The Magical Pistaches G3 Deel 14: Dates

[Queenofmyownfantasy]

YES nu kan ik morgen het volgende deel beginnen schrijven (Dat is een....Ingewikkeld....Deel met euhm...Enkele verklaringen, maar ook meer vragen, over hoe het nu verder moet gaan, want euhm, vrij complexe situatie, dus ik wou eerst nog wat reactie op deze twee weten )

[Queenofmyownfantasy]

Wat voorafging:

Florian is diep ongelukkig en compleet in shock vanwege de beschuldigingen. Hij kan gelukkig meteen op wat steun rekenen van Conall; hoewel die ook tegen Charlotte vriendelijk blijft. De vragen blijven ronddolen als blijkt dat hij, op af en toe wat geheugenverlies na, kerngezond is. Na een bezoekje bij haar moeder, die zijn kant inneemt, wordt het herbevestigd dat er bij Charlotte enkele schroeven loszitten, maar ook dat ze zich in een vervelende situatie bevinden. Als het zijn kind is, heeft ze duidelijk iets uitgespookt met hem. Hij wilt niet dat zijn kind in dat geval door haar wordt grootgebracht, dus Florian - slechts 22 - verlegt zijn focus van zijn carrière naar voorbereiding op het hebben van een baby.

Naarmate de tijd verstrijkt wordt duidelijker dat er ook van de andere beschuldigingen het een en ander niet klopt. Er sijpelen meer getuigenissen binnen over een man die ook een tovenaar is en héél erg op hem lijkt, maar zich anders kleedt en gedraagt. Hoewel het wel erg toeval is, bestaan dubbelgangers blijkbaar dan toch. Dat er misschien magie aan te pas is gekomen, daar wordt niet aan gedacht; om dát te doen moet je wel helemaal gestoord zijn, wie zou dat nu doen...?

TW: Negatieve woohoo (niets expliciet, zulke cc'tjes heb ik niet ), geschreven vanuit het oogpunt van zeer mentaal onstabiele personages

► Laat Spoiler zien

Deel 12: Grote Fout

Ze was razend. Razend. Ze moesten gewoon samen zijn, zo hoorde het. Dat gedachtegoed bleef in haar hoofd zitten.

'S nachts wanneer ze niet kon slapen, zinderde alles wat er gezegd was maanden geleden nog na in haar hoofd. "Brouwsels die je persoonlijkheid kunnen aanpassen, je plots stokoud kunnen doen worden, je zelfs kunnen klonen..."

Alsof er letterlijk een lichtje begon te branden schoot ze recht. Dat was de oplossing.


Het was begin november toen zij eindelijk eens thuis was en Florian niet. Conall was daar, maar dat maakte niet uit. Die idioot hield duidelijk van haar en liet haar meteen binnen. "Florian hielp me gisteren met me te trainen en ik ben iets vergeten." Mompelde ze, blij dat Conall niet helemaal doorhad dat zij en Florian niet meer met elkaar omgingen.


Uiteraard twijfelde ze of het een goed idee was. Misschien zou de kloon ook gemeen tegen haar zijn. Maar misschien juist niet? Hij is gemaakt uit liefde. Ze begreep al die magie niet, maar ze wist wel dat het gevoel waarmee iets werd gedaan belangrijk was. Gemaakt uit liefde, dus hij heeft veel liefde, voor zijn maker.


Veel tijd om nog verder een plan uit te werken en na te denken over haar keuze had ze niet. Slechts enkele dagen later diende er zich een opportuun moment aan. Florian was in elkaar gezakt na een show, en ging hopelijk nog een tijdje out zijn. Met moeite sleurde ze hem naar het appartement, Plumbob bedankend dat ze vrij fit was vanwege het weglopen van de politie en dat ze gelijkvloers woonde. Toen wachtte ze. Toen hij helemaal duizelig en groggy even wakker werd, beval ze hem een glas " water " op te drinken. En zo was het gelukt. Plots verscheen er vlak voor haar een perfecte kopie; hetzelfde intens gouden, elegant krullende haar, dezelfde schattige sproetjes, dezelfde blinkende lichtgroene ogen, hetzelfde gespierde lichaam, dezelfde perfect geboetseerde neus en kaaklijn.


"Wie ben ik? Waar ben ik? Wie ben jij? Waarom ben ik naakt?" Meteen begon de jongen duizenden vragen te stellen.
"Ben je het weer vergeten? Je bent mijn vriendje. De dokter waarschuwde me dat je wat geheugenverlies kan hebben. Kom hier!"


Hij duwde haar van zich af, keek rond en zag Florian liggen. "Wie is hij dan?"
"Dat maakt niet uit." antwoordde ze nors.
"Als ik geheugenverlies heb, waarom help je me dan niet me alles te doen herinneren?"
"Hij is gewoon mijn bovenbuur. Hij was...Dronken. Ik heb hem naar huis geholpen, maar krijg hem de trap niet op..."


Hij knikte en keek nog wat rond, maar Charlotte had er niet aan gedacht dat ze recent een spiegel had gekocht. Hij zag het ding en bekeek zijn spiegelbeeld. "Ik ben niet lelijk. Wel maf hoeveel ik op je bovenbuur lijk, we zijn net een identieke twee-"


Door zijn spiegelbeeld te zien kwamen er plots fragmenten van een verscholen geheugen terug. Instinctief greep hij Florian's toverstaf die naast het bed was gerold en draaide zich bruusk om.
"Ben ik een kloon?! Zeg de waarheid jij heks!"


Charlotte was enorm geschrokken. Hij staarde haar furieus aan terwijl hij de toverstaf bij haar keel hield. "Ik...Ik ben geen heks, maar je bent inderdaad een kloon. Het komt door hem." ze bewoog zacht haar hoofd richting de slapende Florian. "Hij is wel degelijk mijn bovenbuur. Help me hem de trap op te dragen, dan kun je ook wat kleding aantrekken."

Met tegenzin liet hij de toverstaf zakken en volgde hij haar.


"Voila, nu lijk je perfect op hem met de piercings erbij." Vertelde Charlotte aan "Florian" de volgende dag. Die had, tot haar frustratie, in een slaapzak in de keuken geslapen.
"Wat een rare stijl heeft die kerel zeg. Wie heeft er nu een knalgroene sweater met tijgers op? Waar vind hij die dingen?"
"Dat weet ik niet. Maar je kunt het hem moeilijk gaan vragen."
"Waarom heb je me eigenlijk gekloond? Wat ben je met me van plan?"


Wat is hij toch schattig in zijn onwetendheid, bedacht ze zich.
"Wel, ik was van plan zijn paspoort te stelen. Hij is toch nog groggy, en gaat denken dat hij het is kwijtgespeeld. Jij bent even hem en we gaan samen "op reis" naar een ver, tropisch zuiders land met veel minder bureaucratie en ordehandhaving, fixen daar een andere identiteit voor je, trouwen en krijgen vijf schattige kindjes. Zoiets."



"Trouwen? Kinderen krijgen? Waar begin jij nu over? Je hebt me toch niet gekloond omdat je verliefd bent op die kerel en hij niet op jou en je hoopte dat het bij zijn kloon anders is?"
"Ehh..." Charlotte voelde zich belachelijk. Florian is niet dom, en zijn kloon evenmin.
"Besta ik enkel daarom? Sorry maar, nee..." voegde hij er nog aan toe.


"Waarom niet? Jij, ik, samen, zo hoort het!"
"Wat? Nee! Je hebt iemand gekloond in de hoop dat de kloon je wél leuk vindt? Dat is absoluut gestoord, en walgelijk! What the hell!" bulderde hij en liep weg.
"Florian, wacht, nee, wat als iem-" Hij sloeg de deur toe.
Het was hopeloos, en een dag nadien besefte ze al welke stommiteit ze had begaan. Ze had een volwassen man, met alle vaardigheden van zijn origineel, in de wereld doen verschijnen met illegale magie. Maar ze was nu verantwoordelijk voor hem.


Pakweg twee weken lang slaagde ze erin hem binnen te houden. "Het is een klein dorp. Florian of zijn familie mogen je niet zien. Je kan je altijd nog bedenken, ik slaag er wel in Florian's paspoort en ID te stelen zelfs nu hij terug fit is, en dan gaan we samen op reis en-"
"NEE!" bleef de kloon telkens weigeren.

Hij werd duidelijk gefrustreerder. Hij was niet verliefd op haar en voelde zicht misbruikt omdat hij slechts met één doel in de wereld was gebracht.

Dus zo kwam de dag dat "Florian" toch uit het appartement ontsnapte, de vrije wereld tegemoet.


Hij wist echter dat hij zonder dat wicht niks kon. Hij had geen geld, geen rijbewijs, geen eigendom, geen herinneringen, geen identiteit. Hij had enkel wat hij kon. Dolgraag wou hij van haar verlost zijn, maar hij was hulpeloos.


Die magie...Die was leuk. Hij had aan haar ontfutseld dat zijn origineel een tovenaar was, en ook de oorspronkelijke bezitter van het elixer dat hem had gemaakt. Blijkbaar had hij zijn vaardigheid meegekregen; een toegeving van het magische elixer.


Hij kon er allerlei mee doen. Het maakte toch niet uit. Hij bestond niet. Kwaad op de wereld dat hij was, zat er niks anders op dan wat misbruik te maken van zijn vaardigheid om die wereld te verknallen. Op zoek naar gevoel en een doel in het leven dat niet het vriendje zijn van een gestoord kreng was. Het enige dat hij voelde was wrok, frustratie en verveling.

Wel spijtig van de getuigen.



Maar hij bleef afhankelijk. Van haar. Hij probeerde te stelen maar het lukte nooit, en als er dan politie kwam moest hij haastig wegrennen. Hij wist niet veel maar wel dat zijn bestaan hachelijk was.

Telkens opnieuw probeerde ze hem te verleiden, om mee te werken aan haar belachelijke plan. "Ik heb connecties, die nieuwe identiteit is niet te hoog gegrepen!" maar hij weigerde en vertrok, tot hij onvermijdelijk terug bij haar moest aankloppen.

"Florian, Je bent terug!"
"Noem me niet zo. Ik was de appels beu en had het koud."
"Hier is het warm, je kan gewoon hier blijven."


"Ik heb een of andere aziatische jongen die beweerde me te kennen in brand gestoken, zo kreeg ik het ook even warm. Erg grappig, hij rende naar een kraan en bluste zichzelf."
Hij leek trots op zichzelf en liep glimlachend rond. "Over koud gesproken, wat heb jij nu aan? Zo goed is het hier nu ook niet verwarmd."


"Ik hoopte dat ik je gedachten nog kon veranderen. Het is nog niet te laat weet je, hoewel je het duidelijk leuk vindt om Florian's reputatie te verknallen. Je mag niet gezien worden tot we ver weg verhuizen."


Altijd die bevelen. Hoe kon iemand zo vrij zijn maar toch zo beperkt? Wat was ze irritant.
"Oh, mag ik lieve perfecte Florian's reputatie niet vernietigen! Oohh! Dat wist ik nog niet!" begon hij met een belachelijk hoog stemmetje te zeggen.
"Als hij zo perfect is, waarom wilt hij je dan niet? Hij mag dan een belachelijke kledingstijl hebben, over een ding heeft hij gelijk. Je bent een gestoord mens en ik ga nooit je "vriendje" zijn."


"Ik hou van hem! En als je zo verder doet ruïneer je hem! Probeer tenminste, we kunnen samen vertrekken..." Bleef ze wanhopig stamelen.
"Oh, je houdt van hem? Je houdt zoveel van hem dat je zijn keuzes niet kan respecteren? Je wilt dat ik probeer van jou te houden zoals jij van hem "houdt"? Ok, laten we dat dan proberen!"


Charlotte wist niet wat haar overkwam. De man die ze nog steeds voor Florian aanzag greep haar vast en duwde met alle geweld zijn lippen op de hare. Zoals ze zelf meerdere keren had gedaan; maar het was niet leuk. Het was nat en hij beet haar en drukte haar plat. Ze kon amper nog ademen terwijl hij haar zo innig in zijn wurggreep vasthield.


Plots duwde hij haar en lag ze op de harde koude vloer met hem bovenop haar.
"Je doet me pijn!" probeerde ze te schreeuwen. Ze meende geschuifel te horen bij de deur en probeerde luider te roepen, al betekende het dat wie er ook was alles zou weten. Ze zou de gevangenis ingaan, levenslang, en Faroald, zoals hij steeds beval hem te noemen... Ze wou niet weten wat er met hem zou gebeuren.
"Dit is toch wat je wou?"


"Niet op deze manier!" riep ze nogmaals.
"Welke manier dan wel? Hoe dacht je dat je geweldige plannetje ging verlopen?"
"Niet...Zo-zoals nu..."
"Het domme meisje heeft duidelijk niet nagedacht, hoe verrassend!"


Ze had niet nagedacht. Zoveel besefte ze nu. Alles wat ze had verlangd was oprechte liefde van Florian of zijn kopie. Maar dit was een onbekende, die geen liefde voor haar had. Enkel frustratie en haat.
"Klopt...Ik ben dom...Doe wat je wilt..." zei ze al snikkend. Andere woorden ontsnapten haar en Faroald kleedde zich uit.


Het was snel afgelopen maar ze voelde zich verschrikkelijk. Ze onderging het stil terwijl hij al zijn frustratie over het hebben van een doelloos leven gecreëerd voor iets wat hij niet wou op haar uitwerkte. Telkens bleef ze eraan denken, de nacht dat ze zwanger werd van een illegale kloon. Het kind moest van Florian zijn. Er was geen andere keus. Het had zijn dna, en ze had absoluut niet de middelen om in haar eentje voor een kind te zorgen. Daarbij, als het op hem leek zou de aap snel genoeg uit de mouw zijn...Of eerder op hem leek.




Ze had geen idee waar hij altijd uithing. Ergens in het dorp. Nadat Florian terug was, was hij niet meer zo openbaar; ook hij vond het irritant hoe hij telkens als hem werd herkend.
Ofwel moest hij beginnen acteren om de ongeloofwaardigheid van zijn acties in combo met hoe Florian gezien werd te verklaren, ofwel moest hij met handen en voeten uitleggen dat hij iemand anders is en dan kreeg hij eveneens problemen.

Om de zoveel tijd kwam hij bij haar bedelen om geld of om te schuilen, want hij kon geen kant uit.



Hij was afhankelijk van haar hulp en schuilplaats; zij van zijn discretie. Een ongemakkelijke situatie voor mensen die elkaar haatten.

"En, hoe is mijn baby? Al geschopt en al die shirt?"
"Alsof het je iets kan schelen!"
"Hè, ik wou ook niet dat dat ding bestaat. Ik wou je gewoon een lesje leren. Jij hebt mij poof in de wereld doen verschijnen voor je obsessie, ik gaf je een koekje van eigen deeg."
"Je deed me pijn! Besef je wel hoe hachelijk mijn situatie is?"


"En MIJN situatie dan? Ik besta niet! Ik ben niemand! Ik heb niemand behalve een geobsedeerd kreng! Overal waar ik ga wordt ik aanzien voor die belachelijke Florian! Ik kan niks doen, niks ondernemen, ik adem en ik ben al in gevaar! Allemaal omdat jij je fantasieën wou bevredigen en die vent en schattige baby's met sproetjes en groene ogen, wel, die krijg je nu!"


"GA DAN! Vertrek! Mijn baas kan wel documenten fixen die ook hier geloofwaardig zijn, dat is het laatste dat ik voor je doe!"

Enkele uren later kreeg ze ook nog eens de wind van voren van Florian zélf. Zo vaak wou ze hem, of Conall, of Fuchsia, of Bianca en Bree alles vertellen, maar ze durfde niet. Ze was bang.


Af en toe kwam hij nog eens op bezoek. Er werden hatelijke woorden gewisseld, hij gebruikte haar muren als canvas, maakte haar belachelijk...Na hij documenten op zak had die beweerden dat hij de drieëntwintigjarige Louis Müller was vertrok hij. Maanden verstreken.

Intussen ging het Florian terug voor de wind. Of zo leek het toch. In de hal wierp hij haar enkel hatelijke blikken toe en het enige wat zij dan zag was zijn gezicht. Het gezicht van haar grootste fout ooit. De meeste info over Florian had ze van Conall. Die was oprecht bezorgd en bezocht haar wekelijks.

"Had je bezoek?" vroeg hij toen hij bij haar binnenkwam en bij haar bar wel zeer veel drankjes zag staan.
"Nee...Nieuwe hobby... Neem maar...Alles is non-alcoholisch."
"Goed maar. Ik ben trouwens blij te zien dat je intussen een sofa hebt."


"Waarom maakt dat allemaal zo veel uit voor jou? Bemoei je met je eigen zaken."
"Sorry, ik was gewoon bezorgd. Je bent...Labiel. Maar ik ga wel als dat beter is."


Dat wou ze nu ook niet.
"Nee, ga niet. Je geeft gewoon om me. Zeer weinig mensen doen dat en ik ben het niet meer gewend als iemand lief is. Zelfs mijn eigen ouders vinden me gestoord... Nu kan ik het hen niet kwalijk nemen want...Ehh...Ik..," ze slikte haar geheim terug in, "Wil je aan mijn buik voelen? Baby is aan het schoppen."


Haar verzoek verbaasde hem maar hij deed het met plezier. Het was altijd maf om zo'n klein mensje te voelen schoppen en bewegen. "Hallo, dit is Conall! Ik ben de grote boze wolf uit de sprookjes die je ouders je gaan voorlezen!" Grapte hij.


Ze lachte en keek hem vertederd aan. Conall maakte nog wat meer grapjes, maar nogmaals vroeg hij zich af hoe dit was gebeurd.
"Al weet ik niet wat er gebeurd is, ik hoop dat het toch allemaal goed komt. Als er iets is, ik ben altijd een luisterend oor."
"Ja, weet ik...Maar je wilt het niet weten. Ik ben slecht, ik heb iets verschrikkelijks gedaan, door mij is er zoveel gebeurd..."
"En ik ben een verschrikkelijk wezen dat iedereen zou kunnen doodbijten. We kunnen samen verknipt zijn."


Na die woorden ademde hij diep in kuste hij haar plots. Met het besef dat ze wel wat bondgenoten kon gebruiken, kuste ze hem terug tot alle problemen toch voor eventjes waren vergeten. Ze vond het oprecht niet slecht voelen.



Aan de andere kant van het dorp dwaalde er intussen een honingblonde jongeman rond.
"Phew. Die ben ik dan toch kwijtgeraakt...Gelukkig ben ik niet meer ver."

Faroald rustte nog even uit, maar in de verte hoorde hij terug politiesirenes en hij zette het op rennen. Gelukkig was zijn origineel sportief en geen bankhanger.


Eindelijk, hij was er.
"Ugh...Wat is het hier een puinhoop...Charlotte, waar zit je! Dat paspoort trok op niks, ik moest een verstekeling zijn en onderduiken...Lange tijd gelukt maar er is een daklozenkamp opgeruimd... Waar zit dat kreng..."


Hij meende gesnurk te horen. Het was vijf uur 's ochtends; natuurlijk sliep ze. Maar toen hij de slaapkamer binnenging zag hij niet enkel Charlotte, maar ook Florian's neef.
"Als ze uiteindelijk toch voor hem gaat, waarom ben ik dan ontstaan..." dacht hij. Toen hij zichzelf erop betrapte dat zijn ogen vochtig werden vertrok hij terug.



Hij bleef de hele tijd in de buurt tot hij de kans had om met Charlotte te praten. Mensen zagen hem, waaronder een van Florian's moeders. Gelukkig leek hij intussen niet meer zo veel op die kleurrijke, ijdele beroemdheid. Met nog wat gemene blikken erbij zou hij nooit meer Florian worden genoemd.


Charlotte keek doodsbang toen ze hem plots tegenkwam. "Flo-Faro-ald, je-je bent terug?" Stotterde ze.
"Ik zat eventjes in Frankrijk. Toen ik een motorrijbewijs wou halen liep het mis. Wat voor prullen waren die documenten."
"Tja, je.. Bestaat officieel niet..."
"Alsof ik dat niet weet."


"Wees gerust, ik doe je niks. Het is bijna tijd zie ik." zei hij toen hij haar doodsbange gezicht zag.
"Ja, twintig augustus uitgerekend..."
"Wat als je fout bent? Wat als je theorie dat we toch hetzelfde dna hebben niet klopt? Dan ga je geen steun krijgen van zijn rijke mama's, zelfs die domme wolf gaat je niet meer vertrouwen en jij hebt een heleboel dingen om uit te leggen. Dan kunnen we misschien toch nog samen vluchten, zoals je altijd wou! Een toxisch jong geldloos gezinnetje! Maar wel met lichtgroene oogjes!"
"Je bent een kloon. Het klopt. Al betekent dat dat Florian me nog meer gaat haten-"
"Shit, er komt iemand aan." onderbrak hij plots en rende vliegensvlug de weg.


Ze vertrok naar haar afspraakje met Conall, die nog steeds niks wist. Hij was te goed voor haar.


Toen ze de week nadien nog eens afspraken kreeg ze weeën en daar was dan kleine Gabriella. Een naam die Florian uitkoos, na het resultaat van de dna-test. Haar theorie klopte. Hij was razend en Charlotte keek beschaamd weg. Enkele dagen later verlieten ze het ziekenhuis.

"Je kan nog snel afscheid nemen. Je kent de afspraak: jij bent officieel een gestoord kreng dat weetikveelwat met me heeft uitgespookt en mag haar niet zien."


"Jaja..." Mompelde ze triest. Ze legde Gabi in het wiegje en keek haar nog even aan. Ze had haar donkere haarkleur, wat haar gerust stelde. Het zou pijnlijk zijn moest ze op...Hem...Lijken.


Toen ze daar stond viel haar oog nog eens op de elixerkast en ze zuchtte. Waarom had ze Florian in hemelsnaam om een rondleiding gevraagd.



"Tot ooit." Zei ze kort tegen Florian. Die was nog steeds woedend.
Ze verstijfde toen ze haar eigen slaapkamer in wandelde om uit te rusten en zag hoe Faroald een souvenir achterliet. "De dna-test zegt dat het zijn kind is." Vertelde ze hem.


"Dan ben ik echt gewoon nutteloos." Mompelde Faroald terwijl hij zijn spullen pakte en schonk Charlotte geen blik meer waardig. Hij vertrok en die nacht deed hij een poging om op het kerkhof te slapen. Niemand die irritant deed of hem Florian kon noemen of politie die hem achterna zat vanwege de schande niet te bestaan, en misschien kon hij een geest vragen hoe het was om dood te zijn.



Geesten waren er die nacht.
"Eindelijk... Na zevenendertig jaar ronddolen over de wereld...Ik voel het...Ik heb mijn familie teruggevonden..." prevelde een doorschijnende magenta gedaante. Vanwege de plotse wind werd Faroald wakker.
"Een geest! Schitterend!"


De geest zag de jongeman.
"Dat goudkleurige haar...Het haar van Jaeda...Mijn Jaeda... En je neus lijkt zo op die van mijn kleine Bianca..."
Faroald kreeg een onbehaaglijk gevoel toen hij die namen hoorde. De geest deed intussen een rekensommetje.
"Ben... jij... een kleinzoon.... van mij?"
Ook had hij wel eens iets opgevangen over de slechte grootvader zijn reputatie. Hij knikte...
"Een... tovenaar?"
Hij knikte nogmaals.
"Ik heb in het hiernamaals nog leuke dingen geleerd...Waaronder de manier waarop Alice me de eerste keer per ongeluk doodde... Wil je ze leren? Ik zou graag alles doorgeven aan de volgende generatie..."



Faroald knikte nogmaals, steeds enthousiaster. Misschien had hij toch nog een reden om te bestaan.

En zo begonnen de geest en de kloon als oefening te duelleren.





Ik heb Jules' graf meegenomen uit Moonlight Falls anno deel 21 G2, en had het in een hoekje van het kerkhof tussen onkruid gedropt. Het was compleet toeval dat Jules juist die nacht ronddoolde, maar damn, wat komt het mooi uit...

[Queenofmyownfantasy]

Omg waarom merkte ik 5 dagen na posten pas dat ik de titel was vergeten in de post zelf

[Queenofmyownfantasy]

Korter(ER) deeltje

Wat voorafging

Er is duidelijk iets niet pluis: het lijkt wel alsof er twee Florian's rondlopen - de flamboyante artiest Florian zoals iedereen die kent, en een slordige jongeman die de hele tijd anderen mishandelt. Terwijl Florian zich voorbereidt op de baby met de gedachte dat, als het iedereen hun kind is, Charlotte écht iets serieus heeft uitgespookt wordt dat geconcludeerd. Florian heeft - puur toeval - een dubbelganger. Maar is het wel puur toeval? Maar wie zou er dát nu doen?

Tijdens haar zwangerschap blijft Charlotte herinneringen oprakelen aan de serieuze fout die ze heeft begaan. Een impulsieve, slecht gemaakte beslissing; zodra ze de kans kreeg, kloonde ze Florian. Maar de kloon houdt evenmin van haar en is vooral kwaad en gefrustreerd vanwege de doeleinden waarvoor hij ter wereld is gebracht. De kloon, die zichzelf koppig Faroald noemt, en Charlotte zijn aartsvijanden maar toch intens afhankelijk van elkaar, wat een tumultueuze, toxische relatie tot stand brengt. Terwijl Charlotte hun chaotisch verkregen kind afdoet als dat van Florian ziet Faroald het nut van zijn leven niet meer in, want hij kan geen kant uit.

Wanneer hij op het kerkhof een oude bekende tegenkomt, beginnen er nieuwe plannen te broeien.

► Laat Spoiler zien

Deel 13: Gabi :)

Zodra Charlotte weg was ging Florian meteen naar Gabriella toe en staarde de baby verwonderd aan. Ze had Charlotte's donkere haar, en uiteraard de bleke huid die beide ouders hebben, maar Florian bespeurde toch wel een gelijkenis met zichzelf. Voor de rest was ze vooral nog zeer klein; haar torso niet veel groter dan Florian's hand. Doordat het allemaal zo ongepland was kon Florian nog steeds niet goed geloven dat die een dochtertje had, maar liefde was er onmiddellijk.



Zoals de meeste kindjes op die leeftijd sliep Gabriella'tje in het begin vooral zeer veel. Overal. Vaak viel ze in slaap in Florian's armen en dan kon die plots geen kant meer uit, maar ze was wel een makkelijk kind, wat aangenaam was voor een alleenstaande ouder.


Florian stond steeds paraat om Gabi al de aandacht te geven die ze nodig had, en bleef het grootste deel van de tijd thuis; dat shows nog wat uitgesteld werden tot dat Gabriella iets ouder was, was dan maar zo. Maar het ging het duo best goed.


Van Charlotte hoorde Florian verdacht weinig. Eigenlijk had die verwacht dat ze elke dag aan de deur ging smeken om Gabi te zien, maar hen ruimte geven om een goeie indruk te maken terwijl ze uithuilde bij Conall en hem er dan op af sturen paste ook bij dat kreng.
Dus waren ze met hun tweetjes.


Maar net zoals Florian's zelfvertrouwen om met Gabi buiten te komen groeide, groeide ook Charlotte's zelfvertrouwen terug. Naarmate de tijd vorderde kwamen ze elkaar wel eens tegen, onvermijdelijk als buren. Wat volgde was doorgaans een stomme opmerking van Charlotte. Meestal werd ze genegeerd, maar soms volgde er een kortaf antwoord.

"Is het niet te warm voor die outfit?"
"Voor ons is vijftien graden nog warm. Voor een baby niet, en het is schattig."


"Kom Gabi, we gaan weg bij die gestoorde gemene vrouw." voegde die er nog aan toe en vervolgde de weg.
Als het van Florian afhing, had Gabriella geen moeder; hoogstens een gestoord kreng van een draagmoeder.


Af en toe werd er nog wel eens iets gezegd over die tovenaar-zwerver die zo goed op Florian leek, maar iedereen had intussen geconcludeerd dat dat puur toeval was; die man zag er best wel anders uit en daarbij, op momenten dat hij gesignaleerd was in een hotelkamer met een of andere getrouwde vrouw of ongure spreuken oefenend op onschuldige winkeliers, was Florian elders gezien; rondwandelend met Gabi als de perfect gemanierde, gedisciplineerde alleenstaande ouder dat die was.




"Gabi, kijk eens wat een leuke speeltuin! Over een paar jaar kun je hier ook op spelen." zei die tegen de baby toen ze de karaokebar naderden. Florian probeerde al een tijdje om daar een optreden te bemachtigen, maar eerst was die nog niet goed genoeg, toen was er al het drama en de slechte reputatie en nu zou die achterlijke manager wel zeggen dat die iemand die elk moment naar huis kan gaan omdat oma de baby niet in slaap krijgt, niet vertrouwt.



...En inderdaad. "Hoezo mag ik hier niet optreden?"
"Omdat ik wil dat een optreden doorgaat. Ik verspil mijn tijd niet aan artiesten die een babybedje hebben staan in de coulissen en meteen vertrekken zodra hun baby een griepje heeft. Je kan een carrière of een kind hebben, niet beide. Er zijn al genoeg mensen in de wereld."
Florian wou er tegenin gaan, verduidelijken dat het allemaal ongepland was en dat Gabriella onder diens hoede was juist een teken was van verantwoordelijkheid, maar die kinderhatende vent zou toch niet luisteren.


Bree was er per toeval*. Florian groette haar en begon te praten over Gabriella, dat alles goed ging, niks aan de hand; maar Bree zag er doorheen. "Je weet toch dat je ons altijd mag bellen om op haar te passen? Je bent nog zo jong en ambitieus, ik wil niet dat je alles opgeeft voor haar. Zelfs als je op tour wilt, een paar weken bij haar oma's logeren zal ze wel niet erg vinden. We hebben de oude bedjes van jou en Fuchsia nog wel ergens staan."

*idk wat een socially awkward sim als Bree de hele tijd in een karaokebar doet, ze houdt écht van zingen I guess.


"Ik zal het overwegen."
"Niks overwegen. De volgende keer dat je ergens heen wilt, wil uitgaan, een hele dag audities wil doen, maakt niet uit, je belt ons. Bianca liet tante Alice en je oma ook vaak voor Demi zorgen. Ik begrijp waarom je niet wilt dat Charlotte in de buurt komt, maar je staat er echt niet alleen voor. Je hebt een grote familie."


Voor Bree ging knikte Florian nog. Die besefte zelf ook wel dat alles vlot ging enkel en alleen omdat Gabriella een zeer makkelijk kind was. En buiten komen kwam er inderdaad zelden van. Andere mensen van hun leeftijd werkten veel of gingen uit, terwijl Florian terend op spaargeld van een rijke familie hele dagen voor een kindje zorgde dat op geen enkel tienjarenplan had gestaan.


En zoals voorspeld begon Charlotte's vermoedde strategie waarheid te worden.
"Ah, hier ben je." Zei Conall op een dag. De deur stond open en hij was gewoon Florian's lege woonkamer ingewandeld, en hoorde toen geluid in de badkamer.
"Gabi heeft een grote stinky gedaan. Ze was helemaal vuil."
"Over Gabi gesproken, kan Charlotte haar eens zien? Ze is al zo veranderd, en Charlotte blijft haar moeder."


"Gabi is een zeer makkelijk kind en ik wil niet dat ze op haar psychopatische moeder gaat lijken. En waarom stuurt ze jou? Durft ze zelf niet te komen dus ze stuurt haar ober eropaf?"
"...Ze is mijn vriendin. Ze houdt van me."
"En ik ben familie van je die waarschijnlijk wekenlang is gedrogeerd door die birch."
Conall haalde zijn schouders op en ging terug weg. Er viel niet met Florian te praten.


Voor Florian was het korte gesprek met Conall snel vergeten. Die vervolgde gewoon de dag; Gabi instoppen, koken, wat sporten, wat videogames spelen.

Op de benedenverdieping ging het er anders aan toe.



Conall zuchtte toen hij merkte dat Charlotte er weer in geslaagd was de douche kapot te krijgen. Gebeurde verdacht vaak de laatste tijd, en tegelijk zag hij ook blauwe plekken en wonden op haar handen, voeten en benen. Waarschijnlijk had ze weer een woedeaanval gehad en de kraan en doucheslang waren de slachtoffers.



Uiteraard wist Conall dat Florian gelijk had: Charlotte mankeerde een kist vol schroeven en was een gevaar in de buurt van haar vreemd verkregen baby. Maar op andere momenten was ze zo lief en beminnend en ze gaf oprecht om hem. Ze was gebroken, maar hij ook.

Tijdens het repareren van de douche had hij haar horen thuiskomen. Goed nieuws had hij onmiddellijk verteld, maar er was geen goed nieuws. "Ik mag Gabriella dus echt nog steeds niet zien? Enkel vanop een afstandje in de hal?"


"Je gaat Florian's vertrouwen echt niet zo snel terugwinnen. Maar alles lijkt goed te gaan met Gabi. Florian doet het goed. Die is zeer verantwoordelijk en verzorgend. Heb je trouwens een nieuwe hobby?"


Conall keek naar het schilderijtje achter haar.
"Je hebt natuurlijk al lang je creatieve bezigheden. Met al de graffiti op je muren. Die is best goed, maar ik begrijp dat acrylverf een andere medium is." Charlotte keek hem even vragend aan, waarop Conall hetzelfde deed. "Je weet wel, de graffiti op je muren? Toen ik op bezoek kwam toen je zwanger was, was er regelmatig iets nieuw. Ik wou er iets op zeggen omdat ik me inbeeldde dat die spuitbusgassen niet goed waren voor Gabi, maar je leek al zo prikkelbaar..."
"Oh, oh ja. Graffiti. Deed ik vaak toen. Dat deed ik." Begon Charlotte snel te knikken.

Gelukkig was Conall niet de meest intelligente en opmerkzame Pistache. Goedgelovig en bang haar te verliezen, ongeacht hoe onstabiel en raar ze was, kuste hij haar snel nog eens. Charlotte moest voorlopig niet vrezen dat hij alles ging ontdekken én ze had ook iemand die Gabi in de gaten kon houden voor haar; perfect.


Florian ging intussen vaker in op het voorstel van de oma's. Het thuiszitten begon hen inderdaad tegen te steken, zelfs met de schattige lieve Gabi in de buurt.

"Ga maar naar dat festivalletje in het park. Ik pas op Gabi, zoals afgesproken. Je zit al genoeg thuis. Wat doe je zelfs de hele tijd? Gabi slaapt zo veel."
"Nu ja, soms wat make-up gurus bingewatchen. Oefenen voor onbestaande shows. Over websites scrollen om schattige kleertjes voor Gabi te bestellen."


"Hmm, ok... Zie ik... Wel voorzichtig zijn als je alleen bent. Een tijdje geleden kwam ik jeweetwel terug tegen. Wat een engerd is dat. Lijkt bangelijk goed op je qua gezichtstrekken maar een erg gemene kerel. Ik stelde hem gewoon een paar simpele vragen en plots kreeg ik een ijsbalspreuk over me."



"Damn, die is hier nog steeds? Bedankt voor de waarschuwing. Hopelijk doet die niet te veel mensen schade aan... Ben ik blij dat hij er toch anders uitziet, of ik mocht terug horen wat voor mensenmishandelaar ik ben."

"Ja, nog mijn excuses daarvoor...Ik weet nu dat jij dat nooit was. Maar moest je niet vertrekken?"
Florian begon zich haastig klaar te maken terwijl Bianca op het baby'tje afging voor quality time met "haar kleinkind".


Het festivalletje was in het vertrouwde park. Er waren niet veel toeschouwers, maar dat hoefde ook niet. Florian moest terug wat aan optreden wennen en dat zou hen enkel stress bezorgen, bovenop de stress omdat Gabi bij oma was in de plaats van vlakbij.


Maar de vrije tijd voor zichzelf was wel leuk: Florian genoot ervan.


Florian maakte aanstalten om naar huis te gaan toen die telefoon kreeg. Het was een internationaal nummer.
"Hallo, met Florian Pistache, met wie spreek ik?"
"Eindelijk! En je klinkt zelfs vriendelijk! Sorry voor wat er vorige winter gebeurde-"
Er klonk iets vaag bekend in de stem, maar het was niet helemaal traceerbaar.

"Wat bedoel je? Met wie spreek ik?"
"Oeps, ik dacht dat je mijn stem zou herkennen, dit is -"
"WAT DOE JIJ AAN ONZE TELEFOON? MAAK DAT JE WEG KOMT! Met jonge kerels zoals jij heb je toch enkel miserie!" Onderbrak een bazige vrouwenstem.


"Sorry, maar met wie sprak ik? Mevrouw, wie was dat?"
Er werd afgelegd en Florian bleef ontdaan achter. Dat was het vreemdste telefoongesprek ooit.


Terwijl die nadacht over het rare telefoontje ging Florian naar huis. Bianca was nog in de woonkamer en leek iets te willen zeggen, maar ze werd genegeerd. In gedachten verzonken ging Florian op automatische piloot naar Gabriella's bedje.
"Conall? Wat doe jij hier?" vroeg die meteen toen hij de bekende gestalte bij het bedje zag.
"Je moeder liet me binnen, ik wou met haar bijpraten en toen ik Gabi hoorde huilen ging ik kijken..."


Ze gingen terug de kamer uit en toen stelde Conall de vraag die Florian reeds verwachtte. "Mag Charlotte Gabi eens zien? Voor een halfuurtje ofzo? Met jou erbij? Het blijft haar kind en ze is er echt onderdoor aan het gaan, je weet wel hoe ze een bar heeft, daar hangt ze de hele tijd rond...En het is zijn geen mocktails."
Conall berouwde meteen de laatste zin.


"Ik ga een verslaafde psychopaat echt niet in de buurt van mijn kind laten komen. Waarom kan je maar niet inzien wat voor een kreng ze is...?"
"Het gaat zo erg met haar enkel omdat ze afziet, en je geeft haar geen kans om beter te worden."

"Ze heeft je echt kunnen wijsmaken dat ze van je houdt, hu? Ik heb dit al gezegd, maar ter herinnering: Toen ik hier juiste woonde en je op bezoek kwam, vlak daarna kwam zij. Ik gaf haar een rondleiding en plots begon ze te zeggen hoe schitterend ik ben en alle geobsedeerde BS. Ze vertelde me ook dat ze je een domme, saaie, rare kerel vindt. Maar ze heeft wel een bondgenoot en klusjesman aan je en je blijft een Pistache...
Ik heb bijna medelijden met je, zo misleid worden."


"Je ziet het verkeerd, ze is echt lief en slim en leuk met momenten, ze kan goed koken, heeft veel creatieve hobby's..." Begon Conall verder uit te leggen, maar voor Florian bevestigde het slechts wat die al dacht.
"Ze is duidelijk in haar plan geslaagd. Krijgt ze geen tovenaar te pakken, gaat ze maar voor een weerwolf. Je bent slechts de tweede keuze van een gestoord mens."


Conall was erg geduldig en begripvol, maar nog langer bemiddelaar spelen lukte niet. Florian was vastberaden om nooit in te zien dat Charlotte berouw heeft van haar daden, en ging zelfs zo ver om telkens opnieuw zijn eigen intelligentie en mensenkennis te beledigen.

"STOP HET! Ik hou van Charlotte, en zij van mij. Het maakt met niet uit dat ik een tweede keuze ben - IK BEN EEN KEUZE! Ik ben niet slechts de gevaarlijke enge rare Conall, ik ben gelukkig met haar! Gelukkiger dan jij ooit gaat zijn met je onmogelijke dromen en koppigheid!"


Vervolgens stampte Conall weg en veroorzaakte bijna een aardbeving met hoe hard hij de deur dichtsloeg.
Bianca had heel de ruzie gevolgd en kwam bij haar kind staan.
"Ik begrijp dat je Charlotte niet in de buurt van Gabi wilt, maar was dat nu echt nodig? Conall is zo lief en behulpzaam en heeft niks misdaan, en nu is hij woedend. Hij wilt gewoon goed doen voor iedereen."
"Sommige mensen verdienen het niet dat er goed voor hen wordt gedaan. Charlotte is een gestoorde crimineel en Gabi is het bewijs."
Bianca zuchtte en ging ook naar huis.

"Het is ik en jij tegen de wereld." Zei Florian vervolgens nog tegen Gabi. Het liefste en schattigste bewijs van een misdaad ooit.

[Queenofmyownfantasy]

Nieuw deeltje dan maar posten, tussen de vorige twee zat er wat meer tijd omdat ik op citytrip was, maar had daarvoor wel vrij veel materiaal gemaakt (deze afbeeldingen zijn van vorige week donderdag) ik apprecieer nog steeds feedback btw, je mag zelfs zeggen als het slecht is

Wat voorafging

Florian zorgt goed voor kleine Gabi, maar hun omgeving vindt het onredelijk dat die de zorg voor haar nu helemaal op zich neemt, en Florian geeft toe dat die wel wat hulp kan gebruiken, hulp die oma Bree en Bianca maar al te graag geven. Als beginnende twintiger plots een baby hebben is namelijk niet bepaald bevorderend voor een carrière of het liefdesleven.

Charlotte wilt Gabriella graag vaker zien, iets wat ze voorlopig enkel doet als ze Florian en Gabi per toeval tegenkomt in de hal. Florian weigert uiteraard, waardoor Conall steeds vaker als bemiddelaar optreed, iets wat Florian heel erg begint te irriteren; er vallen harde woorden.

Tegelijk gebeuren er ook nog andere dingen. Florian's tot nu toe voor hen onbekende kloon Faroald blijft dingen uitsteken, maar niemand trekt er zich nog iets van aan; het is duidelijk dat die twee niks met elkaar te maken hebben, het is puur toeval... (Yeah sure)... Maar met wat heeft dat rare telefoontje dat Florian op een dag krijgt te maken?

► Laat Spoiler zien

Deel 14: Dates

Gabriella was een fleurig kind dat snel leerde. Vooraleer Florian het wist kroop ze rond, brabbelde vele woordjes die vaag op "papa" leken en even later begon ze zelfs pogingen te doen om te wandelen en zich aan alle meubelen op te trekken. Zo vlogen de maanden voorbij, een rustige maar ook hectische tijd waarin de focus slechts lag op één klein meisje dat recent haar eerste verjaardag had gevierd.



Ook werd het alsmaar duidelijker hoezeer ze op hen leek: het enige wat ze van Charlotte leek te hebben was het donkere haar. Na haar eerste volledige lente en zomer kwamen er de gekende sproetjes naar boven. Haar haar krulde wat en de ondefinieerbare grijze ogen evolueerden tot Florian's lichtgroen


Gabriella leek altijd gelukkig, en wanneer Florian ergens heen moest stonden de oma's paraat. Het duo bleef het goed doen.



Of toch min of meer. Ondanks de constante aanwezigheid van de goedlachse peuter kon Florian niet ontkennen dat die zich eenzaam voelde en ook bleef tobben over het rare telefoontje. De stem had vaag bekend geklonken, en had iets gezegd over wat toen de vorige zeer hectische winter gebeurd was, en klonk zo...Wanhopig. Maar er was niks aan te doen.

Florian was regelmatig voor hun laptop te vinden, waarop die afwisselend datingsites afstruinde alsook een zoveelste poging deed om het telefoonnummer op te zoeken; dat nummer stond in hun geheugen gegrift, maar beide bezigheden leverden weinig of geen resultaat op.



Charlotte vervolgde haar strategie om Florian " per toeval " met Gabriella tegen te komen in de hal, maar dat verminderde en Florian hoorde haar wel eens iets mompelen dat ze het niet leuk vond hoe Gabi op hen leek, wat hen verraste. Was een mini-Florian niet juist wat ze wou?

Flo hoorde ook van Conall weinig. Hoe ongeloofwaardig die het ook vond, hij leek oprecht gelukkig met Charlotte. Na hun ruzie negeerden ze elkaar in de hal, en het meeste hoorde Florian via Bianca, die altijd een goede relatie had met haar neefje.


Wat Bianca hen niet vertelde is dat Conall bijna altijd praatte over hoe het met Charlotte was. Want ondanks haar nieuwe terughoudendheid zat ze er wel degelijk nog steeds mee dat ze Gabriella zelden zag, zeker nú.
"Is er iets?" vroeg Conall aan zijn vriendin toen hij opmerkte dat ze zeer stil was op een ochtend.
"Hmm..."
"Zit je er nog steeds mee dat we niet waren uitgenodigd op Gabi's verjaardagsfeestje? Wat had je dan verwacht?"
Charlotte haalde haar schouders op. "Ik had gehoopt dat de wonde al wat was geheeld. Ik heb nooit gewild dat het allemaal zo zou lopen."



"Ugh, Charlie toch...Dat wéét ik, en ik denk dat Flo's mama's ook wel ergens medelijden met je hebben. Maar Florian is nu eenmaal hoe die is. We kunnen er misschien een toffe dag van maken? Er zijn wat activiteiten in het park bij de bossen. Om het begin van de herfst te vieren enzo."
Charlotte knikte zacht en gebaarde naar hem dichterbij te komen. "Eerst dit." fluisterde ze hem toe, wat Conall altijd enthousiast beantwoordde.


Die dag was niet geheel zonder zorgen. Ze deden een wedstrijdje taarteten waarbij Charlotte halverwege moest stoppen vanwege misselijkheid en een bezoekje aan het spookhuis was niet zonder gevolgen; als ijle grijze geest kwam Conall terug naar buiten gezweefd.


Charlotte schrok toen ze hem zag. "Dit is waarom ik daar niet wou ingaan!"
"Het is maar tijdelijk, het is een zwak elixer dan binnenkort weer uitwerkt. Ik vind het zorgwekkender dat de eigenaar van het spookhuis toegang heeft tot dat elixer, het doet je nadenken over wie en wat er allemaal dingen uitspoken met die dingen. Ik wist niet dat mensen buiten mijn familie en anderen uit Moonlight Falls er verstand van hebben, gelukkig houden we ze goed bij."

Charlotte zei niks en kauwde verder op een nieuwe poging om voedsel binnen te houden. Ze besefte plots dat ze het hem ooit zou moeten zeggen, Conall zou niet eeuwig geduldig en begripvol zijn. Maar Faroald leek van de aardbodem verdwenen en de status quo in verband met Gabriella was tolereerbaar, dus het leek voorlopig irrelevant.


Zoals Conall zei veranderde hij later op de dag terug in zijn normale zelf. Ondanks het geest-zijn hem niet stoorde was het toch aangenaam om Charlotte terug deftig vast te pakken. Ze hadden een leuke dag gehad, op Charlotte's vlagen van misselijkheid na.



"Ik ga nog eens in het spookhuis om de plek met het elixer van wat dichterbij te bekijken, kom je mee? Ik bescherm je wel."
"Sorryikmoetterugovergeven." Stamelde Charlotte vooraleer ze opnieuw naar de toiletten liep. Dat het misschien niet de taart was vond ze eigenlijk niet erg, maar Conall misschien wel.


Maar wat er zich exact bij hun onderburen afspeelde wist Florian dus niet. Die trainde voor shows, soms op alternatieve manieren. Of deed opnieuw een poging om datingsites te tolereren, maar daar vond die niks aan, en begreep niet hoe mensen een goeie eerste indruk konden krijgen van oppervlakkige foto's en een slechte tekst. Er kon toch nooit een oprechte connectie zijn op die manier.




En dan was het terug naar Gabi. Florian probeerde haar haar eerste wankele stapjes te doen verbeteren
"Komaan Gabi, wandelen!"


"Pwapa?"
"Ja, kom naar mij."
"Abwbababa."


"Kom naar mij. Je kunt het. Kom naar papa!"


Na de zoveelste smeekbede begon ze toch te wandelen en viel neer in Florian's armen, die haar meteen met veel trots te lucht ingooide en haar prees.


"Ik wist wel dat je het kunt! Nooit iemand je laten wijsmaken dat je iets niet kunt, ok? Wij Pistaches zijn sterk!"
Het kindje schaterde het uit. Als de persoon die de hele tijd over haar waakte het zei, moest het wel kloppen.


Die zwaaide ook de hele tijd met zo'n raar stokje rond, vaak opvallend in haar buurt. Maar dat interesseerde haar niet; ze speelde braaf verder met haar speelgoed, dat altijd mooi dezelfde hoeveelheid en zichtbaar bleef.



Misschien zou Charlotte wel andere bovennatuurlijke kindjes krijgen; vanwege de angst het aan Conall te vertellen durfde ze het eerst niet te geloven, maar haar vermoeden werd steeds sterker.
"Jij wilt geen wafel zeker? Misschien moet je toch eens naar de dokter gaan voor die misselijkheid en vermoeidheid."
"Ik weet waarom ik me zo voel," zei ze kortaf, "Ik ben zwanger." voegde ze er dan nog sneller aan toe.


De ongemakkelijke stilte die dan volgde werd doorbroken door het vallende bord. "Hoezo? We waren altijd voorzichtig? Jij neemt de pil?"
"Tja...Toch..."
"Ik wil geen kinderen. We hebben het hier al over gehad."
"Maar waarom niet? Je zou toch een goeie vader zijn?"


"Ik wil gewoon niet dat de baby zoals...Mij is. Goh, wat klink ik toch als mijn moeder..."
"Je bent al drieëndertig, was je dan echt van plan om nooit kinderen te krijgen? Daarbij, je moeder heeft me gezegd dat ze dolgraag kleinkinderen wilt. Liefst nog voor haar zestigste, dus de tijd dringt."
"Je hebt hier met mijn moeder over gepraat?"
"...Een beetje. Ze zou het zelfs niet erg vinden dat het weerwolfjes zijn, ik weet dat je jeugd niet schitterend was maar voor iedereen behalve jou is dat al lang vergeten."
"...Sorry, ik moet even nadenken."



Hij moest met iemand praten. Niet zijn eigen ouders; die zouden gewoon zeggen dat hij zich nergens zorgen over moest maken, ondanks dat zij verdorie de oorzaak zijn van zijn slechte zelfvertrouwen.

Misschien tante Bianca? Hij reed erheen en wou binnenkomen, maar toen zag hij dat Gabriella er logeerde. Om er dan over te beginnen dat Charlotte opnieuw zwanger is, even ongepland, zou zacht uitgedrukt ongemakkelijk zijn. Dus reed hij naar het woud.

*De beenknuffel is geen pose, lang leve de meer interacties mods van Thesweetsimmer :)



In de verte zag hij Florian op hun bezemsteel dezelfde richting uitgaan. Die wou hij niet zien, dus keerde hij al zuchtend terug om.
"Jij bent snel terug. Al nagedacht?"
"Hmmm..." was het enige dat hij uitte.
"Er is zelfs niks om over na te denken, het is gewoon een feit. Ik ben zwanger, van jou uiteraard. Of heeft Florian weer rare dingen over me gezegd?"

Conall antwoordde niet, maar bedacht zich dat hij misschien toch Florian had moeten volgen. Eerst zou hij een hele toespraak krijgen over hoe Charlotte hem wil verplichten bij haar te blijven met deze 'truc' en hoe ze een gestoord kreng is, maar dat zou hij er dan maar bijnemen. Hij was onder de indruk van hoe vlot het allemaal voor Florian ging tegenwoordig, wou hen vertellen hoe trots hij is. Want Florian deed het toch allemaal goed ondanks de rare omstandigheden.



De achterdochtigheid was inderdaad vervangen door bewondering wat af en toe een show opleverde, en Florian experimenteerde met nieuws trucs. Die had een rustig cafeetje opgezocht om wat te oefenen in de tuin en voor fooi te spelen.



Iets te rustig misschien; er was niemand op een random jongen na. Florian herkende hem niet, moest hier pas wonen, bedacht die zich. Toen Florian terug naar binnen ging begon hij te praten.
"Dat was cool, wat je deed, buiten. Jij bent toch die acrobaat? Ik heb je al op affiches gezien. Je staat er goed op."

Florian voelde zich gevleid. De affiches voor de comeback hadden hun werk gedaan. Toen gebeurde er iets dat die al helemaal niet verwachtte. "Je hebt waarschijnlijk wel een druk leven, maar ik woon hier nog maar pas en ken niet veel mensen. Kun je me wat rondleiden in het centrum? De lokale bars enzo?"

Florian moest grinniken; het was een klein dorp en de hoeveelheid jonge mensen én bars waren uiterst beperkt. Des te meer ging die maar al te graag in op het voorstel.


Vanwege het enthousiasme had Florian niet eens zijn naam gevraagd; dat kwam pas ter sprake toen ze naar het centrum vertrokken. Hij heette Gareth Alfredo*, van thuis weggevlucht vanwege slechte ervaringen met zijn eigen familie, die hij steevast gestoord noemde. Eindelijk iemand die hen misschien begreep.

*Achterneef-van-erfgenaam van oude simsfamilie, ik had hem en andere (achter)neven/nichten indertijd allemaal ergens te downloaden gezet als "spares" waardoor ik de bestanden nog gewoon op simfileshare had staan... Omdat ik zelf wat meer jongvolwassenen wou in het dorp heb ik er een paar van in het dorp gedropt, waaronder dus Gareth. Die familie spoorde inderdaad niet. Nog meer als deze.



Het was nog vroeg en de bar was vrij leeg. Florian trok meteen naar de dansvloer, maar Gareth bleef bij de bar hangen. "Kom dansen! Je durft zomaar lokale celebs aan te spreken, komaan, je bent niet verlegen!"
"Ik ben een verschrikkelijke danser."
"Niemand is een verschrikkelijke danser! Ik heb ooit intensief dansjes ingestudeerd voor een schoolbal."*

*zie deel G3.1


Florian bleef hun beste moves bovenhalen en spoorde telkens opnieuw Gareth aan om ook naar de dansvloer te komen, wat uiteindelijk lukte. "Ik zei toch dat je best goed danst!"
"Hmm...Ja... Maar niet zo goed als jou."
"Ik ben een acrobaat, mijn lichaam is een tempel en ik kan er veel dingen mee."
Het was absoluut niet dubbelzinnig bedoeld, Florian was simpelweg trots op hun conditie. Maar Gareth keek even vreemd op en danste dan niets zeggend verder.


Ze bleven dansen en wanneer de decibels het toelieten praatten ze ook. Het was voornamelijk Gareth die dit deed, aangezien hij maar al te graag vertelde over waar hij vandaan kwam en zijn "gestoorde" familie. "Ik ben geboren in de Caraïben, maar mijn roots liggen zowat overal...Er komt zowat alles voor in mijn familie. Dit zeg ik niet tegen iedereen, maar aangezien je zelf een tovenaar bent geloof je me misschien wel; als ik me niet vergis ben ik 1/64e alien, en ik heb ook wat tovenaarsbloed, en ook djinnbloed, van mijn grootvader..."


"Ik ben uiteraard slechts de saaie kerel die niks van speciale krachten heeft. Mijn oudere zus heeft die wel, die is een djinn en getrouwd met een zeemeerman...Onze achterneef. Het was allemaal nogal taboe indertijd, maar mijn achterneef is een of andere halfpaarse prins, ik veronderstel dat dat voor hen minder uitmaakt, maar hij bedroog wel zijn vrouw met mijn zus. Het is altijd drama in die hoek van de familie en ik dacht; hier wil ik niks meer mee te maken hebben."

Florian vond het inderdaad een tikkeltje ongeloofwaardig, maar was zeker bekend met drama en bovennatuurlijke elementen, dus liet de vermelding van aliens en zeemeerminprinsen aan zich voorbij gaan wanneer die gefascineerd luisterde. Of eerder keek, naar Gareth's lippen.


"Ik heb dorst van al dat praten, wil je ook iets om te drinken?" vroeg Gareth op het einde van zijn relaas. Florian knikte en volgde hem naar de bar. Toen Gareth zich even omdraaide deed Florian iets ongelooflijks impulsief. Was het door de sfeer? Het drinken? Het nieuwe maar toch bekende gevoel dat voor het eerst in jaren opdook dat Florian maar al te graag wou volgen? Geen idee. Maar plots waren hun lippen op de zijne.



Gareth leek het absoluut niet erg te vinden en keek hen speels aan. "Dat noem jij een kus? Dit is een kus." Met een draai die Florian niet verwachtte van iemand die "niet kan dansen" was die plots gevangen in een passionele omhelzing en Gareth boog over hen.


Ze waren toch al impulsief en snel. Toen Florian terug met beide voeten op de grond stond deed die een gedurfd voorstel, waar Gareth op inging.


Giechelend als tieners en af en toe een kus of omhelzing uitwisselend wandelden ze naar Florian thuis, waar wat in de bar was begonnen simpelweg verder ging.


Maar toen Gareth zijn schoenen wou uitdoen keek hij rond, en...Merkte het een en ander op. "Waarom staat het hier vol kinderspullen?" vroeg hij terwijl de woonkamer rondwandelde.
"Ehh...Die zijn van mijn dochtertje... Ik dacht dat je dat wist." Bekende Florian.


"Heeft een dochtertje" is iets dat uiteraard niet op de affiche van een acrobatieshow staat. Gareth keek Florian ongelovig aan.
"Jij? Een kind? Je weet toch hoe die gemaakt worden? Ik bedoel, sorry maar jij bent letterlijk de gayest gay die ik ooit heb ontmoet."


"De DNA-test zegt het, en ze lijkt heel erg op mij. Ik denk dat haar gestoorde moeder iets met me heeft uitgespookt maar heb nooit iets kunnen bewijzen, erg frustrerend. Ik heb toen zelfs mijn elixerkast nagekeken, rondgevraagd...Maar niemand wist meer te zeggen dan "tja, gek meisje"... Zeer vervelende situatie, maar het is nu zo en ik hou van Gabi, hoe ze ook is ontstaan."


Maar het kwaad was al geschied; Gareth keek hun met walging aan. "Laat maar, ik ben hierheen verhuist om aan mijn eigen mentaal onstabiele familie te ontsnappen, niet om bij een andere te voegen."
"Maar Gareth, wacht..."
"BYE!"

Florian keek teleurgesteld toen die Gareth zag weggaan en de deur hard achter zich dichtslaan, en kroop tegen alle verwachtingen in eenzaam in bed, weeral.



Enkele opmerkingen:

1.Veel van Gareth's flirterige gedrag is compleet autonomisch, ik controleer hem niet, telkens ik Florian een romantische interactie liet doen deed die er meteen 4 terug
2. Conall en Charlotte deden autonomisch kindje proberen te maken. Ik wou dat op de lange termijn wel laten gebeuren, maar goed, nu dan toch al
3. Het is misschien al opgevallen dat ik (probeer) naar Florian te referen met die/hun voornaamwoorden. Waar dat niet zo is is het een foutje. Flo zit namelijk al een hele tijd als non-binair in mijn hoofd, maar ik deed daar niks mee omdat de nederlandstalige genderneutrale voornaamwoorden om eerlijk te zijn op niks trekken en in tekst veel minder hanteerbaar zijn dan het Engelse they/them (waar ik intussen helemaal aan gewend ben), maar ik dacht, f dat, get over it.