh.gif "Huh?"){kind=small}
Toen kwam er een verwarrend deel verhaal met een tweede Florian, maar wel leuk geschreven zo ![[icon_thumright.gif]](./images/smilies/icon_thumright.gif "Goed zo"){kind=icon}
![[tongue3.gif]](./images/smilies/tongue3.gif "Nanananana"){kind=small}
Zo leuk waren ze toch niet altijd tegen elkaar...
Welkom Andy, Cedric en Daniel! ![[wav.gif]](./images/smilies/wav.gif "Wave"){kind=small}
Toverduel! Wat gaaf! 
