The Magical Pistaches G3 hfdst 40.2: Een Turbulente Augustus

[Cloedien]

Hi, ik ben wat laat met reageren. Je dagboek heeft al veel hoofdstukken die ik graag wil langslopen, maar kost mij wat tijd. Mijn plan is om rustig aan de achterstand bij te werken. Dus mogelijk worden de vragen die ik stel alsnog in een deel erna gewoon beantwoord.

Hier zijn mijn reacties voor de eerste paar delen:

Wat een interessant achtergrondverhaal. Daar is zo te zien veel gebeurd. Ik ben benieuwd wat er komen gaat.

Deel 13:
Dat weerwolvenbrouwsel komt vast ergens voor van pas. Ik ben benieuwd.
De screen van Conall die 's nachts wakker werd is wel erg schattig. Dat pruillipje! Wel gek dat zijn ogen ineens geel licht geven. Dat moet nader onderzocht worden. Of eigenlijk hem beter in de gaten houden was ook al voldoende. Dat zal wel een shock zijn geweest.
Wat ik eigenlijk nog wel verdacht vind is de punt-oren van Alexander. Als hij en de generaties voor hem alleen maar gewoon mensen waren, hoe kan hij dan die oren hebben gekregen?

Interessant dat Bianca tijdens de uni voor zich kon houden dat ze een heks is. Wel jammer dat ze dan eigenlijk zo tegen Liz heeft gelogen. 

Deel 14:
Hmmm, als er niks tussen Bianca en Alexander is gebeurd, waarom voelt ze zich dan misselijk? Of is het door de drank van gisteren?

Leuk dat Bianca weer terug naar de universiteit wil om haar studie verder op te pakken. Een goed excuus om er inderdaad even tussenuit te gaan.

Ik snap het niet helemaal. Wie heeft nou het weerwolven-gen? Is dat Jaeda of Alexander? Aha, Jaeda dus. Dat is interessant. Ik kan me voorstellen dat Alexander boos is dat Jaeda dit voor zijn gezin heeft verzwegen, maar meteen aan de hele wereld vertellen hoe het zit lijkt mij wel overdreven. We gaan vast wel zien hoe dit verder loopt.

Oei, een ongewenste zwangerschap. Jammer dat ze nu niet naar de universiteit kan. Zou het gevolgen hebben dat Bianca nu veel drinkt.

Conall stiekem een gewoon mensje of tovenaar laten maken, terwijl moeder van niks weet lijkt mij ook niet heel verstandig. Wat een gekke situaties allemaal.

[Queenofmyownfantasy]

ooooohhhh!!!!!!! een comment


Ik moet even zelf terugkijken hoor!

1) De puntoren van alexander zijn voor mezelf ook een mysterie! Daarom dat ik ze zo vermelde. Ik heb/had (intussen verwijderd omdat het een mogelijke oorzaak is van wat lag en ik een potentieel alternatief heb gevonden) Nraas storyprogression, en één van de opties daar ergens is "genetische mutaties", wat denk ik de oorzaak is van zijn oren. Ik heb zijn ouders (Mike en Annie Nix) gecheckt en die hebben normale mensenoortjes. Ik heb Alexander sowieso wel een tikkeltje plastische chirurgie gegeven, maar wou hem vooral voor alice omdat hij de eigenschappen "goed" maar ook "kwaadaardig" en "snel aangebrand" heeft, wat me ideeën gaf om er een hypocriete leugenachtige fake nice kwal met woedeuitbarstingen van te maken

2) er zijn veel ongebruikte afbeeldingen... Niet alles wat er gebeurd word onmiddelijk in chronologische volgorde weergegeven

3) Yup, Jaeda heeft het weerwolven gen. Met de "supernatural babies" mod was conall eigenlijk geboren als zeemeersim, maar dat vond ik dus écht niet bij die wereld passen en toen bedacht ik me dat Jaeda "oorspronkelijk" een weerwolf is (soort van, via via, in mijn hoofd, doordat ze een telg is van een weerwolvenfamilie waarmee ik een 2015 speelde en die ik heb bijgehouden in de simbin) en toen begonnen mijn gedachten overuren te maken:


4) ja... als toch wel een beetje depri negentienjarige onverwacht een baby krijgen is misschien niet het beste voor de algemene ontwikkeling van zowat iedereen involved.

anyway, nog veel leesplezier goed dat ik alles in spoilers heb geplaatst! Er staan je nog een paar interessante verwikkelingen te wachten

[Queenofmyownfantasy]

Deel 24! Titel ga ik niet in topictitel zetten vanwege spoilers.

Het is een emotioneel gevalletje.
Also, ik heb een nieuwe belichtingsmod en had enorm veel landschapsafbeeldingen
Wat voorafging:


Bianca is in de war doordat Bree wegliep, en begint aan zichzelf te twijfelen. Dit wordt versterkt als het blijkt dat basically heel de stad al afweet van haar "relatie" met Matthew. Bang dat Bree hier ook van heeft gehoord en zich uiteraard verraden voelt, gaat ze naar Matthew om hem duidelijk te maken dat ze geen relatie hebben.

Matthew overweldigt haar echter met aanlokkelijke voorstellen: met zijn invloed heeft hij ervoor gezorgd dat ze van de ene op de andere dag succesvol kan worden in de filmwereld - iets dat ze best zou zien zitten, moest haar privéleven niet zo'n chaos zijn. Matthew begrijpt haar twijfel niet, veronderstellend dat ze naar Bridgeport is gegaan om de beroemdheid na te jagen. Ze gaat op zijn voorstel om minstens een reclamespotje te doen in, maar vermijdt hem de rest van de tijd. De anders zo zelfzekere man twijfelt daardoor aan zichzelf waardoor Bianca genoodzaakt is hem te vertellen dat haar voornaamste reden waarom ze naar Bridgeport ging is om iemand op te zoeken.

Na het reclamespotje, dat goed ging, heeft Bianca geen zin om terug naar Matthew's huis te gaan en ze dwaalt door de stad. In een park komt ze warempel weer Bree tegen - die haar zowel blijkt te vermijden als te zoeken. Wanneer Bree uiteindelijk toch wegrent begint Bianca haar haastig te achtervolgen. Ze vind Bree's woonplaats en is geschokt. Bree woont in een van de armzaligste appartementjes van de stad en "betrapt" vertelt meer over haar moeilijke achtergrond. Bree geeft ook toe dat ze Bianca vermeed toen ze haar de dag voordien zag vanwege de schaamte, en angst omdat ze nu een relatie met Matthew zou hebben.

Bianca maakt duidelijk dat Matthew een fout was, en overtuigt Bree om met haar mee uit te gaan.

► Laat Spoiler zien

Deel 24: Breeca


"Zie je wel? Ik zei toch dat ik je binnen zou krijgen."
"Hmm... Zo zien de fancy lounges hier er dus uit. Ik zie ze normaal enkel vanaf de buitenkant."
"Zeg nu niet dat je al jaren hier elk moment kan binnenwandelen en dat nooit heb gedaan."
"Ik ben nu eenmaal een nobody." klonk ze verlegen.



Bianca, helemaal in haar element, ging meteen op de bar af en bestelde drankjes voor zichzelf en Bree. Deze uitgaansgelegenheden waren een grote upgrade tegenover de kotfeestjes op de universiteitscampus en de bejaarde bars in Moonlight Falls.


Terwijl Bianca gefascineerd toekeek hoe de cocktails werden gemaakt stond Bree verdwaald rond te staren. Ze begreep niet helemaal waarom ze had toegezegd, vooral voor iets als dit; konden ze niet naar de film gaan, of iets anders dat wat minder...Publiek is?

Het ontbrak er nog aan dat even later Matthew de lounge binnenwandelde. Hij spotte Bianca en haar onbekende vriendin meteen en de anders zo spontane, charismatische acteur staarde even verdwaald rond de ruimte als Bree zelf.

"... Waar ken je Bianca van?"
"De universiteit."
"Oh, ze vond het waarschijnlijk leuk om een oude vriendin tegen te komen in deze stad."


"Ze kan dat waarschijnlijk wel gebruiken. Ze vertelde me deze ochtend dat het nooit iets gaat worden tussen ons, omdat ze al een relatie heeft ofzoiets en daarom in deze stad is... Hopelijk vindt ze hem snel terug."

Verward keerde Bree zich om naar de bar. Ze ging het lijstje van de mensen af die Bianca kende, maar kon zich niemand anders voorstellen die in de buurt woonde én voor wie Bianca naar hier zou komen. Bianca had het over haar. Bianca had alles dat ze over haar wist bij elkaar verzameld, geconcludeerd dat ze hier woont, en naar Bridgeport gereisd voor haar.

Bianca zat intussen iets te eten. "Het is al zo'n drukke dag geweest dat ik mijn honger vergat, door jou te achtervolgen enzo." zei ze al lachend.
"Eh, ja... Je achtervolgde me de hele stad door."
"Ga jij ook iets bestellen om te eten? Het is happy hour." Vroeg de barvrouw.


"Geef me maar gewoon iets van je sterkste spul." mompelde Bree als antwoord.
Terug boordevol energie begon Bianca te dansen, op een manier die in Bree's ogen enkel Bianca kon. Ze wou dat ze weer de moed had van die ene avond drie maanden geleden, vlak voor Bianca in allerijl naar huis ging, geconsumeerd door de chaos in haar persoonlijke leven, met de veronderstelling dat ze elkaar toch nooit meer gingen zien; gescheiden door hun levensstijl, woonplaats, familie, maar toch ook zo veel gelijkenissen.

Ze dronk haar derde drankje ad fundum op en begaf zich naar de karaokemachine.


Haastig bladerde Bree door de karaokecatalogus, maar het zat vol uptempo popliedjes, toen kwam ze bij de musicalcategorie aan en kreeg ze een idee.

I'm trying to hold my breath
Let it stay this way
Can't let this moment end
You set off a dream in me
Getting louder now
Can you hear it echoing?


"Bree, wat doe je nu, dit is niks voor jou..." was Bianca's eerste gedachte, maar ze kon niks anders dan Bree vertederd aankijken toen er een een aanval van emotie en oprechtheid klonk uit haar verrassend zuivere stem. Dit was geen random karaokeliedje; het was de enige manier voor Bree om iets duidelijk te maken in alle verwarring.

Take my hand
Will you share this with me?
'Cause, darling, without you



...'Cause, darling, without you
All the shine of a thousand spotlights
All the stars we steal from the night sky
Will never be enough
Never be enough
Towers of gold are still too little
These hands could hold the world but it'll
Never be enough
Never be enough for me

Never, never
Never, never
Never
For me, for me
Never enough
Never enough
Never enough
For me, for me, for me


...For me

Het was gedaan. Maar in de plaats van de euforie van het durven keek Bree haar met een smachtende blik aan. "Kus me." leek ze te zeggen, en Bianca wou exact dat doen; maar het volgende moment vlogen de deuren open.


Er was een meute paparazzi binnengevallen, die woord hadden ontvangen dat Matthew Hamming en Bianca zich hier bevonden, en het dan uiterst interessant vonden hoe een voordien onbekende jongedame schijnbaar een serenade bracht aan de "vriendin van Matthew Hamming."

Compleet overdonderd rende Bree de ruimte uit. Bianca volgde haar onmiddelijk, de fotografen duwde ze snel uit de weg. Ze hoorde Bree nog net tegen de eerste de beste taxichauffeur mompelen "Naar Bogaard's."

"Volg die andere taxi." beval Bianca ook de eerste die ze zag. "Ben jij niet de vriendin van Matthew Hamming...?" vroeg de chauffeur, maar Bianca verbeterde de veronderstelling onmiddelijk.
"Nee. Mijn toekomstige echtgenote zit in die andere taxi."


De rit leek eindeloos te duren. Bree's taxi was nog juist overgestoken terwijl die van Bianca wat leek als urenlang voor een rood licht bleef staan. Ze verloor haar uit het oog en vijf lagen nervositeit kwamen naar boven.

Eindelijk.
"Bree!"


"Je bent me weer gevolgd." constateerde Bree. Bianca meende te zien dat ze had gehuild, haar ogen lichtjes rood omringt. En oh zo mooi in het maanlicht.

"Ik zou je overal heen volgen, dat weet je toch?"


"Enkel doe je dat niet. Vanaf het moment dat je tegen me sprak, daar in het lab, was ik compleet overdonderd. Dat ik je schijnbaar verwarde overweldigde me nog meer - en dan zag ik je jezelf in je zoveelste knipperlicht relatie gooien met die rotJeffery. En dan vertelde je me al die dingen, en hoewel ik alles van je accepteer - ik was bang. Gewoon bang. Mijn hart wisselde tussen de Bianca die ik dacht te kennen, en de Bianca die enkele dagen later terug doodleuk naar een feestje ging. Alles ging zo snel, en toen, na één domme fout van mij gaf je het meteen op. Je bleef me niet achtervolgen, probeerde elke minuut met me door te brengen, je gaf op."



"...Dacht je dat het makkelijk was voor mij? Om te zien hoe je in de hoop al de positieve aandacht van de wereld te krijgen jezelf in de ene betekenisloze relatie storte na de andere? Fladderend als een vlinder in een vlinderstruik? Als ik Bree niet kan krijgen, dan doe ik het maar met iedereen op de campus."

"Bree... Ik... Ik dacht dat je...Niet geïnteresseerd was. Ik bleef hoop koesteren maar je had nooit tijd, of je sprak in raadsels, er kwam altijd iets tussenbeide, ik..."

"...Je dacht dat ik elk moment de moed had om zomaar te zeggen dat ik smoorverliefd op je ben. Terwijl ik hoopte dat je, als je dan toch meteen naar huis moest, mijn arm zou grijpen en me de bus in zou sleuren om met je mee te gaan..."
"...Ik heb in deze rotstad toch niks te zoeken. Ik ben geen charismatisch spontaan getalenteerd beeldschoon meisje zoals jij."


Na Bree's tirade bleef ze Bianca aanstaren, in een poging elke gedachte die in Bianca omging te ontcijferen.
"Maar dat deed je daarnet. Spontaan zijn. Als die rotpaparazzi niet was binnengestormd had ik je ter plaatse in mijn armen genomen."


"Doe dat dan nu. Doe dat dan alsjeblieft nu." prevelde Bree, maar haar smeekbede was niet nodig.

Met de rijzende zon en de lichten van de stad als achtergrond was er dan eindelijk die vol overtuiging beantwoordde, goed getimede kus.








Terwijl de dames de vragen van de taxichauffeur negeerden reden ze naar Bianca's hotel. Daar bleven ze de hele dag, anoniem in haar kamer, genietend van elkaar en hun openbloeiende liefde.

Er was echter één probleem. De lokale paparazzi hadden het een en ander opgevangen en na het zoveelste telefoontje van de receptionist die de titel van een die ochtend haastig gedrukt krantenartikel voorlas
"Bianca Pistache - de vriendin of de ex-vriendin van Matthew Hamming? Onbekende schone was in Bridgeport met een missie." moesten ze een besluit nemen.

"We moesten eens die hotelkamer uitkomen. Beter vroeg dan laat. Ik wil je aan de wereld voorstellen."
"Ja, ja... Korte pijn."
Ze wandelden een lokale kroeg binnen, eentje waar Bree zich net iets meer thuisvoelde dan in de exclusieve lounges.


Ze voelde er zich verrassend goed thuis, zo bleek toen Bree geen barvrouw spotte en zelf iets maakte.
"Mama heeft in haar laatste jaren in deze kroeg gewerkt. Ze nam me soms mee wanneer er te veel dieven in de buurt gesignaleerd waren om me alleen thuis te laten."


"Dan heb je dit vast ook al gezien." zei Bianca en kroop op het aanrecht om te dansen.




Bree staarde haar vol ongeloof aan. Waaraan had ze zo'n zelfzeker, spontaan iemand toch verdiend.
"Straks breek je nog iets."


"Ben ik dan niet meer aantrekkelijk met een been in het gips?"
"Natuurlijk ben je dat wel." Antwoordde Bree, ze keek even nerveus rond en trok Bianca van het aanrecht.
"Op dat aanrecht is er gewoon niet genoeg plaats voor ons beiden."



Hun dansen werd onderbroken toen Bianca werd aangeklampt door een incel-achtig type. Waarschijnlijk een fan van Matthew's ruimtefilms, bedacht ze zich, dus ze ging op zijn aanvraag voor een handtekening in.
"Schrijf er "voor Matty" bij."

"Je bent like, de mooiste vrouw die ik ooit heb gezien, dus uiteraard kun je wel iets beters krijgen dan die Matthew, al begrijp ik niet waarom het dan dat meisje moet zijn, er zijn toch nog vriendelijke mannen op de wereld? Ikzelf ben een toekomstig succesvol schrijver, dus kun je je nummer bij je handtekening zetten?"


"Blijf weg bij haar." Kwam Bree vrij letterlijk tussenbeide. Ze duwde de jongeman opzij. "Ze heeft mij. Ze heeft geen nood aan rare kerels."
"Ok, sure..." mompelde Matty.


Ze dansten nog wat, speelden een spelletje darts - Bree won - en toen sloot de bar.
"Naar huis gaan" was een keuze tussen Bianca's hotel waar paparazzi hen stond op te wachten en Bree's appartementje, wat klein en vuil maar voorlopig anoniem was.
"Ben je er zeker van dat je niet gewoon meteen terug naar Moonlight Falls wil, met mij erbij? Nu je "opdracht" is vervuld..."
"Ik ben hier amper een week, alles is enorm snel gegaan. Ik kan slapen in een slaapzak."
"Wie zegt er iets over slapen?"



Voorlopig anoniem. Door hun passionele kus voor het gebouw, waar iedere voorbijganger zicht op hen had, had de roddelpers geen twijfels meer over de aard van hun relatie.



Na een lange discussie was Bree in de slaapzak geëindigd. "Ik schaam me er al voor dat dit mijn appartement is, laat me je tenminste een bed aanbieden." was haar argument.

De volgende ochtend vond Bianca de juiste ingrediënten in de koelkast en ze begon wat wafels te maken.


"Eindelijk wakker?"
"De lekkere geur heeft het gedaan." antwoordde Bree vooraleer er nog een gaap ontsnapte.


"Om terug te komen waar je vannacht iets over zei - waar zou je willen gaan wonen? Ik zou uiteraard even terugkeren naar Moonlight Falls, voor Demi, en om wat gezond verstond in Alice te slaan - maar ik wil er echt niet blijven. De helft van de inwoners leeft eeuwenlang, zeer conservatief dorp."
"Wat dacht je van ijsland?"
"No way. De caraïben?"
"Dan kan je even goed samen gaan wonen met een kreeft of de CEO van een zonnecrèmemerk."


Bianca zuchtte. "We zien wel. Trouwens, vlak voor je wakker werd kreeg ik een whatsappje - we zijn uitgenodigd voor een zwembadfeestje."
"No thanks."
"Matthew's zwembadfeestje."

Bree verslikte zich bijna. "Echt? Dat zou wel grappig kunnen zijn"
"Ok, dan gaan we erheen. Het is pas deze namiddag, ik ga eerst nog wat inkopen doen in de stad."


Op haar bezemsteel, iets waar ze zich intussen niet meer om schaamde, zocht Bianca naar een juwelier.



In de late namiddag kwamen ze toe in Matthew's achtertuin. De gastheer lag op zijn loungestoel om rustig de boel af te kijken.
"We zijn er."
"Oh, je hebt je rare vriendinnetje mee."
"Ja, mijn vriendinnetje." antwoorde Bianca ogenrollend.


"Och, whatever. Er lopen in deze stad veel knappe grietjes rond... Jullie belemmeren mijn zicht."
"Kom Bree, we laten die heteronormatieve kwal achter en gaan zwemmen."


Bianca moest het Bree geen twee keer zeggen. Misschien waren de tropen, waar ze het hele jaar door kon zwemmen, toch niet zo'n slecht voorstel qua woonplaats.




Bianca volgde Bree snel het water in. Ze duwden elkaar van het door Bianca geclaimde luchtbed, deden een spelletje adem inhouden en spetterden elkaar nat, en vooral: flirtten onophoudelijk met elkaar. Deels om Matthew's reactie te zien. Misschien had Bianca hem toch iets dieper geraakt, want hij keek de hele tijd misnoegd rond en leek er spijt van te hebben dat hij zijn ex had uitgenodigd.



"Het zal hem leren, me dronken maken met een rondje Kyoto my Hearts..."
Bree knikte. Dit leek op de Matthew die haar moeder had gekend.
"Wil je even wachten? Ik moet iets uit mijn tas gaan halen."
"Oh, ja, natuurlijk." antwoorde Bree onmiddelijk, nieuwsgierig wat het zou kunnen zijn. Misschien had ze ergens een reisadvertentie gezien voor een leuke bestemming om uit te testen.


"Het is misschien wat snel...Ondanks we elkaar ruim een jaar kennen."
"Om samen te wonen? Maar daar waren we het toch al over eens?"
"Nee, iets officieler. Ik ben naar de juwelier gegaan. Ik weet dat je gaat schrikken, maar ik verdien het terug met één schilderij..."


Bree keek toe hoe Bianca half op de grond ging zitten, haar knie schavend aan de stenen. Ze had een vermoeden en overvallen deinsde ze eerst achteruit, om dan te willen schreeuwen toen Bianca het doosje dat ze achter haar rug hield naar voren bracht en opende.

"Ik weet dat ik veel harten heb gebroken... Ik ben de tel kwijtgeraakt. Maar er is één hart dat ik nooit meer wil breken."



De lucht is het zelfs eens, het matcht hun kleurschema's (de paarsgrijze wolken voor Bree en zalm voor Bianca)

[Cloedien]

Leuk, ik ben benieuwd.

Hier is mijn reactie op Deel 15:
"Nee. Baby wilt ijs".
Die situatie tussen Alexander en Bianca is ook niet al te best. Hopelijk komt het nog wel een keer goed tussen die twee.

Wat leuk dat Alice nu ook zwanger is! Ik ben benieuwd wat het wordt!

Oei, Conall die aan Alice laat weten dat hij krabben ook leuk vindt. En dat hij zelf nu ook wolfie uitspreekt lijkt mij nog meer een shock voor haar.
Op zich wel fijn dat Bianca het nu aan haar zus kan vertellen. 8 maanden dat geheim houden is ook wel erg lang. Ik ben benieuwd of ze het drankje ook daadwerkelijk bij Conall gaan gebruiken, want ookal begrijpt hij nog niet alles, het lijkt er op dat hij het leuk vind hoe hij nu is.

Oeh, de bevalling van Bianca. Ik vind de situatie rondom de vader wel nog iets te vreemd. Daar zit vast meer achter.
Gefeliciteerd met Demi! En fijn dat Bianca nu ook van haar houdt en voor d'r wil zorgen.

Ook gefeliciteerd met Eric! Ze kunnen de komende tijd vast wel de kamer delen.

Ik ben benieuwd wat er schuilt over het uiterlijk van Demi.

[Queenofmyownfantasy]

Qua tijd/rekenen klopte "universiteitsvriendje" sowieso niet echt, gelukkig is Alice geen wiskundewonder...

[Cloedien]

Aha, dus toch. Ik weet al voldoende.

[Queenofmyownfantasy]

In dit deel vervuld Alice haar levenswens. En het is een lang deel, sorry


Wat voorafging:

Tijdens het avondje uit komen Bianca en Bree nota bene Matthew tegen - eerst voelt Bree zich hierdoor onzeker, maar wanneer Matthew iets interessants vermeldt, beseft Bree hoe dom ze is geweest. Ze raapt haar moed bijeen en gaat naar de karaokemachine, waarop ze wanhopig naar iets zoekt dat hopelijk haar gevoelens duidelijk zal maken.

Bianca is aangedaan door het gebaar - maar de timing wordt weer in de war gestuurd door Bianca's prille bekendheid en haar enkel voor de roddelblaadjes bestaande relatie met Matthew. Angstig vlucht Bree weg, en nogmaals rent Bianca haar achterna.
Bianca treft Bree bij een uithoek van het sterreneiland, op een hooggelegen uitkijkpunt met prachtig uitzicht over de stad. De perfecte plek voor een liefdesverklaring.

Hoewel Bree's verlegenheid blijft clashen met Bianca's bekende reputatie, gaat het stel voluit voor elkaar: Bianca helpt Bree uit haar schulp te kruipen, terwijl Bree Bianca met beide voeten op de grond houdt. Dit is het, beseft Bianca, ik kan deze kans niet laten schieten. En met de woorden "ik heb al vele harten gebroken, maar één hart wil ik nooit mee breken." stelt Bianca een belangrijke vraag.

► Laat Spoiler zien

Deel 25: De Vlucht

Bree moest niet lang over haar antwoord nadenken. Na haar initiële schrik en verbazing voorbij was, antwoorde ze volmondig ja.



Op het zwembadfeestje van je ex iemand ten huwelijk te vragen is nu eenmaal vrij gedurfd, met als resultaat dat Matthew's blik hen zo goed als wegstuurde.

Na een snel diner in Bree's appartementje vond Bianca dat het tijd was om het thuisfront in te lichten. Doordat de laatste dagen nogal druk waren, had ze zich niet een haar belofte gehouden continu foto's te sturen, iets dat met een veelzeggende selfie hopelijk werd ingehaald.


Ze wou de foto doorsturen via whatsapp, maar het werkte niet.
"Vreemd, we hebben thuis goede wifi." Bianca checkte even of het misschien aan haar eigen internet lag, maar dat had een goed bereik.
Ze besloot dan maar te bellen, ze wou haar moeder's stem sowieso nog eens horen.


Ze kreeg een paar keer een voicemail. Zeer snel, binnen de paar seconden, alsof haar moeder expres weigerde op te pakken.

Even later kreeg ze een telefoontje terug, van de Simmingtonhotelketen. Het leek vreemd maar ze pakte op, en toen hoorde ze haar moeder's vermoeide stem.

"Oh, mama, eindelijk. Ik wou juist een foto doorsturen van mij en Bree, alles gaat goed, maar ik kreeg een melding dat het niet kon verzenden." Begon Bianca haar relaas.
"Dat hebben we uitgeschakeld, veiliger."
"Hoezo, veiliger?"
"Het...Het is moeilijk uit te leggen. Er is te veel om nu te vertellen en misschien wordt de hoteltelefoon afgeluisterd."
"Hoteltelefoon?!"
"We moesten weg uit Moonlight Falls, snel. Alice heeft...Nee, ik kan het nu niet uitleggen. Maar Alexander probeert een onderduikadres te vinden, voorlopig zitten we op hotel, met valse namen. Ik geef je zo snel mogelijk een update. Ik kan nu niet veel vertellen..."


"Wat heeft Alice gedaan? Wat probeert Alexander te doen? Wat hebben ze uitgestoken?"
Ze hoorde een zucht.
"Ik ben moe, de afgelopen dagen waren erg vermoeiend. Ik begrijp hoe vreemd dit is, ik bel je zo snel mogelijk terug met meer informatie."
"Maar..."
Afgelegd.


"Dat klonk vreemd." Zei Bree, die het gesprek had gehoord.
"Vertel mij wat. Het klinkt wel alsof Alice iemand heeft vermoord en ze op de vlucht zijn. Mama's woorden waren zeer neutraal en objectief, maar haar stem klonk schors en vermoeid en ze leek spijt te hebben dat ze niet meer kon vertellen."
"Vermoord...?"
"Mijn zus heeft altijd van anderman's lijden en de donkere kant van magie gehouden. Het plotse verdwijnen van mijn vader is ook altijd vreemd geweest."


Hoewel dit voor de meesten schokkend zou klinken, had Bree Bianca's eigenaardige familie helemaal geaccepteerd.
"Wat heb je een geluk dat ik zelf niet van een doorsnee thuis kom." Zei Bree even later om de sfeer te verbeteren.

Het hielp, met het plan te genieten en de stad te verkennen als een soort pre-huwelijksreis tot ze iets terughoorden van Jaeda vielen ze terug in elkaars armen.


En dat deden ze. Bianca had intussen de sportschool ontdekt, op aanraden van een magazine die haar had gevraagd model te staan voor een bikinireportage. "Gewoon wat meer spierdefinitie." was het voorstel, en nu ze hier toch was kon ze even goed de roem en het geld dat dat in het laadje bracht benutten.


Terwijl Bree zich verder bezig hield met wetenschappelijk experimenten. Ze was intussen een kei in het upgraden van zaadkwaliteit, en vond zelfs volledig nieuwe plantensoorten uit via genetische manipulatie.


Voor de rest gingen ze uiteraard een paar keer uit. Bianca liet Bree uit haar schulp kruipen, terwijl Bree Bianca tegenhield het te bont te maken; een perfecte balans. Bianca claimde vaak snel de piano om Bree een serenade te geven, of iemand anders speelde een traag deuntje dat perfect was om op te dansen.





Zo ging er bijna nog een week voorbij.
"Ik hoop dat je moeder snel gaat terugbellen, die slaapzak begint toch echt tegen te steken, maar we kunnen hier moeilijk samen iets kopen, en een dubbel bed past hier niet."
Bianca zuchtte. "Ik heb al vijf keer voorgesteld om te wisselen. Je weigert."

TATIETATIETATIETATIETATIETATIETATIETATIETATIETA



Bianca liet haar smartphone bijna vallen toen ze het ding haastig greep. "Mama, eindelijk."
"Sorry dat ik je zo lang liet wachten, het was gewoon te gevaarlijk zolang we nog in Amerika waren - Alexander heeft eindelijk een huis voor ons gevonden, waar we kunnen blijven. In Alpenfrühle."
"Alpenfrühle?"
Ze hoorde haar moeder slikken.
"Zwitserse Alpen, een sereen toevluchtsoord voor al wie te veel geld, bekendheid of beruchtheid heeft. Alexander is er in geslaagd zijn politieke carrière te verpesten en heeft het dorpje gevonden via criminele connecties."


"Criminele connecties, verbazend." Antwoordde Bianca sarcastisch.
"Het is een gemene idioot, maar een met connecties." legde Jaeda uit.
Bianca had duizenden vragen, maar die konden niet beantwoord worden via de telefoon. Ze wou nu vooral zo snel mogelijk haar familie terugzien. "We komen, ik en Bree. Kun je even het adres spellen?"
Na een enthousiaste "Ooh!" Begon haar moeder dat te doen.


Wat Alice had gedaan was erg genoeg om hen de atlantische oceaan te doen oversteken naar Zwitserland.
Bree kwam meteen op haar af om haar verloofde gerust te stellen. "Ben je zeker dat je nog steeds mee wilt?" vroeg Bianca, maar daar bestond geen twijfel over.
Bree knikte. "Zelfs als Alice inderdaad een seriemoordenaar is."


De volgende dagen waren ze druk in de weer. Zomaar naar Europa verhuizen was geen makkelijke klus, gelukkig waren Alexander's connecties ruim en was een deel van het papierwerk door Bianca's familie geregeld, en konden ze alle benodigde vergunningen verdacht snel krijgen. Na nog een anderhalve week over en weer gaan naar het stadhuis van Bridgeport, was alles in orde.



Na een vliegtuigreis naar Zürich en een treinrit reden ze met een taxi door het kleine, mysterieuze bergdorp.
"Het lijkt hier op Moonlight Falls. Maar veel zonniger." Vertelde Bianca Bree. Ze had dan een hekel aan de plek, Bianca moest toegeven dat ze heimwee had naar haar geboortedorp en het was een schok er plots te worden weggerukt, zonder behoorlijk afscheid.



Even later kwamen ze toe bij een huis dat Alice duidelijk al naar haar smaak had aangepast.
Haar moeder stond hen buiten op te wachten. "Bianca! Eindelijk!" riep ze en dolgelukkig huppelde ze met de lenigheid van iemand vijftig jaar jonger naar haar dochter. "Mama, dit is Bree."


"Welkom, welkom, ik herken je van de foto's boven Bianca's bed."
Bianca had haar nooit verteld dat ze foto's van hen had bewaard boven haar bed en het weetje flatteerde haar. met het nieuwe zelfvertrouwen wandelde Bree met Bianca mee het huis binnen.


Waar Bree meteen kennis maakte met Demi, die naar haar toe wandelde en de onbekende vrouw vragen begon te stellen en vroeg haar op te pakken.

En ook met Bianca's zus Alice, die er verrassend lieflijk uitzag.




Maar Bree focuste meer op Demi, met wie ze binnen de minuut begon te spelen. Vertederd keek Bianca naar haar verloofde en dochtertje; dat kwam zeker goed.

"Hi." zei Alice toen tegen Bianca als begroeting, en Bianca's humeur was meteen verpest. Ze zag wel dat Alice niet zonder reden onschuldige pastelkleurtjes droeg, ze zag door haar heen.


"Hi? Gewoon Hi?" Bianca had liever gehad dat haar zus woedend was geweest, want die Alice kende ze - de droge "hi" was hoogst ongebruikelijk, verdacht en alle opgekropte woede kwam naar boven.
"Is dat alles wat ik verdien, na weken stress en uren reizen na jij weet ik veel wat hebt uitgespookt? Nee, na maanden, JAREN stress en onzekerheid na jij me als kind pest - ik ben de bijenelixers nooit vergeten -, door jouw reputatie mijn schoolleven werd verpest, je wat ook hebt gedaan om pa te doen verdwijnen en je me de hele tijd treitert en manipuleert wanneer ik de steun van een zus kon gebruiken, tot ik me genoodzaakt voel letterlijk weg te vluchten - ik wil geen "Hi"."


"Ik heb spijt, van alles!" viel Alice haar echter meteen in de rede. "Van - alles. Of het nu een maand of tien jaar geleden is, ik heb er spijt van."
"Je deed me eens geloven dat ik het huis in brand had gezet."
"Ik weet niet wat me toen bezielde. Ik ga alles doen om te bewijzen dat ik ben veranderd, alsjeblieft, geef me een kans."
Er klonk zo'n wanhoop uit Alice's stem dat Bianca haar haast geloofde.


Het antwoord van haar zusje afwachtend bleef Alice haar wanhopig aanstaren. "Vergeef me alsjeblieft."

Het klopte niet. "Leg me alsjeblieft uit wat je hebt gedaan want dit wordt creepy." zei Bianca ten slotte. Tot haar verbazing leek Alice...Opgelucht?
"Ga zitten."


Drie weken eerder

Het begon allemaal met een onverwachte mededeling van Alexander. Hij deed al enkele dagen vreemd en ging niet naar zijn werk, met het excuus dat hij verlof had genomen om meer tijd door te brengen met Demi - wat hij wel degelijk deed, tot ieders verrassing.
"Ik ben ontslaan." Gaf hij uiteindelijk toe.
"Ik heb geld gestolen van de campagne van... De Wolffs. Ze vonden dat op het werk té oneerlijke praktijken."


"Waarom zou je dat doen?" vroeg Alice, waarop Alexander verlegen uitlegde dat het wel leuk leek om hen een poets te bakken, minder invloed, handig met Conall enzovoort - zich niet bedenkend dat dit hem juist verdacht maakte.
"Waarom ben ik toch met zo'n idioot getrouwd." Begon Alice zich prompt af te vragen. Toen hij vervolgens vertelde dat hij echter meteen een job had aangeboden gekregen in het criminele pakhuis, begon haar vertrouwen nog meer barsten te vertonen. Uit wanhoop hem dichtbij te houden, hij was degene die haar zonder voorwaarden een kans had gegeven, had ze hem altijd geloofd en opgehemeld, ten koste van haar zus en moeder.


Die nacht was het ook weer volle maan. Conall was, zoals gebruikelijk, veranderd tot zijn voorlopig nog vrij onschuldige weerwolfvorm.

Vanwege een mengeling van angst en bescherming voor hem, sloot Alice hem dan altijd op op zijn kamer - hij moest bellen wanneer hij naar de wc moest of iets te drinken wou. Het was 's nachts en er werd verondersteld dat hij toch zou slapen, maar dat deed Conall niet.

Conall was kwaad.



Zeer kwaad.

Het was eigen aan zijn soort dat hij een grote opleving van energie voelde 's nachts, en dat hij tijdens volle maan in een halfwolfachtig "monster" veranderde. Groter, sneller, leniger en met betere reflexen dan zijn menselijke versie; te veel energie om op zijn kamer te blijven zitten. Gecombineerd met frustratie vanwege het gedrag van zijn ouders tegenover hem, gebruikte de jongen het uiterste van zijn krachten om eerst dat domme poppenhuis te vernielen en dan de deur open te breken.



Hij keek even op de gang om zich ervan te verzekeren dat zijn ouders of oma hem niet hadden gehoord of in de buurt waren en Conall rende toen de trap af, het huis uit.

De vrijheid tegemoet.


Oma had wel degelijk iets gehoord. Ze vond het opsluiten op zijn kamer sowieso erg overdreven - het leek haar beter om gewoon een hoog, stevig hek rond de tuin te bouwen zodat Conall buiten kon spelen en graven en wat hij ook wou doen, maar Alice had hier geen gehoor naar.

Dus toen ze opmerkte dat Conall uit zijn kamer was ontsnapt, dacht ze niet enkel "Oh nee," maar ook "...Eindelijk."


Conall kreeg honger en besloot een lokale bar binnen te wandelen. Hij begroette zijn oudtante Sophie* en zag toen een blonde man bellen, een man met rare gelaatstrekken, die hem deden denken aan hoe zijn eigen gezicht er momenteel uitzag.

* Sophie Rodgers - een fee en dus nog steeds een jongvolwassene - is met dank aan storyprogression getrouwd met Jan Macduff, oorspronkelijk ongeboren broer van Jules Macduff, wat Sophie dus de tante maakt van Alice & Bianca en de oudtante van Conall. Mijn Nraas mods hebben haar ook tot barvrouw in de Red Velvet Lounge gedoopt.




Conall kwam die nacht niet thuis.
Alice was in alle staten. Ze was woedend op haar moeder, omdat die zogezegd haar kleinzoon beter in de gaten had moeten houden. Ook Alexander kreeg de waarheid te horen; door zijn domme zet waren de Wolffs misschien achterdochtig geworden, en bleven ze in de buurt van hun huis.

Iets wat niet onwaar bleek toen ze rond de middag een briefje in hun brievenbus vond.
"Als je je zoontje wilt zien, kom vanavond om negen uur naar het kerkhof."

Alice dacht het ergste en kon de hele dag niks ander meer doen dan wachten.





Ongeduldig werd er gewacht toen de zon onderging.
Het was eindelijk tijd.

Alice en Jaeda gingen naar het kerkhof, waar ze werden begroet door de Wolffs - de jongere generatie was niet veel jonger dan Jaeda, maar weerwolven leefden veel langer; patriarch Dwayne was zo'n honderdentien.
"Waar is je dochter?" vroeg Dwayne onmiddelijk.
Jaeda keek rond. Alice was verdwenen.
"Ze is toch niks van plan hè? Wat ze ook denkt, we bedoelen het goed. Ik ben gewoon begaan met de lokale weerwolven, en een jong kind zijn krachten willen ontnemen, zoiets doe je niet."



"Alice, wat ben je toch aan het doen..." dacht Jaeda. Ze vreesde dat Alice iets zeer dom van plan was.

Alice was niks dom van plan; of dat vond ze toch zelf.

Het maakte voor haar niks uit dat de Wolffs in essentie niet kwaadaardig waren. Ze hadden haar zoon ontvoerd; iets wat ze al jarenlang vreesde, en het werd tijd dat ze voor eens en altijd de superioriteit van haar soort bewees.


Ze voelde een sterke, kwaadaardige magie door haar aderen stromen; een kracht die smeekte uit te breken. Ze had deze spreuk al eerder willen gebruiken, maar had nooit de opportuniteit. Tot nu.


Ze herhaalde het herrijzenisritueel nog eens, en nog eens, en nog eens - tot er een groepje hongerige zombies naar de onwetende Wolffs toewandelde.




Als haar krachten waren uitgewerkt, had ze ook nog andere hulpmiddelen.
"Alice?! Wat heb je met de doden gedaan?" Waylon kwam naar haar toegewandeld en zag een verdacht flesje op de grond staan.
"Hetzelfde als wat ik nu met jou ga doen."




"WAT HEB JE MET MIJN ZOON GEDAAN?" Riep Dwayne toen hij de slenterende, groene gedaante van Waylon zag.
"Alsof je het niet weet, spijtig genoeg wist je vrouw van een geneesmiddel in jouw geval. Nu, vertel me waar Conall is!"
"Of...Wat..?" De oude man klonk onzeker.
"Ik verander heel je familie in breineters."


"De catacomben!" Stamelde Dwayne snel, nog steeds geschrokken van wat Alice toe in staat was.
Dus Alice ging in de catacomben, een gevaarlijk ondergronds labyrinth met vallen en oude geheimen, dat op een of andere manier een connectie had met een berengrot.
Maar Dwayne had niet gelogen. Toen ze haar zoontje zag, rende ze met hem in haar armen de catacomben uit en bleef hem vasthouden, ook toen ze terug bovengronds waren.


"So...sorry dat ik ben weggelopen. Ik begrijp nu dat je misschien gewoon bang was. Maar ik wil wel nog steeds een weerwolf blijven, is dat ok?" vroeg Conall stil, hij wou wegkijken maar zijn fel oplichtende ogen bleven zijn moeder smekend aankijken.

Een paar dagen geleden zou ze geschreeuwd hebben dat dit hele gebeuren haar gelijk bewees; maar ze voelde zich vreemd...Verlicht. Alsof de donkere magie die ze zojuist had uitgeput een leegte had achtergelaten, die zich heropvulde met liefde in de plaats van haat.

Dat en ze kwam tot het besef dat ze hier zo snel mogelijk weg moesten. Ze had zojuist eigenhandig een zombieapocalyps gestart.



Haar levenswens was zombiemeesteres

[Queenofmyownfantasy]

Jaja, hier ben ik weer nu moet ik wel eerst even een huisje bouwen en mijn afbeeldingen zijn ook echt op-op. Korter deel ("slechts" 1600 woorden), wel veel afbeeldingen.

Wat voorafging
Bree accepteert Bianca's aanzoek. Ze zijn desnoods al een jaar lang "kamergenoten" geweest (het is een meme dat mensen van hetzelfde geslacht die duidelijk een intieme relatie hebben door heteronormatieve historici steevast "oh, they're just roommates" worden genoemd, dus dat ze letterlijk kamergenotes geweest zijn is uiteraard grappig ) dus er bestaat geen twijfel over of ze de rest van hun leven samen kunnen spenderen. Bianca wilt haar moeder inlichten over de recente ontwikkelingen, maar als ze Jaeda probeert te bellen krijgt ze voicemail - en ze wordt dan even later teruggebeld door een nummer van een hotel. Het is Jaeda, die vaag en verwarrend zegt dat ze niet meer in Moonlight Falls wonen door "iets wat Alice heeft gedaan" en op de vlucht zijn, maar ze kan er niet veel over zeggen.

Bianca krijgt de belofte dat haar moeder zo snel mogelijk gaat terugbellen met meer nieuws en een grondige uitleg. Zo gaan er dagen voorbij, tot Bianca eindelijk het nieuws krijgt; ze zijn Amerika ontvlucht en verhuist naar een bergdorpje in zwitserland, geregeld door criminele connecties van Alexander en bang van de gevolgen als wat Alice heeft gedaan uitlekt. Bianca en Bree besluiten dan maar naar Zwitserland te verhuisen; er zit niks anders op.

Wanneer ze eindelijk in Alpenfrühle (Hidden Springs) aankomen lijkt Alice helemaal veranderd. Bianca is woedend en gelooft eerst niet dat Alice spijt heeft van haar gedrag en fouten, maar omdat Alice zo wanhopig lijkt laat ze haar zus uiteindelijk toch aan het woord. Alice begint te vertellen; op een nacht tijdens volle maan weken geleden loopt Conall uit frustratie weg, en komt die nacht niet thuis. Blijkbaar hebben de Wolffs hem gezien; een machtige weerwolven-familie die nog een appeltje te schillen hebben met Alice en Conall graag zouden opnemen in hun roedel. Helemaal over haar toeren werkt Alice een gevaarlijk plan uit; als bedreiging een zombie-aanval op hen afsturen, en hen zelf in de ondode wezens veranderen. Hierdoor gebruikt ze een grote hoeveelheid aan donkere, eeuwenoude magie, en veroorzaakt ze per ongeluk een zombie-apocalyps in het geïsoleerde dorp.

► Laat Spoiler zien

Deel 26: Vrede

Het was een rare situatie.

Alice's verandering bleek serieus; alle kwaadaardigheid die ze ooit bezat was als sneeuw voor de zon weggesmolten. Ze was hartelijk, bood voor het minste dat ze fout deed haar excuses aan en voelde zich schuldig dat haar fouten heel hun familie hadden doen verhuizen.

Het was rustig in huis. Er werd niks geopperd over wat er in Moonlight Falls was gebeurd, het bleek achteraf gezien toch geen onmiddelijke gevolgen te hebben. Iedereen paste zich aan aan hun nieuwe woonplaats, op hun eigen manier.


Ten eerste leken de kinderen er perfect gelukkig. Conall ging sinds kort naar school, met het nieuwe schooljaar dat was begonnen na de zomervakantie. Hij was nog steeds een weerwolf uiteraard.

"Jouw familie is nieuw hier, toch?"
"Ja, we zijn naar hier verhuist na dat mama een heleboel mensen in zombies heeft veranderd, omdat een familie die ze niet leuk vindt me ontvoerde omdat ik een weerwolf ben."
Het leek het beste om gewoon open kaart te spelen; juist omdat het zo ongeloofwaardig was voor de gemiddelde dorpsbewoner.
"Yeah, sure." grinnikte de buschauffeur en hij begon te rijden.



Conall maakte makkelijk vriendjes, die zijn lichtgevende ogen vooral cool vonden. Hij had zelf zijn lesje ook geleerd niet te pas en te onpas te transformeren, maar behalve tijdens volle maan mocht hij gaan en staan waar hij wou. De enige momenten wanneer Alice kwaad werd was wanneer hij zijn huiswerk niet wou maken, en ze hadden voor de zekerheid een goed afgesloten achtertuin gebouwd waar Conall vaak vertoefde.




Met Demi en Eric ging het ook uitstekend. Erg uitgebreide herinneringen hadden ze uiteraard niet aan Moonlight Falls.

Dat er niet meer de hele tijd een gespannen sfeer in huis hing was uiteraard goed voor hun opvoeding, en iedereen zorgde samen een beetje voor alle kleintjes. Als Alice, Alexander of Jaeda bezig of gaan werken waren hield Bianca zich vaak bezig met Eric en omgekeerd - doordat Bianca zo vaak weg was geweest, was Alice erg gehecht geraakt aan haar "stiefdochtertje".



Ook Alexander was erg naar Demi toegegroeid. Misschien was het omdat hij besefte dat de aap nu uit de mouw was en zij niet de dupe moest zijn van zijn fout, misschien was het omdat hij het stiekem best leuk vond hoe ze bijna een kopie van hem was.


Wel niemand in huis zou ooit de perfecte, altijd oplettende ouder zijn. De goed afgesloten achtertuin was voor veel redenen handig.



Demi kreeg ook veel aandacht van Bree, die vaak als eerste de kleine pruts vond als ze naar buiten was ontsnapt om in de regen te spelen* en diegene die haar 's avonds in bed stopte.

*Ik heb een mod waarmee peuters zelfstandig de trap op- en af kunnen. Handig voor routing, maar betekent ook dat je ze beter in de gaten moet houden...



Ze had echter niet altijd tijd voor Demi. Bree had hier snel werk gevonden, in een lokale wetenschappelijke faciliteit die haar diploma met hoogste onderscheiding van een Amerikaanse universiteit ruim voldoende bewijs vonden van haar ambitie.


Natuurlijk moest ze zichzelf in de praktijk wel bewijzen als mestanalyst. Gelukkig had Jaeda na aankomst meteen een beginnend moestuintje aangepland.



Bianca had nog geen baan, ondanks haar universitaire studies. Niks op de markt interesseerde haar écht, daarbij verdiende ze genoeg aan af en toe een schilderijtje verkopen en waren de fooien van piano te spelen in het openbaar ook mooi meegenomen.
Daarbij had ze het druk met de regeling van haar bruiloft, die Bree Demi's stiefmoeder in plaats van nanny zouden maken, en ook het zoeken van een eigen stulpje.


Want ondanks de sfeer goed was, waren de wonden niet geheeld - de fouten van Alice en Alexander waren vergeven; ze waren niet vergeten. Daarbij was Alice nog steeds een ambitieus tovenares en in het voor acht personen toch iets te krappe huis moest Bianca de hele tijd opletten dat ze niet dwars door Alice's spreukenwolk wandelde.


Er was een heuse alchemiezolder ingericht, waar Alice nog steeds brouwseltjes maakte terwijl Jaeda zich in haar late jaren focuste op tuinieren en tijd doorbrengen met haar familie. Ook ongure brouwseltjes, nog steeds - zoals het kloonelixer waarbij er in de kleine lettertjes stond dat de kloon genetisch en uiterlijk een exacte kopie was, maar dat een kopie van het karakter nog extra testen vereiste - maar die werden gemaakt om te verkopen, of om gewoon het schap op te vullen omdat ze er zo mooi uitzagen.

* Natuurlijk ga ik ooit eens iets doen met dat decorstuk in de achtergrond.


Voor de rest waren het enkel goedaardige elixers, die Alice spijtig genoeg nog steeds op haar gebruikelijke wijze anderen wou toedienen.
"Alice, ik dacht dat - dat is toch geen bijenelixer hè?"


"Nope, gewoon een staaltje geluk. Je gaat straks toch naar een huis gaan kijken?"
"Ja, ja...Bedankt. Ik was al bang dat je terug de oude was. Je kon het me ook gewoon geven!"
"Dat is minder grappig."
Zo veel was Alice uiteraard niet veranderd; ze had geen karakterschakelelixer genomen.


De meeste huizen in de buurt waren niet goed; geen grote tuin, wat noodzakelijk was voor Bree's tuinieren en...Andere dingen.
"Je vindt het toch niet erg om achter de bruiloft nog een tijdje hier te blijven? Dat huis had maar twee slaapkamers."
Bree begreep waar Bianca op doelde.
"Dat is natuurlijk erg belangrijk - maar ik dacht dat je na Demi geen kind meer wou?"
"Ik kreeg Demi ongewenst toen ik twintig was. Ik ben bijna vijfentwintig. En al gaat het zoeken naar een goeie donor een hele klus zijn, ik zou graag echt mét jou een kind hebben, een kind dat jij adopteert, of ik adopteer."


"Mee eens, en dan kan een huis met maar twee slaapkamers niet." antwoordde Bree, en daarmee was Bianca gerustgesteld; ze had het onderwerp al dagen willen aansnijden.
"Spijtig dat ik geen man ben, dan zou ik nu meteen een baby met je maken." voegde Bree er nog aan toe en boog voorover om Bianca te zoenen, die vooraleer ze iets kon zeggen letterlijk de mond werd gesnoerd.


Die bruiloft was over enkele dagen. Het was in kleine kring, met de familie en enkele collega's van Bree. Er werd even overwogen om Bianca's familie aan haar vader's kant uit te nodigen, aangezien ze altijd een vrij goede relatie had gehad met haar ooms en tantes, tot zover dat mogelijk was. Maar voor de veiligheid wouden ze nog geen contact oppakken met iemand in Moonlight Falls.

Niet iedereen van Moonlight Falls was daar op die bewuste dag vijf weken geleden.

Op een avond ging de bel. Conall, intussen aan het uitgroeien tot een assertieve jongen, rende meteen naar de deur en zag daar een jonge vrouw met pikzwart haar en een bleke huid van vooraan in de twintig.
"Wie ben jij?" vroeg hij onmiddelijk.
"Heet je mama Alice Pistache?"
Conall twijfelde wat te zeggen. Hij had de vrouw nog niet eerder in het dorp gezien maar hij herkende haar wel vaag en ze sprak Engels met een Amerikaans accent, niet Duits of Frans zoals velen hier; mama had gezegd voorzichtig te zijn en hij vertrouwde de vrouw niet.


Maar ze leek niet gemeen, ze leek eigenlijk erg lief, hoewel ze er een beetje gek uitzag. En gemene mensen die mama wouden oppakken ofzo zouden toch gewoon binnenvallen?
"..Ja." antwoordde hij tenslotte.
"Dan ben ik je nicht en de halfzus van je mama." Antwoordde Marsha.



"Hu? Hoe kan je al die dingen tegelijk zijn?"
"Je opa was een slechte man. Maar dat doet er niet toe. Ik zou graag met je mama of tante praten, mag ik binnenkomen?"
Conall knikte en gebaarde naar de deur, ze was tenslotte familie, zo bleek.


"Conall, wie was het - MARSHA?" Bianca liep meteen op de jonge vrouw af, die toen ze samen op de middelbare school zaten - zij zestien en Marsha twaalf - Bianca een rottijd had bezorgd.*
"Wat doe jij hier? Hoe heb je ons gevonden?"

*Zie delen 10 - 11


"Eh...Allereerst, sorry voor vroeger - dat was mama's toedoen en eh...Alexander stuurde me een berichtje dat je gaat trouwen, en dat dit een erg leuk dorp is, en dat jullie naar hier verhuist zijn omdat Moonlight Falls is hoe het is..."
Bianca schonk even een strenge blik aan Alexander, maar Marsha leek niks te weten over de gebeurtenis op kerkhof.
"...Ik heb zojuist mijn studies afgerond en heb wat centjes geerfd van oma en opa, en omdat ik ook niks in Moonlight Falls te zoeken heb behalve een moeder die altijd verdrietig naar me kijkt omdat ik op Jules lijk* en een gekke stiefvader, dacht ik, ik kom af..."

*Qua gezichtstrekken is ze bijna een kopie + ze is een heks


Bianca wist niet goed wat ze ervan moest denken, maar mogelijk was het sowieso niet veilig voor Marsha thuis in Moonlight Falls. Ze was nog meer een slachtoffer dan zij; geboren uit een liefdesspreuk en grootgebracht door een getraumatiseerde moeder - het was een wonder dat ze vriendelijk en intelligent bleek.
"Wil je hier komen wonen? Aan de andere kant van het dorp zijn er veel kleine, goedkope huisjes voor jonge alleenstaanden."
"Goed om te weten... maar mag ik naar je bruiloft komen? Ik zou ook graag nog eens met Alice praten, ik heb nog nooit deftige toverles gehad en zij is zo goed..."
Bianca knikte; dat was geregeld. Toen riep ze Alice en zij en Marsha gingen naar de woonkamer om dingen te bespreken.


Enkele dagen later na de komst van de onverwachte bezoeker stapten Bianca en Bree in het huwelijksbootje. Ze hadden hiervoor een mooie locatie in de bergen gehuurd, die een prachtig zicht gaf op het dorp en de verkleurende hemel van de zonsondergang.





Een huis kopen en het traject om samen een kind te krijgen zou wel goedkomen; nu wouden ze vooral in het nu leven, en dat deden ze. Wanneer de zon onder was en de meeste gasten zich terugtrokken tot de overdekte delen om nog van restjes dessert te eten, bleef het pasgetrouwde koppel dansen, dansen en dansen.




"Herken je deze muziek?" vroeg Bree. In de laatste uren stond er gewoon een ouderwetse radio aan, die op een post vol langzame klassieke muziek stond.
"Het komt me bekend voor."
"Het was ook op die radiozender die keer in de winter toen je op mijn tenen trapte."*
Bianca begon te blozen toen ze terugdacht aan dat genânte moment. "Dat was een van de momenten dat ik besefte dat het geen kalverliefde was, en toen was ik zo onhandig..."

*Zie deel 19


"Héél onhandig, want als ik gewoon de houten vloer onder mijn voeten had blijven voelen had ik dit gedaan..." voegde Bianca er nog snel aan toe, om vervolgens Bree voor de honderdste keer die dag te zoenen.

[Cloedien]

Hi, ik ben weer wat verder gekomen met lezen. Hier zijn mijn reacties/gedachten tijdens het lezen van de verschillende delen.

Deel 16:
Wat een interessant begin van het vervolg van de studie van Bianca. Ze hoeft natuurlijk niet alles te vergelijken met hoe het de vorige keer ging.
Slim dat ze een paar oppeppende elixers heeft meegenomen.

Leuk dat Bianca snel nog even wat piano tutorials doet voordat ze les heeft.
Ze zal vast niet al heel veel hebben geleerd, maar toch alvast een basis is helemaal prima.

Leuk dat Bianca nu toch een kamergenootje heeft gekregen. Het hoort er toch nog wel een beetje bij.
Ik ben benieuwd of ze elkaar kunnen uitstaan met de mogelijke verschillen in het moeten slapen en willen feesten enzo.

Oei, Clark heeft haar bijna door! Maar goed dat hij niet in dat soort wezens gelooft.
En al die roddels, tsja. Het is ook best wel gek dat ze zo goed presteert voor alle bezigheden die ze heeft.

Interessante ontmoeting tussen Bree en Bianca. Wel stom dat er zo'n verdeling zit tussen de sociale groepen is dat je niet zomaar een 'nerd' mag uitnodigen op een feestje.


Deel 17:
Tsja, een hartenbreekster is Bianca wel inderdaad.

Lol, ff de reparateur bellen omdat je anders niet genoeg werkende wc's hebt voor je feestje.

Gewaagd hoor Bree! Zomaar in grand publiek kijken of Jeffrey niks op heeft.
Fijn dat Bianca het daarna voor Bree opnam, maar jammer dat Bree dat stukje net heeft gemist.

Oef! R.i.p. Tammy!

Haha, ik vind het wel leuk hoe je het steeds hebt over "de Ashleys"!

De interactie tussen Bianca en Bree blijf ik interessant vinden.


Deel 18:
Jaaah, de titel belooft inderdaad al veel goeds.

Ze spreken elkaar nu steeds op onhandige momenten, maar zoeken elkaar wel deels op. Ik denk dat dat al wel een goed teken is. Ik ben benieuwd of ze binnenkort wel gewoon samen kunnen praten.
Fijn dat Bianca bij Bree haarzelf durft te zijn.
Een geluksspreuk? Dat is enigszins ook nog gewaagd. Straks voelt Bree zich zo heel anders dan normaal.

Die afwijzing snap ik wel. Een vriendschap kan ook hè, het hoeft niet altijd meteen romantisch te zijn. Of misschien was Bree wel gewoon te moe, dan wijzen sims dat soort interacties vaak ook af.

Oei blijkbaar praatte ze wel hard. Tsja..

[Queenofmyownfantasy]

Bree is socially awkward en had in de achtergrond vaak ruzie met anderen, zal niet helpen aan het "nodig haar niet uit op een feestje aub"
Yup, er zijn verschillende sims met de naam Ashley met wie Bianca "off screen" wel al eens heeft geflirt

Die twee meisjes zijn chaos... Meer kan ik niet zeggen. Van die geluksspreuk; dat is een zeer basic spreuk (en Bianca heeft bovennatuurlijke scepticus, zelf, als heks, waardoor ze oprecht traag vooruit gaat met haar spreuken en ijsbal of vuurbal uitproberen - meer dan die drie kon ze toen niet - op je huisgenoot is misschien niet een goed idee, hoewel Bree dat waarschijnlijk ook fascinerend zou vinden!) dus wel een goeie manier om dat geheim prijs te geven.

(Maar dat Bree duidelijk zelfgemaakt is én een actieve sim is én...Nee nu zeg ik te veel, gewoon nog eens goed kijken naar een al twee keer gebeurd patroontje in de stamboom dat ik nu wel wil behouden, hoewel de eerste twee keer toeval waren)

Btw, omdat dat misschien niet goed duidelijk is: hun studentenhuis is die het dichts bij de lesgebouwen, en in die laatste afbeelding heeft Bianca perfect zicht op het wetenschapsproject ding waar Bree letterlijk op dat moment mee bezig was is nogal klein, dus misschien was dat niet goed te zien.