Deel 25: Welkom terug
Florian had willen vragen wat Finn er deed - die zou tenslotte nog enkele weken in Isla Paradiso blijven en dan "op reis" gaan naar Zwitserland, had die gezegd - maar vooraleer Florian nog iets kon zeggen sprong Finn het bed op en greep hen vast vergezeld door een dolenthousiaste "Je bent wakker!"
Florian had nog nooit zo'n hevige knuffel meegemaakt, van niemand. Finn drukte hen plat terwijl hij over Flo's schouder bijna begon te huilen.
"Alsjeblieft nooit meer doodgaan." Hoorde Florian Finn prevelen.
"Dood? Hoe bedoel je dood? Slechte statistieken in het ziekenhuis dood? Waarom ben ik dan hier?"
Toen Finn zweeg begon Florian in hun geheugen te graven. "Ik kan me alleen maar herinneren dat ik met die kloon vocht...En dan zag ik even Demi in de tuin...En nu ben ik hier, en jij ook."
"Je was...Morsdood. We hadden zelfs een grafsteen. Het gevecht met Faroald was drie dagen geleden. Hij won. Maar je zus, Demi...Zij is echt geweldig."
"Dood? Ik was...Dood....?" Florian keek verward hun geliefde aan, die nogmaals zacht knikte. Finn huilde niet maar Florian zag dat die dat elk moment wel kon doen. Van geluk deze keer. "Wat is er gebeurd met...Jeweetwel?"
"Je neef heeft hem zowat....Opengereten. Hij is dood."
"Conall...Natuurlijk...Maar alles is goed nu?" Florian bleek blijkbaar niet lang over de situatie tobben, dus Finn knikte.
"Er is nog iemand anders die jou graag wilt terugzien." Hintte Finn toen. Florian repte zich, verbazend fit en behendig voor iemand die een halve dag geleden nog een lijk was, de slaapkamer uit. Gabriella stond op en de twee omhelsden elkaar al bijna even hevig als Finn en Florian eerder.
Gabriella wou de afgelopen dagen liefst zo snel mogelijk vergeten, dus vroeg ze enthousiast over Florian's reizen die met plezier begon te vertellen. "Ik kan bijna stenen blokken breken! Ik heb uren gespendeerd aan sparren en borden breken in de simfuacademie in Shang Simla. Daarna trok ik naar Isla Paradiso, waar ik Finn terug tegenkwam - we hadden elkaar eerder al ontmoet."
Florian wou niet verder uitweiden, maar het maakte niet uit: Gabriella legde makkelijk verbanden en had de afgelopen dagen een het ander opgevangen over de miraculeuze herontmoeting tussen haar papa en Finn via haar oma's en tantes.
"Dan in Isla Paradiso, gingen ik en Finn soms duiken en dan zagen we schatkisten en diepe grotten!"
"Oh, zoals in een avonturenroman?"
"Ja!"
"Ik wil ook eens op reis gaan!"
"Ik wil nu gewoon even thuis zijn, maar ik zal je op een dag meenemen naar Shang Simla."
Finn had de hele tijd vertederd staan kijken. Florian noch iemand van hun familie hadden gelogen toen ze zeiden dat Florian en Gabriella zeer hecht waren; in alle chaos was Florian praktisch nog altijd alleenstaande ouder, en Finn vond het leuk om te zien hoe de waarheid over haar ontstaan daar niks aan veranderde. Florian leek niet van plan daar ooit iets over te zeggen.
Toen Florian opstond pakte Finn hen terug vast en zoende hen. Voor Gabi een teken om naar haar kamer te gaan, waar ze aan een stapel stripverhalen over een avonturier in het oude Egypte begon.
"Ze is een leuk kind." Bevestigde Finn toen ze weg was. "Voor je...Terug was...Vroeg ze me iets zeer schattig."
"Vertel."
"Blijkbaar leest ze graag romantische sprookjes? Ze vroeg of ik je "ridder" ben."
Florian grinnikte. "Natuurlijk vroeg ze dat. En dan ziet ze mij dus als de prinses."
"Is dat niet zo, met je halfopgestoken haar en je sparkly groene oogschaduw?"
"Of een feeënprins, of een alienmonarch, maakt me niet uit. Maar ja, ze is een geweldig kind. Het is alsof ze niks van het slechte van haar ehh... Ouders heeft geërfd." Hierbij ging Florian over op een fluisterende toon zodat Gabi het zeker niet hoorde, waarna het onderwerp terug werd veranderd.
Het knuffelrondje was nog niet gedaan. Florian ging naar beneden, waar Bree en Bianca intussen rondhingen. Zij grepen Florian al net zo hevig vast als diens vriend en dochtertje eerder, uitten hun verbazing over hoe opgewerkt en springlevend die was en praatten bij over Florian's reis.
Daarna volgden er ook nog bezoekjes, telefoontjes - heel de familie werd verwittigd dat Florian springlevend was. Ook was die opgewekter dan ooit - Bianca pinkte een traantje weg toen ze tegen Bree zei dat het misschien wel zo'n vijftien jaar geleden was dat Florian er zo gelukkig had uitgezien; vóór de verwarrende relatie met Charlotte, en die traumatiserende vakantie.
Florian begon hun leven terug op te pakken, wat voor hen inhield; terug willen optreden en daarvoor trainen.
Tenzij dat werd onderbroken door Finn, die niet van Florian kon afblijven.
"Draag je nu een croptop?"
"Ja, iets mis mee?"
"Helemaal niet. Leuk om ook in het dagelijkse leven wat meer van je te zien, hoewel ik heel goed weet welk prachtig lichaam er onder je kleren zit. Je bent gewoon zo...Mooi."
Vervolgens kuste Finn Florian opnieuw, wat die gemiddeld tien keer per dag deed sinds Florian wakker was geworden. Er was nog steeds het gevoel dat ze veertien jaar moesten inhalen, en daarbij wou Finn nu zo snel mogelijk alle nare herinneringen aan wat er recent was gebeurd vervangen door goeie.
"Wil je op de trampoline?" Vroeg Florian toen onverwachts. Finn keek hen verbaasd aan. "De trampoline?"
"Ja, ik wil mijn salto's en schroeven oefenen."
"Uitslover." zei Finn even later toen Florian inderdaad dat deed. Hun enthousiasme om binnenkort terug shows te doen was aanstekelijk, en ook Finn keek er naar uit eens dé Fiery Flo in actie te zien.
Gabriella woonde intussen weer uitsluitend bij Florian, waar ze snel aan wende. Ook Finn werd een normale aanwezigheid voor haar, hij was een grappige en lieve man en hij maakte Florian zo gelukkig wat ze leuk vond om te zien. Haar eigen sociale leven was ook goed: ze was een makkelijk, lief kind en maakte veel vrienden op school, die ze als het kon ook thuis uitnodigde.
"Zo'n kleurrijke woonkamer." Merkte Sonja op, een meisje met diepgoud golvend haar dat zo'n vier maanden jonger was dan Gabriella.
"Ja, papa houdt van kleurtjes. Kom, ik ga je mijn kamer tonen!" Gabriella trok Sonja mee naar haar kamer, die al even kleurrijk was, en zag vanuit haar raam Florian en Finn spelen als tienjarigen op de trampoline.
"Dat is papa's vriend." deelde ze mee.
"Jouw familie is zo leuk! Kleurrijk huis, je oma's zijn zo cool, en je papa lijkt ook zo leuk. Mijn ouders zijn oud en saai en raar en zeuren altijd. En mijn papa is vaak gemeen. En jij hebt twee toffe papa's!"
"Oh, ja, oma zegt dat ze snel wel dingen wat echter gaan maken...Maar hoezo vinden jouw mama en papa jou niet leuk? Het zijn je ouders!"
"Ik weet het niet. Mijn mama heeft ook niet graag dat ik hier kom, ze vindt je papa raar."
"Mijn papa is gewoon zeer speciaal. Oma zegt dat die de eerste mensenproef was van een medisch ding enzo, oma Bianca was dolblij toen ze ontdekte waar oma Bree mee bezig was. Ze wouden mijn papa heel erg graag."
Intussen waren Florian en Finn terug binnen. "Hebben jullie het over mij?" Vroeg Florian toen die de kamer kwam binnengewandeld. Sonja knikte terwijl ze blozend wegkeek en aan haar mouw prutste.
"Ja, ik was een medisch-wetenschappelijk experimentje van Gabi's oma's. Mama Bree is een zeer gerenommeerde wetenschapster, ben ik blij dat mijn Gabi haar verstand lijkt te hebben geërfd."
Florian keek het meisje aan. Zij en Gabi leken al vrij goeie vrienden, maar door hun afwezigheid had Florian haar natuurlijk nog niet ontmoet.
"Wie zijn jouw ouders nu weer?"
"Jewel en Andrew."
"Oh, het dochtertje van de Songs? Wow, dan ben jij ook een wetenschappelijk wondertje! Blauwe ogen en blond haar terwijl je ouders allebei bruine ogen en donker haar hebben!"
Florian zei het enkel om het duidelijk onzekere kind wat spontaner en zelfzekerder te maken, maar het meisje voelde zich zeer geflatteerd zo iets te horen van de coole papa van haar vriendinnetje.
Ze staarde Florian na toen die terug de kamer uit wandelde om zich om te kleden. Finn was intussen iets aan het klaarmaken voor de meisjes, die diens pasta carbonara met plezier opaten terwijl ze nog wat verder praatten.
"Je papa is echt leuk, kleedt zich mooi enzo. Ik hoop dat we later jongens tegenkomen zoals hem. Maar die dan ook meisjes leuk vinden."
"Papa vindt het niet leuk om als jongen gezien te worden."
"Hu? Hoezo?"
"Die voelt zich gewoon niet zo. Mensen denken dan op een manier over je. Zoals wanneer juffrouw Sofia zegt dat ze sterke jongens nodig heeft om een tafel te verplaatsen of verwacht dat wij niet luid zijn omdat we meisjes zijn en het geschenkje dat iedereen kreeg voor kerst was dan een raceauto voor de jongens en een pop voor de meisjes."
"Maar je zegt papa en hij heeft een baard en is gespierd enzo."
"Papa is makkelijk voor mij. Die was het allemaal nog wat aan het uitzoeken toen ik een baby was zegt oma Bianca. Papa draagt ook make-up en heeft mooi prinsessenhaar en draagt soms dingen uit vrouwenkledingwinkels en die als er iets kapot is roept die altijd om "oom" Conall want dat is wel een basic man die van die typische mannendingen doet. Die voelt zich gewoon niet zoals een van de twee. Is gewoon Florian. En mijn oma's zeggen altijd dat je zelfs voor wat je niet begrijpt lief kunt zijn."
"Je papa is echt zeer cool."
Ze zou Florian zodra nog cooler vinden, als die voor echt hun shows hervatte.
Eind april was Florian al terug vaak in parken, bij de ingang van museums of op het centrale plein te vinden waar die speelde voor fooi, meer als reclame en voor de fun dan voor het geld.
Met veel supporters, die enthousiast waren dat de lokale celebrity terug was van weggeweest; maar met vooral Finn als aanmoediging, nadat die terug kwam van zijn werk. Een jobje in het lab van Bree om zo een werkvisa te hebben, want Finn kon niet eeuwig claimen een onschuldige toerist te zijn.
Telkens Florian wel zeer overenthousiast gejuich en geklap hoorde, bleek het Finn te zijn die hen bewonderd bekeek.
"Je kostuums zijn altijd zo leuk." Merkte hij op.
"Vind je? Veel mensen vinden ze overdreven. Behalve mama, zij maakt ze."
"De meeste mensen zijn zeer saai. Die kleur staat je schitterend."
Die avond gingen ze ook uit, waar Florian Fuchsia tegen kwam die vergezeld door een knuffel nog eens vroeg hoe alles ging, hoewel ze het antwoord wist.
"Jullie twee zijn erger dan ik en Fergus toen we pas samen waren." merkte ze even later op toen Finn erbij kwam en als een magneet tot Florian werd aangetrokken.. Het was uiteraard plagerig bedoelt, ze hield ervan Florian zo te zien.
Florian kwam er ook Marie tegen. Charlotte's moeder, die sinds kort haar dochter en kleinzoontjes in huis had genomen. Conall lag stevig in de knoop met zichzelf en zijn relatie met Charlotte dus waren ze in de praktijk even gescheiden.
"Florian, ik ben blij dat ik je zie. Ik wil nog eens mijn excuses aanbieden voor Charlotte."
"Och, jij moet toch helemaal je excuses niet aanbieden? Charlotte was altijd een beetje gek, en het is ook allemaal verleden tijd!"
Marie knikte, verbaasd hoe goed Florian sprak over haar dochter. Eigenlijk had niemand Florian sinds heel de herrijzenis al kwaad of verdrietig zien zijn.
Terwijl iedereen Florian steeds groette had Finn zich op de bar gericht, daar stond niemand, dus liet hij zich gaan. Toen de barvrouw uiteindelijk toch tevoorschijn kwam voelde hij zich schuldig: hij werkte uiteraard niet in deze bar en had haar job afgenomen, maar het was de eerste kans sinds hij hier was om te doen wat hij zo graag deed. "Wees gerust, je doet het goed, kan je dat trucje nog eens doen?" reageerde de barvrouw echter.
Finn gooide zelfzeker wat bekers en flesjes door de lucht; aan de smaak van de cocktails voegde het niet veel toe, maar het zag er altijd imposant uit.
"Je bent nieuw hier, toch? De vriend van die acrobaat?"
"Ja, Florian is hun mooie naam...Daar is die."
"Proef eens van wat je vriendje hier heeft gemaakt." Beval de barvrouw Florian, die Finn helemaal vertrouwde en het met plezier opdronk.
"Niet slecht."
De barvrouw knikte instemmend en bevestigde dat Finn haar af en toe wel eens mocht vervangen.
Even later gingen ze naar boven om wat frisse lucht. Iedereen die Florian tegenkwam wou horen hoe het op reis geweest was, wanneer hun volgende show was, en wie weet had van heel de situatie, hoe die zich nu voelde.
"Het is best vermoeiend, ik wil gewoon verder leven en iedereen stelt moeilijke vragen. Ik voel me gewoon goed, waarom is dat zo moeilijk te begrijpen voor iedereen?"
"Je was zes maanden lang verdwenen en daarbij ben je herrezen uit de dood. Weinigen kunnen dat zeggen. Je bent een wandelend wonder..."
Ze gingen terug dichter bij elkaar staan, deels veroorzaakt door een frisse bries die 's avonds steeds opkwam.
"...Op meerdere manieren." Voegde Finn er nog aan toe. "Je familie ook. Je moeders zijn zo vrijgevig."
"Ik weet dat iedereen het goed bedoelt, het is gewoon zo raar voor mij...Ik was aan het duelleren en plots werd ik terug wakker en zag ik de liefde van mijn leven waarvan ik dacht dat die nog aan de overkant van de oceaan zat naast mijn bed zitten. Voor mij is alles perfect nu."
Finn bleef Florian nog wat aanstaren, en dacht aan wat Demi had gezegd nadat Florian terug in elkaar was gestuikt. Omdat die optie nog zo veraf leek toen wist hij niet wat te zeggen, maar eigenlijk klonk het wel logisch, ergens...Maar ook vreemd verkeerd, een gevoel waar Finn zichzelf steeds op betrapte en aan ergerde.
"Is er iets?" Vroeg Florian. "Je lijkt zo in gedachten verzonken."
"Nee, niks. Ik was gewoon aan het denken hoe mooi je ogen zijn in het maanlicht."
![[new_puppy-dos-eyes.gif]](./images/smilies/new_puppy_dog_eyes.gif "Zielig"){kind=small}
![[new_silly.gif]](./images/smilies/new_silly.gif "Gek"){kind=small}
![[love4.gif]](./images/smilies/love4.gif "Prachtig"){kind=small}
![[eusa_dance.gif]](./images/smilies/eusa_dance.gif "Swing"){kind=small}
![[eusa_clap.gif]](./images/smilies/eusa_clap.gif "Applaus"){kind=small}
![[smiley_1263.gif]](./images/smilies/smiley_1263.gif "Spookje"){kind=small}
)![[new_smile-l.gif]](./images/smilies/new_smile-l.gif "Vrolijk"){kind=small}
) maar de wens werkt dan nog, voila drieling!
![[5grouphug.gif]](./images/smilies/5grouphug.gif "groepsknuffel"){kind=small}
Ook leuk om Fuchsia weer eens te zien. ![[eusa_whistle.gif]](./images/smilies/eusa_whistle.gif "Fluiten"){kind=small}
Die blik zegt al genoeg. 
